อย่างไรก็ตาม ในขณะที่ผมกำลังสอนให้ลูกๆ เป็น “คนเก่ง” อยู่นั้น ผมก็ไม่เคยลืมที่จะสอนลูกๆ ของผมให้เป็น “คนดี” ด้วย เพื่อให้พวกเขาเติบโตอย่างมีคุณภาพและเป็น “คนดี” ของสังคมในอนาคต ด้วยว่า....มีแต่ “คนดี” เท่านั้นที่จะช่วยกันจรรโลงสังคมและประเทศชาติของเราให้มีความดีงามและน่าอยู่มากยิ่งขึ้นได้

เรื่องของลูกสาว + สถานีความคิด :

ยุคสมัยของผมกับเธอ...ช่างแตกต่างกัน

น้องแพรวพราวกำลังนั่งดูการ์ตูนมิคกี้เมาส์

(๑)

หลายวันก่อน....หลังจากกลับมาถึงบ้านตอนประมาณ 1 ทุ่มกว่าๆ ผมเห็น “น้องแพรวพราว” ลูกสาวคนเล็กวัย 4 ขวบ กำลังนั่งยิ้มและหัวเราะอย่างอารมณ์ดีอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ตามลำพังคนเดียว เนื่องจากเธอกำลังนั่งดูการ์ตูน “Micky Mouse” ในอินเทอร์เนตอยู่นั่นเอง

“ใครเปิดการ์ตูนให้หนูดูเอ่ย?” ผมถามขึ้นด้วยความสงสัย

“หนูเปิดเองเจ้า!” เธอตอบและมองหน้าผมอย่างยิ้มๆ ในขณะที่ผมไม่ค่อยอยากจะเชื่อในสิ่งที่เธอบอกมามากนัก เนื่องจากเธออายุยังไม่ครบ 4 ขวบดีเลย แถมเขียนหรืออ่านอะไรก็ยังไม่ได้ด้วย

“จริงหรือเปล่าลูก?” ผมถามเพื่อความแน่ใจ

“จริงเจ้า!” เธอตอบมาด้วยความมั่นใจ

ผมนั่งมองน้องแพรวพราวดูการ์ตูนด้วยความสนใจ และได้เห็นกับตาตนเองว่าเธอสามารถใช้ “เมาส์” ได้อย่างคล่องแคล่ว จนทำให้ผมถึงกับรู้สึกทึ่ง เนื่องจากที่ผ่านๆ มานั้น ผมเห็นเธอนั่งดูการ์ตูนอยู่กับพี่สาว(น้องเพียงพอ)ตลอด โดยพี่สาวจะเป็นคนเปิดให้ดู

เมื่อการ์ตูนแต่ละตอนจบลง น้องแพรวพราวเธอก็ “Click” ดูตอนอื่นๆ ต่ออีก และที่ทำให้ผมรู้สึกทึ่งและมหัศจรรย์ใจมากยิ่งไปกว่านั้น ก็คือ เมื่อเธอบอกว่าจะเปลี่ยนไปดูการ์ตูน “Tom and Jerry” บ้าง เธอก็จัดการพิมพ์ คำว่า “Tom” ลงในช่องค้นหาของ Youtube จากนั้นก็มีคำว่า “Tom and Jerry” โผล่ขึ้นมา แล้วเธอก็เลือกกดตรงคำนั้น จากนั้นการ์ตูน “Tom and Jerry” ก็ออกมาเต็มหน้าจอ ทำให้เธอสามารถเลือกดูตอนที่เธอโปรดปรานได้อย่างเต็มที่....ท่ามกลางความตกตะลึงและมหัศจรรย์ของผู้ที่เป็นพ่ออย่างผม

“ใครสอนหนูเหรอค่ะ?” ผมถามเธออีก

“พี่เพียงพอสอนเจ้า แล้วหนูก็จำได้โตย” เธอตอบอย่างน่าเอ็นดู

“เก่งจังเลย! ไหนพ่อขอกอดและหอมแก้มหน่อยสิค่ะ” พูดจบ ผมก็ก้มลงไปกอดและหอมแก้มเธอทันที ด้วยความรู้สึกปลาบปลื้มและมีความสุขมากเกินกว่าจะบรรยายออกมา

จากนั้น ผมก็พยายามสังเกตดูพัฒนาการของลูกสาวคนเล็กอยู่เงียบๆ อีกหลายวัน โดยเฉพาะเกี่ยวกับทักษะการใช้คอมพิวเตอร์และการใช้อินเทอร์เนต โดยสังเกตเห็นว่า เธอเปิดและปิดอย่างถูกต้อง ใช้เมาส์ได้อย่างคล่องแคล่ว และที่น่าทึ่งอีกอย่างหนึ่งก็คือเธอสามารถวาดรูปในโปรแกรม PAINT ได้อย่างดีอีกด้วย เพียงแต่ยังไม่รู้จักวิธีการ Save ไฟล์ไว้เท่านั้นเอง

(๒)

เมื่อ 2 ปีก่อน เวลาผมทำอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ "น้องเพียงพอ" ซึ่งขณะนั้นอายุ 5 ขวบ ชอบมาเลียบๆ เคียงๆ อยู่ข้างตัวผม และบอกว่าอยากจะพิมพ์คอมฯ เป็น ผมก็เลยค่อยๆ ฝึกให้ลูกสาวคนโตรู้จักวิธีการเปิด-ปิดคอมฯ ก่อนเป็นอันดับแรก จากนั้นก็สอนวิธีการใช้เมาส์จนคล่อง และก็เปิดเกมส์ให้เธอเล่นด้วย

หลังจากผ่านไป 2 ปี ถึงปัจจุบันลูกสาวคนโตของผมสามารถใช้คอมฯ ได้อย่างคล่องแคล่ว สามารถพิมพ์ได้ทั้งภาษาไทยและภาษาอังกฤษ สามารถค้นหาเพลงหรือการ์ตูนใน Google และ Youtube ได้ด้วยตนเอง แถมยังสามารถคุยทาง Facebook กับเพื่อนๆ ของผมได้อีกต่างหาก ทั้งๆ ที่เธอเพิ่งจะอายุ 7 ขวบ และเรียนอยู่แค่ระดับอนุบาล 3 เท่านั้นเอง

ที่น่าสนใจไปกว่านั้น ก็คือ เธอยังสามารถสอนน้องสาวของเธอ(น้องแพรวพราว)ให้เรียนรู้วิธีการใช้คอมฯ ได้อีกด้วย ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าทึ่งและน่ามหัศจรรย์มากๆ เลยทีเดียว

(๓)

ผมเฝ้ามองพัฒนาการของลูกสาวทั้งสองคนอยู่อย่างเงียบๆ ด้วยความชื่นชมในความเก่งเกินกว่าวัยของพวกเธอ ซึ่งก้าวไปไกลเกินกว่าที่ผมเคยคิดเอาไว้เสียอีก

ผมลองย้อนนึกไปถึงสมัยอดีตเมื่อเกือบ 40 ปีก่อน ในช่วงที่ผมยังอยู่ในวัยเยาว์.....สมัยนั้นที่โรงเรียนบ้านเกิดของผมที่จังหวัดศรีสะเกษยังไม่มีการสอนในระดับชั้นอนุบาล ผมเลยไม่มีโอกาสได้เรียนรู้ว่าการเรียนในระดับอนุบาลนั้นเป็นอย่างไรบ้าง

ผมเข้าเรียนชั้น ป.1 ตอนอายุ 7 ขวบ.... เขียน ก.ไก่ ถึง ฮ.นกฮูกได้ครบทุกตัว ตอนอายุ 8 ขวบ.... อายุ 10 ขวบ เริ่มอ่านได้...ท่อง A B C D – Z ได้ ตอนอายุ 12 ขวบ และเป็นไม้เบื่อไม้เมากับวิชาคณิตศาสตร์มาตลอดทั้งชีวิต (คิคิคิ)

ผมเปิด-ปิดคอมพิวเตอร์เป็นครั้งแรกตอนอายุ 25 ปี มีอีเมลเป็นของตัวเองตอนอายุ 28 ปี และเล่น Facebook เป็นตอนอายุ 40 ปี (หรือเมื่อ 2 ปี ที่แล้วนี่เอง)

เมื่อเปรียบเทียบกับพัฒนาการของลูกสาวทั้งสองคนแล้ว รู้สึกว่า “ยุคสมัย” ของผมกับเธอนั้น “ช่างแตกต่างกัน” เสียเหลือเกิน

ผมเกิดในครอบครัวที่ยากจนและด้อยโอกาส และเป็นยุคสมัยที่ระบบการศึกษาของไทยยังล้าหลัง วิทยาการหรือเทคโนโลยีต่างๆ ก็ยังไม่มีความก้าวหน้าหรือทันสมัย จึงทำให้กระบวนการเรียนรู้ต่างๆ เกิดความเชื่องช้าตามไปด้วย

ในขณะที่ลูกสาวของผมทั้งสองคน โชคดีที่เกิดมาในครอบครัวที่มีความพร้อม เป็นยุคสมัยที่ระบบการศึกษามีความทันสมัย วิทยาการหรือเทคโนโลยีต่างๆ ก็มีความทันสมัยและล้ำยุคแบบก้าวกระโดดจนติดตามแทบจะไม่ทัน ซึ่งทำให้กระบวนการเรียนรู้ของเด็กๆ สมัยใหม่สามารถเรียนรู้ได้เร็วตามไปด้วย

ด้วยว่า...มีแต่ “คนดี” เท่านั้นที่จะช่วยกันจรรโลงสังคมและประเทศชาติของเราให้มีความดีงามและน่าอยู่มากยิ่งขึ้นได้

ผมคิดและเชื่ออย่างนี้จริงๆ

............................................................

น้องแพรวพราวกำลังกวาดบ้านจนผมยุ่งเหยิงไปหมด คิคิคิ

หนูระบายสีสวยไหมเจ้าค่ะ?

กำลังตั้งใจทำการบ้าน(ระบายสี)สำหรับชั้นอนุบาล 1

พี่เพียงพอกำลังนั่งทำการบ้าน ชั้นอนุบาล 3

สองเทพธิดาน้อย...กำลังเล่นขี่ควายกัน

ไปร่วมงานรับปริญญาแพทยศาสตร์บัณฑิตของน้าชาย ที่ มช.

กินได้อะป่าวเนี่ย? 555

พี่เพียงพอเต้นในงานวันเด็ก ซึ่งตัวโตกว่าเพื่อนคนอื่นๆ ในรุ่นเดียวกัน

เบาๆ หน่อยเพ่...ผมหายใจไม่ออกกกกกกกกกก

ขี่หลังไดโนเสาร์ที่หน้าคณะวิทยาศาสตร์ มหาวิทยาลัยแม่โจ้

เพลง "คนสำคัญ"

ร้องโดย "หนู มิเตอร์"

เขียนใน GotoKnow โดย อักขณิช
ใน ชาวบ้านอารมณ์ดี

คำสำคัญ (Tags): #น้องแพรวพราว#พี่เพียงพอ#สถานีความคิด#เรื่องของลูกสาว#ยุคสมัยของผมกับเธอช่างแตกต่างกัน

หมายเลขบันทึก: 482636เขียนเมื่อ 20 มีนาคม 2012 18:01 น. ()แก้ไขเมื่อ 14 มิถุนายน 2012 15:14 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (12)

โสภณ เปียสนิท

เขียนเมื่อ 20 มีนาคม 2012 19:37 น. ()

คุณมะเดื่อ

เขียนเมื่อ 20 มีนาคม 2012 20:31 น. ()

ยุคสมัยเปลี่ยนไป
เด็ก ๆ ยุคใหม่ก็พัฒนาตามเทคโนโลยีได้อย่างรวดเร็ว
เร็วมาก จนบางทีผู้ใหญ่อย่างเรา ๆ ก็ งง
แวะมาทักทายจ้ะ

กระติก~natachoei ที่ ~natadee

เขียนเมื่อ 20 มีนาคม 2012 20:33 น. ()

ดีนะ เรียนภาษาอังกฤษเร็วดี..........

ของพี่เริ่มเรียน A B C ตอนอยู่ ป. 5 บ้านนอกสุดๆ

อักขณิช

เขียนเมื่อ 20 มีนาคม 2012 22:14 น. ()

สวัสดีครับ อาจารย์โสภณ เปียสนิท

ขอบคุณมากๆ เลยครับ ที่กรุณาแวะเข้ามาเยี่ยมและส่งรูปภาพมาให้ชมด้วย

อักขณิช

เขียนเมื่อ 20 มีนาคม 2012 22:19 น. ()

สวัสดีครับ คุณมะเดื่อ

-วิทยาการและเทคโนโลยีเปลี่ยนแปลงไปเร็วมากจริงๆ ถ้าหากเราตามไม่ทัน ก็ตกยุคนะครับ....แต่ในขณะเดียวกันถ้าหากเราตามทันมันมากเกินไป ก็เป็นทุกข์ได้เช่นกันนะครับ แถมยังเปลืองเงินทองอีกต่างหาก.....พอปานกลาง น่าจะดีที่สุดนะครับ

-ขอบคุณมากๆ เลยครับ ที่กรุณาแวะเข้ามาเยี่ยมและทักทาย