มนุษย์สายพันธุ์ใหม่ : การคบเพื่อนนี้เป็นสิ่งที่สำคัญ
การคบเพื่อนเป็นสิ่งที่สำคัญ ถ้าเราคบค้าสมาคมกับเพื่อนที่ดี ๆ ชีวิตของเราก็จะเจริญรุ่งเรือง แต่ถ้าเราคบกับเพื่อนที่ไม่ดี ชีวิตของเราก็จะตกต่ำ พระพุทธเจ้าเมตตาตรัสสั่งสอนว่า การคบเพื่อนนี้เป็นสิ่งที่สำคัญ
ทำอย่างไรเราถึงจะได้คบเพื่อนที่ดี...?
ประการแรก เราต้องเป็นคนดีก่อน เริ่มที่ตัวเราก่อน เราต้องเป็นดี เป็นคนขยัน เป็นคนอดทน กระตือรือร้น กระทำแต่สิ่งที่ดี ๆ สิ่งไหนไม่ดี เราไม่ทำ ไม่พูด ไม่ปฏิบัติ ไม่ติดสุข ไม่ติดสะดวก ไม่ติดสบาย ไม่ติดนอนตื่นสาย ไม่เป็นคนอืดอาด ยืดยาด
ต้องทำความดีแข่งกับเวลา ขยันมาก ๆ พอใจสุขใจทำความดี เป็นคนกตัญญูกตเวที เชื่อฟังพ่อแม่ เชื่อฟังผู้บังคับบัญชา การงานหนักก็เอาเบาก็สู้ อดทน รู้จักคิด รู้จักผิด รู้จักถูก ไม่เป็นคนเอาแต่ใจตนเอง ไม่เป็นคนเอาแต่อารมณ์ตนเอง ไม่เป็นคนที่แต่ให้พ่อแม่บุคคลอื่นเขามาเอาอกเอาใจ เป็นคนช่วยเหลือคนอื่น เอาใจคนอื่น ให้ความรักความเมตตาคนอื่น เป็นคนพันธุ์ขยันนะ “ให้เราเป็นคนพันธุ์แท้ พันธ์ขยันนะ ไม่เป็นคนพันธุ์ขี้เกียจขี้คร้าน...”
ไม่เป็นคนอ่อนแอ ว่าตนเองสุขภาพไม่ดี มีโรคโน้นโรคนี้ อ้างว่าตนเองเป็นโรค ที่แท้แล้วตนเองอ่อนแอนะ มันเป็นโรคทางกายอยู่แล้วทีนี้มันก็เลยเป็นโรคทางใจขึ้นมาอีก
ไม่เป็นคนทิฐิมานะมาก ปากจัดเจ้าอารมณ์ ชอบพูดย้อนศร มีอาการกิริยาบึ้งตึง แสนงอน ไม่พูดไม่จา ทำหน้าตาบึ้งตึง นำพาบรรยากาศสิ่งแวดล้อมให้เป็นพิษ จิตใจเจ้าอารมณ์ สั่งสมแต่ความขัดเคือง ความโกรธ ความพยาบาท เอาแต่ใจตัวเอง ถ้าเราเป็นคนแบบนี้ เพื่อนที่ดี ๆ เขาก็ไม่อยากคบค้าสมาคมกับเรา
คนเรานี้ ถ้าไม่มีเพื่อนมันมีทุกข์ คนไม่มีเพื่อนแสดงว่าเป็นคนที่เขาไม่รัก
ปกติคนเราจะคบค้าสมาคมกันก็เพราะได้รับผลประโยชน์จากเขา การคบค้าสมาคมกันถ้าไม่มีผลประโยชน์ร่วมกันแล้วก็คบกันลำบาก เช่นเราจะคบค้าสมาคมกับพระพุทธเจ้า เช่นเราจะคบค้าสมาคมกับพระอรหันต์ ก็เพราะเราต้องการผลประโยชน์จากท่าน ถ้าเราคบกับท่านแล้ว เราจะได้รับประโยชน์ เราก็จะได้มรรคผลนิพพาน เราก็จะได้ธรรมะคำสั่งสอนจากท่าน
ถ้าเราคบกับครูบาอาจารย์องค์นี้ ท่านนำเราสู่คุณธรรม นำเราสู่มรรคผลนิพพาน ท่านทำแต่สิ่งที่ดี ๆ พูดแต่สิ่งที่ดี ๆ ผลประโยชน์ก็เกิดกับเรามากมาย ท่านเป็นตัวอย่าง ท่านบอก ท่านสอน ท่านนำเราสู่หนทางที่ประเสริฐ
เช่นเราเป็นพระเป็นเณร ตามหลักเกณฑ์นี้ พระพุทธเจ้าท่านให้เราคบให้เราเกี่ยวกับข้องครูบาอาจารย์กับเพื่อนภิกษุสามเณรผู้ที่ไว้วางใจ ผู้ที่เข้มแข็ง ข้อวัตรปฏิบัติเข้มแข็ง เวลาไปอยู่ใกล้ เราไปสมาคมก็จะได้พูดแต่เรื่องประพฤติปฏิบัติ เขาก็จะไม่นำเราไปพูดเรื่องทางโลก ทางกิน ทางอยู่ ทางเที่ยว ทางที่พระพุทธเจ้าไม่ได้สอน ถ้าเราไปคบกับเพื่อนที่มีอินทรีย์ยังอ่อน หรือยังอ่อนกว่าเราอีก มันก็ฉุดลากกันลงที่ต่ำ
เราอยู่ในบ้านในสังคม ผู้ที่อินทรีย์บารมียังอ่อนอยู่นั้นมันมีมาก ไม่ว่าเพื่อนฝูง การทำมาหากิน ส่วนใหญ่มีแต่ชักนำเราไปสู่ที่ต่ำ
พระพุทธเจ้าท่านถึงเมตตาบอกเราว่าการคบเพื่อนนี้สำคัญนะ เราไปอยู่กับคณะที่เขาขี้เกียจขี้คร้าน มันก็ขี้เกียจขี้คร้าน เราไปอยู่กับพวกเด็กแวนซ์ มันก็เป็นเหมือนเขา ไปกลู่กับที่เขาเสพยา มันก็เป็นเหมือนเขา ยากที่จะไม่เป็นเหมือนเขาได้ อย่างนี้การคบเพื่อนก็จะจำแนกคนให้ไปกระทำในสิ่งต่าง ๆ
ถ้าเราอยู่ในบ้าน อยู่ในสังคม อยู่โรงเรียน ถ้าเพื่อนส่วนใหญ่มันไม่ดี พระพุทธเจ้าท่านก็ไม่ให้เราร่วมกินร่วมนอน คบค้าสมาคมกันก็พอสมควร นิด ๆ หน่อย ๆ ก็พอ ถ้าเราคลุกคลีร่วมเป็นร่วมตาย ชีวิตของเราก็ย่อมตกต่ำแน่
พระพุทธเจ้าท่านตรัสว่า คนไม่มีคนเดียว มันสามารถให้คนดี ๆ เป็นร้อยเป็นพันเสื่อมไปด้วย
สิ่งสำคัญที่สุด ก็ตัวเราเองนี้แหละ มันมีทั้งสิ่งที่ดีและสิ่งที่ไม่ดีอยู่ที่จิตที่ใจของเรา
มันมีทั้งพญามารและพระพุทธเจ้าอยู่ในใจของเรา
พญามารก็ได้แก่ความขี้เกียจขี้คร้าน อยู่ในใจของเรา เราก็อย่าไปคบค้าสมาคมกับมัน มันจะพาเราไปทำ ไปพูด ไปคิดในสิ่งที่ไม่ดี ให้เราเชื่อพระพุทธเจ้าอันไหนมันดีเราถึงคิด ถึงพูด ถึงทำ เป็นคนละอายต่อบาป เกรงกลัวตัวบาป คนเราต้องแก้ไขตัวเอง ปรับปรุงตัวเอง ถ้าเราไม่แก้ไขตัวเอง ปรับปรุงตัวเอง มันก็เป็นคนอย่างเก่า มันจะเป็นคนดี คนมีประโยชน์ไปไม่ได้
“คนดีต้องแก้ไข คนที่ฉลาดมีปัญญาต้องปรับปรุง”
เริ่มต้นเราต้องเป็นคนขยันคนเสียสละ “คนเรานี้ถ้าไม่ขยันไม่เสียสละก็ไม่ได้เจริญ” เป็นการสะสม หมักหมมสิ่งที่มันไม่ดีไว้ในจิตในใจ
คนเราก็เกิดมาก็ครั้งเดียว ตายก็ครั้งเดียว ต้องทำความดีนะ
เวลาเราร่ำรวย เรามีฐานะ เรามียศมีตำแหน่ง เรามีคุณธรรม ใครเขาก็อยากมาเป็นเพื่อนเรา ใครเขาก็อยากเป็นญาติเป็นวงศ์ตระกูลกับเรา มาผูกญาติกับเรา
อย่าไปเห็นกับความสุข ความสะดวกความสบาย ให้เสียสละไว้มาก ๆ
เราเกิดมานี้เรามีภาระ เรามีร่างกาย เราต้องให้ปัจจัย ๔ แก่ร่างกายเรา คือให้อาหาร ให้ที่อยู่อาศัย ให้เสื้อผ้าอาภรณ์ ให้ยารักษาโรคแก่ร่างกายเรา ถ้าเราไม่ขยัน ไม่หมั่นไม่เพียร ปัจจัยสี่เราจะเอามาจากไหน เราช่วยเหลือตนเองได้ เราต้องช่วยเหลือพ่อแม่ญาติพี่น้องด้วย เราจึงมีความจำเป็นที่ต้องขยัน ต้องอด ต้องทน
พระพุทธเจ้าท่านไม่ให้เราโทษตนเองว่าเราจน เราลำบาก ถ้าจะโทษก็โทษว่าเราขยันไม่พอ เราเป็นคนขี้เกียจมันถึงจนทั้งทรัพย์เงินทอง จนใจ จนปัญญา มันจนทั้งกายทั้งใจ เพราะเราเป็นคนขี้เกียจ เป็นพันธุ์ขี้เกียจ พันธุ์ใช้ไม่ได้ พันธุ์เปรต พันธุ์ผี พันธุ์พญามาร เราต้องปรับปรุงตนเอง เป็นคนพันธุ์ดี พันธุ์ของพระพุทธเจ้า พระพุทธเจ้านี้ท่านเป็นคนพันธุ์ขยันนะ...
เทคโนโลยีมันมาก มันมีมากมีเยอะ ความสะดวกสบายมันมีมากเท่าไร คนมันยิ่งขี้เกียจ
เขาจะแก้ไขฐานะ แก้ไขการงาน เขาก็แก้ที่จิตที่ใจ เป็นคนพันธุ์ขยัน
เมื่อเราเป็นคนขี้เกียจ ลูกออกมาหลานออกมา ก็เป็นคนพันธุ์ขี้เกียจ เป็นคนที่ทุกข์ยาก เป็นคนไม่ปรับปรุงไม่พัฒนา พืชผักผลไม้ต่าง ๆ เขายังมีการปรับปรุงสายพันธุ์ แต่มนุษย์เราส่วนใหญ่ไม่ได้เน้นปรับปรุงสายพันธุ์
การปรับปรุงสายพันธุ์ก็เป็นคนดีคนขยันนี้แหละ ถ้าเราไม่ปรับปรุงแก้ไขตนเอง เราก็เป็นทาสของกิเลส เป็นทาสของพญามาร สุดท้ายก็เป็นทาสเถ้าแก่ เป็นทาสเจ้าของโรงงาน เป็นทาสบริษัทโน้นบริษัทนี้ สาเหตุก็เนื่องมาจากขยันไม่เพียงพอ
การเรียนการศึกษาของเรามันน่าจะไปไกลกว่านี้นะ ก็เพราะความขี้เกียจขี้คร้าน ความเพียร ความเอาใจใส่ ความไม่กระตือรือร้น
คนเรามันจะมาแต่งหน้าแต่งกาย มันจะมาแต่งตัว ดูดี ดูโก้ ดูเก๋ ดูสวย มันยังใช้ไม่ได้นะ มันต้องแต่งปฏิปทา แต่งการประพฤติปฏิบัติของเรา
คนเรา ความสวยความงามมันอยู่ที่เป็นคนดีเป็นคนขยัน คนสวย ๆ งาม ๆ อยู่ร่วมรวมกันไม่กี่วัน เดี๋ยวก็เห็นยักษ์เห็นมารออกมานะ
เราจะไปโทษคนอื่นว่าเขาไม่รักเรา เขาไม่เคารพนับถือเรา จะไปคิดอย่างนั้นไม่ได้ คนเรามันรักกันมันเคารพกัน มันต้องมีความดีให้รักให้เคารพ เราจะไปว่าคนอื่นอย่างโน้นอย่างนี้ไม่ได้นะ เพราะปัญหาต่าง ๆ มันอยู่ที่ตัวเรา อยู่ที่ปฏิปทาของเรา
เราอยู่ใกล้คนอื่น เราก็ต้องเป็นผู้ให้คนอื่น ไม่ใช่คอยเผาคนอื่น คอยเอาประโยชน์จากคนอื่น ถ้าเราเป็นคนมักง่าย มันลำบากภายหลัง
สิ่งที่มันทำยาก สิ่งที่มันต้องฝืน ต้องอด ต้องทน ถือว่าเป็นสิ่งที่ดี ถือว่าเป็นสิ่งที่เราจะได้ฝึกตน
ถ้านักเรียนเรียนดี ๆ คุณครูเขาก็จะจัดให้ไปอยู่ห้องเดียวกัน เพื่อจะได้แข่งขันทำความดีกัน
หมู่บ้านไหนเขาขยันส่วนใหญ่เขาขยันกันหมด เขาถึงอยู่ด้วยกันได้ อย่างประเทศสิงคโปร์ เขาอยู่กันน้อย ๆ มีประชากรไม่กี่คน เขาขยันทำความดี เขาไม่น่าจะรวยกว่าเราเลย เขาไม่น่าจะเก่งกว่าเราเลย แต่เพราะว่าเขากระตือรือร้น เขาขยัน เพราะทรัพยากรเขาไม่มี เขาก็แข่งกันทางปัญญา แข่งกันในการค้าการขาย แข่งกันทางการเรียน ใช้สติปัญญาด้วย ประพฤติปฏิบัติตนเองด้วย เขาก็ไปได้ เขาก็รวยมากกว่าเรา
อย่างประเทศเรานี้ ที่ดินก็มีมาก ไม่รู้กี่เท่าของประเทศสิงคโปร์ ทรัพยากรก็มีมาก มันแพ้เขาเพราะความขยัน ถ้าเราขยัน ถ้าเรากระตือรือร้น เราพัฒนาไม่หยุด เราก็ก้าวไปข้างหน้าเรื่อย ถ้าเราไม่ขยัน เราก็ยากจน เราเป็นพระที่ขยัน เราก็เข้าถึงคุณธรรม เราก็เป็นพระอริยเจ้าได้
เรื่องพูดไม่ได้ เรื่องสอนไม่ได้นี้ไม่สำคัญ สำคัญอยู่ที่การปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ
ถ้าเป็นพระเรานี้ เราต้องพัฒนาตัวเราเอง พัฒนาบ้านเกิดของเราเอง อย่าไปแก้ไขภายนอก หนีถิ่นที่อยู่ ไปอยู่ที่เมืองอื่น ไปเมืองนอกเมืองนา ถ้าเป็นอย่างนี้แสดงว่าเราไม่พัฒนาจิตใจตนเอง เราดูถูกบ้านเกิดของตัวเอง แสดงว่าไม่พอจิตพอใจที่จะแก้ไขตัวเอง
เวลามันมีน้อย เราจะเอาเวลาไปดูทีวี คุยโทรศัพท์ ฟังเพลง ไปเที่ยวกับเพื่อนก็ไม่ได้นะ ไม่งั้นเทพเจ้าที่ไหนจะมาช่วยเราไหว ไม่งั้นครูบาอาจารย์ที่ไหนจะมาช่วยเราไหว เพราะตัวเราไม่ช่วยเหลือตัวเอง
การที่จะเป็นคนดีได้มันต้องทวนกระแส คนที่ไม่ทวนกระแสแสดงว่าเป็นผู้ที่ไม่มีความสามารถ ไม่มีศักยภาพ เป็นบุคคลที่น่ารังเกียจ ไม่ได้รับการแก้ไขตัวเอง อย่าให้เวลาเราหมดไปโดยเปล่าประโยชน์
พระพุทธเจ้าให้เราเอาใจใส่ในตัวเอง เอาใจใส่ในหน้าที่การงานของตัวเอง
การที่เราตัดบาปตัดกรรมนั้น เราต้องมาเปลี่ยนพฤติกรรมของตนเอง ถ้าเราไม่เปลี่ยนพฤติเรา เราก็จะเป็นคนบาปไปเรื่อย
อย่างพระของเรานี้ พระพุทธเจ้าให้ดูแลตนเอง ให้คิดให้พูดให้ทำแต่สิ่งที่ดี ๆ ให้ขยัน ให้อดทน ให้ทำความดี แล้วสิบห้าวันให้ลงอุโบสถครั้งหนึ่ง และให้ถามตนเองว่า เราทำความผิดตัวเองบ้าง แล้วก็ให้ละให้เลิกการกระทำความผิดนั้น ก็คือตัดกรรมตัดเวรที่เราทำไว้
เราต้องแก้ไขเราถึงได้ดีนะ... คนอื่นบอกเรา สอนเรา บังคับเรา แล้วเราก็ต้องบอกเรา สอนเรา บังคับเราด้วย ถ้าเราไม่ทำอย่างนี้ไม่ปฏิบัติอย่างนี้ เราจะแย่ไปทุก ๆ วัน เราจะตกต่ำไปทุกวัน เราไม่อยากทุกข์ มันก็ต้องทุกข์นะ เราไม่อยากจน มันก็ต้องจนแน่ เพราะกรรม เพราะการกระทำของเรามันทำให้เราทุกข์ เรายากเราจน
พ่อแม่ของเราหรือญาติของเราส่วนใหญ่มันก็ถือว่าขี้เกียจอยู่นะ พ่อแม่บางคนติดเหล้า ติดยา ติดหวย ติดอบายมุข ติดฟังเพลง ติดดูโทรทัศน์ ติดขี้เกียจขี้คร้าน ต่อไปเราก็ถือว่าเราจะไม่เป็นคนขี้เกียจขี้คร้าน เราก็จะเป็นคนไม่ติดอบายมุข เราก็จะเป็นอภิชาตบุตร เป็นบุตรที่ดีกว่าพ่อแม่ ที่ดีกว่าญาติพี่น้องวงศ์ตระกูล เราจะปรับปรุงสายพันธุ์ใหม่ เพื่อเกิดประโยชน์ต่อตนเองต่อสังคมยิ่ง ๆ ขึ้นไป
เราก็อย่าไปปล่อยโอกาสให้มันสายเกินไป “ที่มันจะแก้ไม่ได้ มันสายเกินไป” มานั่งคิดนอนคิดว่า เราจะทำมาหากินอะไร เลี้ยงครอบครัวอย่างไร
คนเราถ้าทำดีมาก ๆ จิตใจมันมีกำลัง จิตใจก็มีความสุข ถ้าความดีเรามีน้อย ความเสียสละเรามีน้อย มันมีความทุกข์ มันมีความเศร้าหมอง มันหาสาเหตุไม่เจอว่าตนเองทำไมไม่มีความสุข ว่าตนเองทำไม่มีความสงบ
มันเนื่องมาจากจิตใจของเราไม่มีการเสียสละ การปล่อยวางกับขี้เกียจถ้าเราแยกแยะไม่ออกมันเหมือนกันนะ
ความขี้เกียจนี้มันก็คิดว่าแค่นี้ก็พอแล้ว แค่นี้ก็ดีแล้ว เราจะไปกระตือรือร้นมันทำไม ตายแล้วก็ไม่ได้เอาอะไรไป เจ้านี้มันเจ้ากิเลส เจ้ากิเลสมากตัวเป็นขน
นักปฏิบัติส่วนใหญ่เข้าใจผิด เอาตัวขี้เกียจมาเป็นความปล่อยวาง “ทำตามกิเลส ทำการปล่อยวาง แล้วทำตามกิเลส...”
มายึดมั่นถือมั่นอะไรก็เอาแต่ไม่ยึดมั่นถือมั่น แต่การกระทำของตนเองนี้ มันเป็นความยึดมั่นถือมั่น มันเป็นการปล่อยวางที่ไม่ถูกต้อง
คนบ้า เป็นคนปล่อยวางเก่ง เสื้อผ้าก็ไม่ใส่ เนื้อตัวมอมแมมเศร้าหมอง เวลาเขาเอาอาหารมาเรียงแถวไว้ คนบ้าก็จะเลือกกินแต่สิ่งที่ดี ๆ ที่อร่อย ๆ ให้เราก็สังเกตดู มันทำตามใจตามอารมณ์ตนเองจนเป็นบ้า มันปล่อยมันวางหมดเลย คนบ้านี้ แต่มันไม่ใช่คนปล่อยวาง แต่เป็นคนทำตามใจตนเอง “ทำตามใจตนจนเป็นคนบ้า” การที่เราทำตามใจตนเองเป็นเชื้อสายของคนบ้า พระพุทธเจ้าท่านไม่ให้ตามใจตน ท่านไม่ทำตามใจตนเองท่านถึงเป็นพระพุทธเจ้า
คนเรานี้อย่าไปทำตามใจตนเอง ให้ทำตามที่ถูกที่ต้อง ที่เรายังเวียนว่ายตายเกิดนี้ แสดงว่าเรายังเป็นคนหลงอยู่ ยังเป็นคนบ้าอยู่ไม่มากก็น้อย
พระพุทธเจ้าท่านให้เรารักษาโรคบ้าโดยการไม่ทำตามใจตนเอง คนเรานี้ไม่ต้องคิดอะไรมาก เพียงแต่ทำตามพระพุทธเจ้าสอน เพียงแต่ทำตามศีลห้า ศีลแปด ศีลสิบ ศีล 227
เพียงแต่ทำตาม ไม่ต้องคิดอะไรมาก เราต้องได้ดีเอง เราก็ไม่ต้องลังเลสงสัย ลูบ ๆ คลำ ๆ อย่าไปสงสัยมัน ว่าอันนี้มันถูกหรือเปล่า ถ้าทำตามพระพุทธเจ้าก็ต้องถูกหมด
เราก็ไม่ต้องค้นคว้าให้มันเหนื่อย เสียเวลาทำ ทำอย่างนี้ ปฏิบัติอย่างนี้ มันไม่มีอะไรสลับซับซ้อนที่ให้เราคิด ให้เราวุ่นวาย เพราะว่าพระพุทธเจ้าท่านค้นคว้าให้เราแล้ว มันเป็นสูตรสำเร็จรูปอยู่แล้ว เพียงแต่เราประพฤติปฏิบัติตาม ความเจริญ ความงอกงามก็จะเกิดขึ้นกับเราเอง
พระพุทธเจ้าท่านว่าอย่างไร เราเอาอย่างนั้น เราก็จะได้ไม่ได้ผิดหวังในชีวิต เราก็จะได้ถึงในปัจจัยสี่ข้าวของเงินทอง ได้ถึงลาภยศสรรเสริญ ได้ถึงมรรคผลพระนิพพาน พร้อมทั้งเราได้ปรับปรุงสายพันธุ์ของเรา เราจะได้มีอริยทรัพย์ยิ่ง ๆ ขึ้นไป ชีวิตของเราก็จะมีความสุข ความสงบ ความร่มเย็น
การศึกษาหาความรู้มันควบคู่กับคุณธรรม มันจะแยกกันไม่ได้ ถ้าไม่อย่างนั้นมันก็จะเป็นเหมือนสภาพบ้านเมืองที่เป็นอยู่ในขณะนี้ หรือเป็นมากกว่าเก่า เพราะมนุษย์เรานี้ทิ้งคุณธรรม เอาแต่วัตถุ เราต้องได้รับการปรับปรุงแก้ไข กาย วาจา ใจของเรา ถึงจะเป็นผู้ที่น่าเคารพ นับถือ กราบไหว้ตนเองได้...
พระธรรมคำสอนขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า
ที่องค์พ่อแม่ครูอาจารย์เมตตาให้นำมาบรรยาย
เช้าวันพฤหัสบดีที่ ๑๕ มีนาคม พุทธศักราช ๒๕๕๕
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น