วรรคทองร่วมสมัย (๒) จงภูมิใจ

แม้จะเป็นลูกสาวชาวนาโง่ ถึงอดโซจงภูมิใจไม่ไหม้หมอง เพราะพ่อเจ้าไถหว่านบนลานทอง มิได้จ้องไถหนังบนหลังใคร

๏บัวเผื่อน.....

ครบหนึ่งเดือนแล้วซีที่จากพ่อ

แม่ของเจ้าห่วงหาตั้งตารอ

ถ้าว่างก็จดหมายไปคุยนะ

๏อยู่บางกอกแม่เจ้าเขาเป็นห่วง

กลัวถูกลวงหลงกลคนกักขฬะ

แม่ทุกคนก็เป็นเช่นนี้ละ

ห่วงเปะปะจนพ่อท้อ...รำคาญ

๏บ้านนาเราตอนนี้เริ่มมีฝน

จึงทุกคนชื่นสุขไปทุกบ้าน

เพราะหน้าฝนมีค่าเหมือน "หน้างาน"

แม้หน้ากร้านขึ้นบ้างก็ช่างมัน

๏ห่วงแต่เพียงฝนหลั่งไม่ยั้งหยุด

นาจะทรุดเป็นคลองต้องโศกศัลย์์

ดอกทบต้นปีกลายค้างหลายพัน

จะข้ามขั้นเป็นหมื่นในคืนเดียว

๏เกิดมาเป็นชาวนาใต้ฟ้านี้

มีแต่หนี้รุงรังหลังเก็บเกี่ยว

เราทุกคนทำนาหน้าซีดเซียว

กลับถูกเกลียวชีวิตบิดผันเอา

๏บัวเผื่อนเอ๋ย...

เจ้าก็เคยอยู่นามานะเจ้า

คงมีความรู้สึกตื้นลึกเบา

ไม่มัวเมาหลงปลื้มลืมบ้านนา

๏จงตั้งหน้าตั้งตาศึกษาเถิด

ประโยชน์เกิดเมื่อประจักษ์มานักหนา

ความสำเร็จเสร็จสรรพจงกลับมา

ช่วยกู้หน้ากู้หนี้ให้พี่น้อง

แม้จะเป็นลูกสาวชาวนาโง่

ถึงอดโซจงภูมิใจไม่ไหม้หมอง

เพราะพ่อเจ้าไถหว่านบนลานทอง

มิได้จ้องไถหนังบนหลังใคร

"ขอบคุณแรงบันดาลใจ วรรคทอง "จงภูมิใจ"

กรองแก้ว เจริญสุข (๒๕๑๐)

และขอบพระคุณผู้เยี่ยมชมทุกท่านค่ะ

อิงจันทร์
๒๕ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๕

เขียนใน GotoKnow โดย อิงจันทร์ บ้านกลอนไฉไล
ใน อิงจันทร์ ณ บ้านกลอนไฉไล

คำสำคัญ (Tags): #บทกลอน#จงภูมิใจ#กรองแ้ก้ว เจริญสุข

หมายเลขบันทึก: 479907เขียนเมื่อ 25 กุมภาพันธ์ 2012 06:26 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 23:52 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน