น้ำท่วมกรุงเทพ ฯ ทำให้คนมีน้ำใจ
กรุณาฝากข้อคิดเห็นผ่าน http://www.nature-dhrama.com
ปัญหาต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นล้วนมาจากสภาพการดำเนินชีวิตตามระบบ "วัตถุนิยม"
หากเราเปลี่ยนแนวคิดใหม่ที่ทรงด้วยคุณค่ายิ่ง โดยการดำเนินชีวิตตามระบบ "พอเพียงนิยม"
ปัญหาต่าง ๆ จักลดลง หรือแทบไม่มี
ด้วยความปรารถนาดีจาก "ธรรมชาติธรรมค้ำจุนโลก"
น้ำท่วมกรุงเทพ ฯ ทำให้ฅนมีน้ำใจ
" ฅนเมืองแล้งน้ำใจ ฅนชนบทเปี่ยมล้นด้วยน้ำใจ" คำพูดลักษณะนี้ได้ยินอยู่เสมอ และต่างเห็นพ้องต้องตามว่าเป็นจริง อย่างไรก็ดีน้ำท่วมกรุงเทพ ฯ ครั้งใหญ่นี้ทำให้จิตใจฅนเปลี่ยนแปลงไปก็มี เปลี่ยนจากแล้งน้ำใจกลายเป็นคนมีน้ำใจ เรื่องอย่างนี้น่าชวนขบคิดให้ละเอียดพิสดารยิ่งขึ้น เพราะเรื่องน้ำใจสำคัญยิ่งสำหรับสัตว์สังคมอย่างมวลมนุษยชาติ
ฅนเมืองแล้งน้ำใจจริงหรือ อันที่จริงสันดานของมนุษย์ย่อมมีเอื้ออารี มีเมตตาธรรม ทั้งนี้น่าจะถูกถ่ายทอดจากพันธุกรรมก็เป็นได้ ฅนเมืองเขาก็มีน้ำใจ แต่มีน้อยน้อยจนไร้ซึ่งคุณค่าในการอยู่ร่วมแบบสังคมมนุษย์ ด้วยเหตุนี้จึงตีค่าว่า "คนเมืองแล้งน้ำใจ"
สาเหตุใดที่ทำให้ฅนเมืองแล้งน้ำใจ เหตุเพราะการแข่งขันด้านธุรกิจสูง การแข่งขันหาเลี้ยงชีพสูง ต่างฅนต่างแย่งชิงหาเงินทองเพื่อการดำรงชีพของตน และครอบครัว เพื่อความอยู่รอดในสังคมที่มีค่าครองชีพสูง ค่าครองชีพในเมืองสูงกว่าชนทบ ยิ่งเมืองใหญ่ เมืองท่องเที่ยวยิ่งสูงเพิ่มมากขึ้นอีก การดิ้นรนเพื่อความอยู่รอดของฅนเมืองจึงมากกว่าฅนชนบทหลายเท่า การเห็นแก่ประโยชน์ที่จะได้มาเต็มเปี่ยมอยู่ในความคิดของฅนเมือง จึงทำให้คนเมืองแล้งน้ำใจโดยไม่รู้ตัว
การมุ่งแต่ผลประโยชน์ มีการแย่งชิงจนให้พอเพียง หรือเกินความพอเพียงข้อหนึ่ง การดิ้นรนเพื่อความอยู่รอดในสังคมแข่งขันสูงอีกประการหนึ่ง สองข้อนี้เป็นเหตุเป็นเหตุให้ฅนเห็นแก่ตัว เมื่อเกิดความเห็นแก่ตัวเรื่องแล้งน้ำใจก็ตามมา
ฅนเมืองมัวยุ่งกับงาน กับการแข่งขัน จึงไม่มีเวลาให้สำหรับเพื่อนบ้าน เพื่อนบ้านห้องแถวเดียวกันโดยแท้แต่ไม่เคยได้พูดคุย เพราะต่างฅนต่างดิ้นรนทำงาน กอปรกับการจราจรที่ติดขัด ต้องตื่นเร็วรีบไปทำงาน ขากลับกลับบ้านดึก ได้พักผ่อนดึก เพราะรถติด ปัญหาอุปสรรคเหล่านี้ทำให้ฅนเมืองมีช่องว่างห่างขึ้นในเรื่องที่จะได้พบปะเพื่อนใกล้บ้าน เพื่อได้พูดคุยถามสารทุกข์สุกดิบ อันที่จริงสิ่งอย่างนี้ไม่ควรเกิดในสังคมมนุษย์ ที่เกิดขึ้นเพราะการดำเนินชีวิตของมนุษย์เป็นตัวกำหนด ฉะนั้นหากเรา
กำหนดวิถีการดำรงชีพแบบพึ่งพา แบบเอื้อเฟื้อต่อกันตามแนวของ "ธรรมชาติธรรมค้ำจุนโลก" สังคมก็จะเป็นไปโดยธรรมชาติที่แท้จริง ความสันติสุขก็เกิดขึ้นแน่นอน
น้ำท่วมกรุงเทพ ฯ ครั้งนี้ทำให้ฅนรู้จักพึ่งพา รู้จักเอื้ออารี รู้จักแบ่งบัน ฯลฯ ซึ่งเข้ากับแนว "ธรรมชาติธรรมค้ำจุนโลก" จึงขอนำเรื่องที่เกิดขึ้นในเหตุการณ์ครั้งนี้เล่าสู่กันฟัง เผื่อเป็อุทาหรณ์ เผื่อเป็นข้อมูล อันจะเป็นเหตุเป็นผลที่จะมองแนวทางการดำรงชีพของมนุษย์ตามแนว "ธรรมชาติธรรมค้ำจุนโลก" ว่าดีหรือไม่อย่างไร
มีข่าวว่าเศรษฐีฅนหนึ่งมีบ้านอยู่ในกรุงเทพ ฯ ขอเรียกบ้านว่าคฤหาสน์ก็แล้วกัน เพราะทราบว่าราคาค่างวดบ้านหลังนี้เป็น สิบ ๆ ล้าน คฤหาสน์หลังนี้ถูกน้ำท่วมหนักเช่นกัน แต่เจ้าของไม่มีความเดือดเนื้อร้อนใจอะไรมากนัก ไม่คิดที่จะขนข้าวของปล่อยให้น้ำท่วมไปตามบุญตามกรรม ส่วนตัวเองก็ถือโอกาสตระเวนดูสภาพน้ำท่วมไปเรื่อย ๆ บังเอิญไปพบครอบครัวหนึ่งซึ่งมีสมาชิก จำนวน 4 ฅน มีพ่อแม่ และลูก ๆ 2 ฅน กำลังรับประทานข้าวกล่องที่ได้รับแจก ทันทีที่เศรษฐีเข้าไปนั่งใกล้ ๆ พวกเขาทั้ง 4 ได้เจียดอาหารฅนละเล็กฅนละน้อยให้เศรษฐีโดยมิได้เรียกร้องจากเศรษฐีแต่อย่างใด
จากภาพที่คอยเตือนใจ คอยตอกย้ำของฅนทั้ง 4 ที่มีความตั้งใจจริงในการแบ่งปันอาหารหวังประทั้งความหิวของเพื่อนมนุษย์ด้วยกันยามที่มีเภทภัย บวกกับความมีจิตสำนึก ทำให้ท่านเศรษฐีเกิดมีความศรัทธาที่จะช่วยเหลือผู้ประสบภัยครั้งนี้ จึงร่วมบริจาคอาหารแก่ผู้ประสบภัยติดต่อกันเรื่อยมา หลายครั้งหลายคราว จนเป็นข่าวเล่า
ลืออย่างที่รู้กัน
"ไม่เห็นโลงศพไม่หลังน้ำตา" "เมื่อแกงรสจืดชืดจึงรู้คุณค่าของเกลือ" หรือสำนวนอื่น ๆ ที่เข้าทำนองนี้ ก็เปรียบเสมือนของครอบครัว และท่านเศรษฐีที่ได้กล่าวถึง จากส่วนลึกในใจจริง ๆ ของมนุษย์เราย่อมมีความเอื้ออารี มีจิตเมตตาเป็นทุนอยู่แล้ว ยิ่งมาประสบความเดือดร้อนลำบากด้วยตนเอง ความสำนึกยิ่งมีทวีขึ้นเป็นหลายเท่าในยามนี้คงไม่มีใครที่จะเข้าใจเรื่องความทุกข์ยาก ความเดือดร้อนเท่ากับครอบครัวนี้ และท่านเศรษฐี
จริง ๆ การดำรงชีพของมนุษย์ในระบอบประชาธิปไตยแบบวัตถุุนิยม มันไม่ได้เดินไปอย่างราบรื่นนัก ผู้ฅนจำนวนไม่น้อยต่างประสบแต่ความเดือดร้อน ทุกข์ยาก ร้อยละ 90 ก็ว่าได้ ฅนเหล่านี้ต่างมีความต้องการรับการเยียวยา ช่วยเหลืออยู่ตลอดเวลา หากแต่เรามองไม่เห็นเท่านั้นเอง หรือเห็นก็ส่วนน้อย เห็นอย่างผิวเผินไม่ลึกซึ้งตรึงใจอะไรมากนัก ก็เลยปล่อยเป็นปกติวิสัย คือไม่ได้วิเคราะห์เจาะลึกถึงแก่นแท้ อันที่จะได้มองเห็นความจริง
หากเราจับจุดหลักการสอนของศาสนาในบางอย่าง บางตอนจะมองเห็นชัดว่าคำสอนมาเกี่ยวเนื่องในสิ่งที่กล่าวมา ศาสนาอิสลามสอนให้ถือศีลอดก็เพื่อให้รู้ถึงความทุกข์ความเดือดร้อน ความตกทุกข์ได้ยาก การไม่พอกินพอใช้จะมีความทุกขเวทนาแค่ไหนเพียงใด เมื่อถือศีลอดจะได้มีจิตใจที่จะรู้การแบ่งบัน การเอื้ออารี นั่นเป็นการสอนให้รู้จักคำว่า ให้ทานนั่นเอง ศาสนาพุทธสอนให้พุทธศาสนิกใส่บาตร นั่นเป็นการฝึกจิตใจให้รู้จักแบ่งบัน อยู่จักช่วยเหลือเกื้อกูล รู้จักเสียสละ สรุปแล้วก็ให้พุทธศาสนิกรู้จักให้ทานเช่นกัน
การที่มนุษย์จะต้องช่วยเหลือซึ่งกันและกันจึงเป็นเรื่องปกติวิสัยสามารถจะทำได้ทุกเวลา ไม่เฉพาะในยามตกทุกข์ได้ยากที่เกิดจากภัยพิบัติ หรืออะไรก็แล้วแต่มนุษย์เป็นสัตว์สังคมเช่น ปลวก มด ผึ้ง ตัวต่อ หรือ ฯลฯ จึงต้องมีหน้าที่ แบ่งหน้าที่ที่จะช่วยเหลือเกื้อกูล โดยเห็นประโยชน์ร่วมกัน เห็นเพื่อเกิด เพื่อนแก่ เพื่อนเจ็บ และเพื่อนตาย หลีกเลี่ยงการเห็นประโยชน์ส่วนตน ถ้าดำเนินชีวตอย่างที่ว่านี้ความสันติสุขก็เกิดขึ้น อย่างที่นำเสนอตามแนวของ "ธรรมชาติธรรมค้ำจุนโลก"
ระบอบประชาธิปไตยในระบบวัตถุนิยมซึ่งมีการแข่งขันกันอย่างสุดเหวี่ยงเช่นนี้ ยิ่งทำให้เกิดช่องว่าระหว่างฅนจน กับฅนรวยเพิ่มขึ้น (หรือเรียกให้เข้าใจง่าย ช่องว่างระหว่างทาสแรงงาน กับนายทุน) ความเดือดร้นของฅนก็เพิ่มขึ้น เพราะต้องดิ้นรนตามกระแสแรงผลักดันของกลุ่มทุนนิยม (กระแสตัญหาของกลุ่มทุนนิยม)ต้องทำงานแข่งขันกับค่าครองชีพที่เพิ่มขึ้น ซึ่งสังคมที่ใช้เงินตราเป็นสื่อกลางแลกเปลี่ยนจะเห็นว่าค่าของเงินอ่อนค่าลงตลอดเวลา ค่าครองชีพจึงเพิ่มขึ้นตามมานั่นคือมูลเหตุที่ทำให้ฅนต้องมีความทุกข์ มีความเดือดร้อน ความเดือดร้อนอย่างนี้ก็เท่ากับถูกภัยพิบัติอย่างหนึ่งอย่างใดเช่นเดียวกัน ฉะนั้นการดำเนินชีวิตบนเส้นทางระบบวัตถุนิยมผู้ฅนในสังคมแบบนี้รอการช่วยเหลือเยียวยาอยู่ตลอดเวลา
คิดว่าน้ำท่วมกรุงเทพ ฯ ครั้งนี้ทำให้น้ำใจฅนเมืองหวนกลับมาอีกครั้ง สำหรับฅนในชนบทซึ่งเขามีน้ำใจเป็นทุนอยู่แล้วก็คงจะยิ่งเห็นค่าของน้ำใจมากยิ่งขึ้น สิ่งสำคัญน่าจะช่วยเตือนจิต สะกิดใจให้มองเห็นคุณค่าการดำรงชีพที่ยึดการช่วยเหลือเกื้อกูล การแบ่งบัน ให้ลึกซึ้งขึ้น และหาแนวทางพัฒนาให้ดีขึ้นต่อไป
เรื่องการอยู่ร่วมของสังคมมนุษย์ถือว่าการมีน้ำใจเป็นเรื่องสำคัญอย่างยิ่ง คุณค่าของน้ำใจยิ่งกว่าค่าของทรัพย์สินเงินทองหลายเท่าอันประมาณค่ามิได้ แนวทางหนึ่งเพื่อการดำชีพของเพื่อมนุษย์ให้เกิดความสันติสุขอย่างแท้จริง "ธรรมชาติธรรมค้ำจุนโลก" ขอช่วยกันส่งเสริม และเสนอแนวคิดเพิ่มเติมเพื่อเติมเต็ม
กันต่อไป
ปัญหาต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นล้วนมาจากสภาพการดำเนินชีวิตตามระบบ "วัตถุนิยม"
หากเราเปลี่ยนแนวคิดใหม่ที่ทรงด้วยคุณค่ายิ่ง โดยการดำเนินชีวิตตามระบบ "พอเพียงนิยม"
ปัญหาต่าง ๆ จักลดลง หรือแทบไม่มี
ด้วยความปรารถนาดีจาก "ธรรมชาติธรรมค้ำจุนโลก"
ความเห็น (5)
เห็นด้วยกับวัตถุนิยมครับ
เพราะตอนนี้เงินมีอำนาจเหลือเกิน
เรียน ท่านอาจารย์โสภณ เป็นพระคุณยิ่งครับ
เอาสองภาพมาผนวกด้วยกัน จะดีนะคะ