เรียนรู้เรื่องราวจากเมื่อวาน

เมื่อวานได้ทำงานอะไรสำเร็จบ้างนะ   ได้ส่งโครงการจริยธรรมบูรณาการ

จะว่าไปเขียนมาก็หลายครั้งเปลี่ยนมาก็หลายทีกลายเป็นว่า ไม่กล้าปล่อยออกจากมือ เอาเหตุผลมาอ้างอยู่เรื่อยค่ะ

สุดท้ายก็ปล่อยแบบเสร็จเท่าที่เสร็จ หนูมีอาการนี้บ่อยครั้ง

"กลัวมันออกมาไม่ดี เลยไม่ปล่อย"

กลายเป็นว่า

"ช้าแย่กว่าเดิม"

ครูเมตตาชี้แล้วชี้อีก

"ยอมรับซะติ๋ว จะอยากดูดีไปทำไม ยอมรับความจริงจะได้แก้ไข เหมือนคนไข้จะได้รับยาซะที"

ทำอะไรเผลอแว๊บก็มีความอยากมานำหน้าค่ะ เลยทำให้ทุกข์ครอบจิตครอบใจ ที่โง่ซ้ำซากพอก้าวออกไปจากทุกข์ไปเจอความเงียบ เคว้งคว้าง ก็กลัวอีก ขณะที่เขียนอยู่นี่ก็ยังมีความรู้สึกอยากให้มันออกมาดูดีเกิดขึ้นอยู่เลยค่ะ แต่ไม่หนีมันแล้วหล่ะค่ะ

ครูให้ฝึกสกัดเอาสิ่งดีๆเรื่องราวดีๆมาเขียน ถ้าเป็นเรื่องราวไม่ดีให้บอกทางแก้ไขไว้ด้วย

ว่าเรามีแนวทางแก้ไขยังไง

เจ้าตัวอยากดีของหนูก็ต้องยอมรับมันค่ะ แต่ก็ตั้งสติแล้วทำต่อไป

เริ่มใหม่ก้าวใหม่ เริ่มที่ใจตนเอง เชื่อว่าทางนี้ทุกคนก็ล้มลุกคลุกคลานมาไม่น้อย

หนูยิ่งโง่จะล้มลุกคลุกคลานหัวแตกเข่าถลอกจะแปลกตรงไหนว่าไหมค่ะ

แต่ที่ย้ำกับตนเองให้มั่นคือ เจ็บแล้วต้องจำ

ที่ครูชี้แล้วให้เร่งแก้ไข

ตะกี้โทรคุยกับพ่อ

"วันนี้วันพระ"

ท่านกำลังไปจังหันที่วัดหลวงปู่ จะเจอหลวงพี่ฝากอะไรไหม ใจหนูอนุโมทนาสาธุกับท่านค่ะ จึงบอกพ่อว่า

"อนุโมทนาสาธุค่ะ"

นี่แหละคือความงามที่ครูสอนแล้วหนูเอาไปทำคือ โทรคุยกับพ่อ แม่ บ่อย ๆ

อะ ออกนอกเรื่องไปมาก 

อีกเรื่องที่รู้สึกสำเร็จกับตนเองคือ

กระบวนการยื่นใบลาออกจากโครงการ HiPPS ได้รับการลงนามจากอธิบดี

รู้สึกโล่งใจ หนูยื่นมา ๓ ครั้ง ครั้งแรกยื่นด้วยความกลัวการเปลี่ยนแปลง

หัวหน้าจึงขอระงับ ใบลาออกครามือตนเองค่ะ เพราะตอบคำถามท่านไม่ได้ว่า "กลัวอะไร"

ยื่นครั้งที่สองรู้สึกเบื่อหน่ายระบบที่ไม่เป็นไปตามคาดหวัง ครั้งนี้หนูถึงขั้นเฮี้ยนอาละวาด หมายถึงข้างในจิตนะคะ ได้รับแรงกระเพื่อมทั้งกรมฯ แล้วหนูก็ได้รับผลกรรมที่ทำแล้วเช่นกัน ค่ะ หนูเป็นอย่างหนึ่งว่า ถ้ายังไม่ออกก็ยังเดินตามระบบเหมือนเดิม ประหนึ่งกายไปแต่ใจยังสงสัยใคร่รู้ ทุกๆขณะที่เรียนรู้ไปตามระบบเหมือนระบบค่อยๆหล่อหลอมให้หนูเข้าใจกรมฯ เข้าใจผู้ใหญ่เข้าใจเพื่อนร่วมงานมากขึ้น มาจนถึงเริ่มเข้าใจหน้างานตนเองมากขึ้น

ครั้งสุดท้ายเมื่อปลายปีที่ผ่านมายื่นใบลาออกจากโครงการ ด้วยใบหน้าผ่อนคลาย อิ่ม และไม่สงสัยในตนเองและระบบ ไม่ใช่ระบบไม่ดีหรือเราไม่ดีพอ ทุกอย่างมันลงตัวในตัวของมันเอง เล่าให้หัวหน้าฟังว่า

"เหมือนทานข้าวอิ่มแล้วก็ไม่หิวค่ะ"

ท่านถามว่า

"แล้วไม่คิดเหรอว่ามีอะไรอีกตั้งมากมายที่ยังไม่ได้เรียนรู้"

ตอนนั้นยิ้มให้ท่านแล้วตอบว่า

"เยอะเลยค่ะในสิ่งที่ยังไม่ได้เรียนรู้ จะว่าไปเรียนทั้งชีวิตก็รู้ไม่หมดค่ะ" 

แต่มันสำคัญที่ว่าหนูไม่ได้สงสัยในสิ่งที่หนูยังไม่ได้เรียนรู้แล้ว นายที่ดี ก็ได้เห็นแล้ว นายที่ไม่ดีก็ได้เห็นแล้ว เพื่อนร่วมงานที่ดี และไม่ดีก็มีให้เห็นแล้วจะสงสัยอะไรอีกหล่ะค่ะ ก็เหลือแค่ให้อิสระกับตนเองแล้วก็ทำในสิ่งที่ทำได้อย่างเต็มนี้น่าจะดีกว่า 

นี่คือสิ่งที่ได้คุยในวันนั้นจนดำเนินกระบวนการจนเป็นใบที่วางบนโต๊ะกับความรู้สึกโล่งเบา เป็นความสำเร็จเล็กๆ

ขอบพระคุณระบบ

ขอบพระคุณครู

ขอบพระคุณทุกสรรพสิ่งที่ให้โอกาสได้เรียนรู้และทำความรู้จักตนเองค่ะ

ยอมรับว่ายังเห็นตนเองไม่ชัดแต่ลึกๆรู้แล้วว่าไม่ต้องการเป็นใหญ่ แต่ก็จะก้าวเดินเรียนรู้ต่อไปค่ะ

[Ka-Poom]

เหลือยังไม่ได้เรียนรู้ที่จะลงมือทำ ในบทบาทของความเป็น HiPPs ที่ดี

[ใบไม้ร้องเพลง]

ขอบพระคุณค่ะ ครูพี่ Ka-Poom งั้นต่อไปต้องเรียนรู้ที่จะเป็น อดีต HiPPS ที่ดีใช่ไหมค่ะ (^_^)