จดหมายถึงครู l ความทุกข์และความวุ่นวายอยู่ภายใน

จดหมายถึงครู l ความวุ่นวายภายใน วันเสาร์ ที่ ๑๑ ธันวาคม ๒๕๕๔ เวลา ๒๑.๔๐ น. กราบสวัสดีค่ะครู    วันนี้ความท้อแท้ปรากฏขึ้นมาในใจค่ะครู เหมือนทำอะไรๆก็ไม่ได้เรื่องมาตั้งแต่เมื่อวาน นั่งภาวนาก็จะหลับเสียให้ได้ ตื่นขึ้นมาแต่เช้าแต่ไม่อยากลุก เกรงใจน้องที่นอนข้างๆ ความรู้สึกข้างใน อยากนอนคนเดียวการมาภาวนาแบบอยู่ด้วยกันเกิดความรู้สึกไม่ค่อยสะดวกใจ แต่ก็อดทนกับตนเอง วันนี้ตั้งใจกับตนเอง แก้ไขเสื้อแม่ชีของครู เย็บผ้าถุงให้เปิ้ล แล้วก็ถวายความรู้ให้สามเณร ตื่นเช้าพอสัมผัสใจที่ท้อแท้ ก็ไม่อยากลุกจากที่นอน รู้สึกได้ว่าน้องรู้สึกตัวแล้ว แต่ก็ไม่ลุก จึงเอ่ยกับน้องว่า ไปครัวก่อน เลย ยิ่งรู้สึกว่า ข้างในเหนื่อยเหมือนจะไม่ไหว ร่างกายก็สะท้อนถึงความเครียดคือ มีแผลอักเสบบริเวณเนื้อเยื่ออ่อน เบียดเบียนตนเองมากอยู่กับการเคลื่อนไป ณ ทุกวันนี้ค่ะครู ละเลยการเขียนบันทึก วิ่งวุ่นทำสิ่งต่าง ๆ แต่ใจก็ไม่อิ่มไม่พอ คอยแต่ย้ำว่า "ยังทำไม่ได้เรื่อง" แต่จัดการในตนเองไม่ได้ พอเป็นเช่นนี้จึงตั้งใจ "อดข้าว" สักพักแว๊บนึกกับตนเอง ขึ้นมาได้ว่า ครอบครัวครูมา ทุกข์บีบคั้นขึ้นมาอีกว่า ไม่สมควรหรือไม่ และต้องมีหน้าที่เก็บภาพครอบครัวให้ครูด้วย จึงเดินออกมา เห็นหลังครูไวไว ทราบจากแม่ชีว่า ครูออกมาหาครอบครัว และท่านชวนให้ร่วมถวาย เป็นกุศลใหญ่ครอบครัวครูมากราบหลวงปู่ อนุโมทนากับการครองเพศแห่งสมณะของครู พอขึ้นศาลาครูย้ำ สัมผัสกับตนเองได้ว่า "ท่านตำหนิ" แต่ก็ยอมรับกับตนเองว่า "ก็สมควรแก่เหตุ" รับพรเสร็จหลวงปู่เมตตาเทศสอน แต่ข้าวในใจติ๋ววุ่นวาย พอครู ส่งจานข้าวก้นบาตร รับมาแล้วก็เดินเข้ากุฏิ สวดอิติปิโสไปเรื่อยๆ รู้สึกเงียบและวิเวกดีค่ะครู ตั้งใจกับตนเองว่า เก้าโมงครึ่งออกไปถ่ายภาพให้ครู ความวุ่นวายข้างในเงียบลง เบิกบานมากขึ้น การสวดออกเสียงช่วยให้สงบเร็วเหมือนระหว่างขับรถแช้วสวดอิติปิโสเลยค่ะครู เมื่อถึงเวลาก็ออกมา แล้วพอถึงหน้าศาลา ๔ ครูก็โทรหาพอดี เก็บภาพครอบครัวและภาพประทับใจ ส่วนหนึ่งครูคงทราบว่า ติ๋วไม่อยากถ่ายภาพ จึงมีเท่าที่จำเป็นสุขใจที่ได้เก็บภาพ  จิตใจติ๋วเองยังไม่ใสนัก แต่รับรู้กับตนเองว่า มีแรงขับดันภายในให้ต้องดูแล อุปฐากครู