ชีวิตควรมีอยู่แต่ไม่ยึดเอาความทุกข์มาเป็นของตน
ชีวิตควรมีอยู่ไม่ควรยึดติด
ชีวิตปถุชน คนธรรมดา มีการยึดมั่นถือมั่นในเรื่องตัวตนของตนมากเกินไป มันจึงได้เกิดทุกข์ จนกระทั่งว่า ตัวความทุกข์นั่นแหละเป็นตัวชีวิตไปเสียเลย
คนเราเมื่อมีชีวิตอยู่ต้องได้ยินได้ฟัง ได้รับคำแนะนำสั่งสอน จากผู้อื่นที่เป็นผู้รู้หรือผู้คงแก่เรียน ให้มีความรู้ความเข้าใจในชีวิต ปฏิบัติตนไปจนความทุกข์นั้นเบาบางลง เช่นความทุกข์กาย ทุกข์ใจ ความทุกข์นั้นเบาบางลง จนกระทั่งไม่รู้สึกว่าเป็นทุกข์เลย แม้ชีวิตร่างกายมันจะเป็นทุกข์ ก็ให้มันเป็นไปตามแบบร่างกาย แต่จิตใจไม่รู้สึกเป็นทุกข์ด้วย
พูดอย่างนี้อาจจะไม่มีใครเชื่อ จะเป็นไปได้หรืออย่างไร บางคนอาจคัดค้านว่า มันเป็นไปไม่ได้ คือมีชีวิตอยู่ชนิดที่เป็นไปตามธรรมดาสามัญ แล้วก็ไม่มีความรู้สึกว่าเป็นทุกข์เลย
ในทางพระพุทธศาสนา หรือพระธรรม นี้มุ่งหมายที่จะทำความรู้สึกที่เป็นทุกข์นั่นแหละ ให้มันหมดไป โดยมั่นฝึกปลือตัวเองออกมาเสียให้ได้ จากความทุกข์ โดยถือหลักไม่ยึดถือเอาความทุกข์มาเป็นของตน เมื่อเกิดขึ้นก็ให้มันผ่านไป และให้รู้ว่านี้คือความทุกข์ พูดคุยกับมันให้รู้เรื่อง หรือให้นึกถึงพระอรหันต์ก่อนก็ได้
ข้อคิดเสริม .... ชีวิตคนเราเกิดมาก็เป็นทุกข๋แล้ว ถ้าไม่ทุกข์จะร้องทำไมเมื่อเกิดใหม่ (ถ้าไม่ร้องคือตาย) โดยธรรมบอกว่า เพราะทุกข์เกิด ชีวิตคนเราเจริญวัยขึ้น ต้องป่วยไข้ เป็นทุกข์ทางกาย ถูกคนหลอกให้อกหัก หลักลอย คอยงาน ก็ทุกข์กายและใจ ชีวิตเมื่อแก่ชราภาพ ไปไหนมาไหนก็ทุกข์ เพราะสังขารโทรม ในโลกธรรมนี้ไม่ควรยึดมั่นในตัวเลย
จากหนังสือหลวงพ่อพุทธทาส เรื่องการดำรงชีวิต
ความเห็น (3)
สาธุนะครับ
กราบนมัสการพระอาจารย์
ขอบพระคุณมากครับ ที่นำเรื่องราวดีๆ มาเตือนสติครับ
สำหรับบางคน ความทุกข์ก็เป็นสาเหตุของการฝักใฝ่ในธรรมได้ดีทีเดียวค่ะท่าน
บางครั้ง ถึงแม้จะมีทุกข์ พอทำความรู้สึกตัวได้ปุ๊บ ขณะเดียวกันมันก็มีสุขในความทุกข์นั้นด้วย