ฟ้าครามคว่ำได้แล้ว...

 

 

 

ฟ้าครามคว่ำได้แล้ว...

          เย็นของวันที่ 14 ตุลาคม 2554 เมื่อที่ทำงานเลิกแล้ว ย่าก็ได้ขับรถยนต์ไปที่บ้านที่พรหมพิราม เพราะในช่วงเช้าย่าได้โทร. คุยกับปู่เร ถามถึงเรื่องว่า ตอนนี้น้ำลดลงหรือยัง...ปู่เรบอกย่าว่า น้ำลดลงแล้วเนื่องจากเขื่อนนเรศวรลดการปล่อยน้ำลง ทำให้แม่น้ำน่านลดลงมากเลย ก็พลอยทำให้น้ำที่ท่วมทางหน้าบ้านที่พรหมพิราม พลอยลดลงไปด้วย...ย่าดีใจมาก ที่สัปดาห์นี้ ย่าก็จะได้ไปหาเจ้าฟ้าคราม + ไปนอนกับเจ้า... การที่มาอยู่ที่บ้านที่พิษณุโลก ทำให้เรา ย่า - หลาน ห่างกัน จะให้เจ้า + พ่อเพรียง + แม่อ้อม มาอยู่กับย่าที่บ้านที่พิษณุโลก ก็ไม่ได้ เพราะลำพังปู่เรจะดูแลตาทวดคนเดียวคงไม่ไหวเพราะตาทวดยังช่วยเหลือตัวเองยังไม่ได้ ...จึงทำให้พ่อเพรียงก็ต้องไปช่วยปู่เรดูแลตาทวดไปด้วย...

            ย่าจึงต้องอดทนรอให้ถึงวันศุกร์ หรือไม่ก็วันพุธตอนเย็นที่จะได้ไปนอนกับเจ้า...เพราะความรัก + ความคิดถึงเจ้านั่นเอง...พอไปถึงบ้านที่พรหมพิราม น้ำลดลงมากแล้ว สิ่งแรกที่ไปถึงเจ้านอนหลับอยู่ ย่าจึงกินข้าวเย็นก่อน สักประเดี๋ยวเจ้าก็ตื่น...เสมือนกับเจ้ารู้ว่าย่ามาถึงแล้ว...เพราะยาย + แม่อ้อมบอกว่า "วันนี้ เหมือนไอ้ฟ้าฯ มันรู้ว่าย่าจะมาหา"...เมื่อย่ากินข้าวเสร็จเรียบร้อย ก็ได้อุ้มเจ้าให้หายคิดถึง...

           มีคนว่าย่าว่า...ย่าหลงเจ้า...ย่ายอมรับว่า "ย่ารัก + เป็นห่วง + เอ็นดู + หลงเจ้า" เอาอย่างมาก ๆ ด้วย...ไม่รู้ว่าเพราะสาเหตุใด แต่ความในใจ ย่าว่า..."เป็นเพราะความรัก + ความผูกพันกันระหว่างย่ากับเจ้ามากกว่า" เพราะเวลาเราจ้องตากัน มันเหมือนกับเราสองคนรู้ใจกัน...เรานั่งกันอยู่ข้างล่างได้พักหนึ่ง ย่าก็พาเจ้าขึ้นไปข้างบนบ้านเพราะกลัวยุงกัดเจ้า...ยิ่งโพล้เพล้ ยุงชักเริ่มจะมาแล้ว...เจ้าร้อง ย่าจึงนำขวดนมมาให้เจ้าดื่ม...

            เมื่อดื่มนม ดื่มน้ำเสร็จ ย่าก็ขอวางเจ้าลงนอนก่อนล่ะ

ไม่ไหวเลย ตัวเจ้าหนักมาก เล่นเอาแขนย่าอ่อนล้าเชียวแหล่ะ...

ลักษณะอาการแบบนี้...ที่เจ้าชอบยิ้มให้กับคนที่เข้าไปทักเจ้า...

             เจ้านอนเล่นได้พักหนึ่ง พัฒนาการในช่วง 3 เดือนครึ่งนี้ คือ เจ้าจะชอบนอนตะแคง ตะแคงไปตะแคงมา เจ้าก็พยายามจะคว่ำตัวลงให้ได้...

             ความที่ตัวเจ้าใหญ่เกินไป ไม่ว่า แก้ม + แขน + ตัว + ขา จึงทำให้เจ้าดิ้นอึกอัก ๆ อยู่พักหนึ่ง เจ้าพยายามจะคว่ำให้ได้...

             การที่เจ้าดิ้น...แต่เจ้าไม่ร้อง...เจ้าพยายามจะทำในสิ่งที่เจ้าต้องการให้ได้ คือ "การคว่ำ"...เจ้าพยายามช่วยเหลือตัวเองให้ได้ สำหรับย่ากับลุงภัครก็พยายามนั่งมองเจ้าแล้วก็เอาใจช่วย + เชียร์ ให้เจ้าทำให้ได้สำเร็จ...

             ความที่เจ้าพยายามนั้น ก็จะติดที่กกแขนที่เจ้าพลิกไปทับทำให้เจ้าก็งก ๆ เงิ้น ๆ  แต่เจ้าก็พยายามจนได้ ไม่ร้อง ได้แต่อึกอัก ๆ อยู่ในลำคอ...

             สุดท้ายเจ้าก็ทำได้สำเร็จ...เจ้าคว่ำได้ด้วยตนเอง...

เจ้าพยายามจะคว่ำและชันคอให้ตรง สังเกตจากวันศุกร์เจ้ายังคอ

ไม่ค่อยแข็งเท่าไหร่ แต่เมื่อเช้าของวันอาทิตย์ คอเจ้าเริ่มแข็งขึ้น

เจ้าพยายามจะเล่น และก็ยิ้ม แต่ความที่ติดตรงหน้าอกเจ้าคงแน่น

เพราะแรงกดของลำตัวนั่นเอง...

เจ้าพยายามจะเล่นกับย่า เหมือนกับโชว์ว่า เจ้ามีพัฒนาการ

ไปอีกขั้นหนึ่งแล้ว...

เล่นได้สักประเดี๋ยว เจ้าก็จะเริ่มเหนื่อย และก็ร้องเพื่อขอให้ย่า

ได้ช่วยเหลือเจ้าด้วย...

สุดท้าย...เจ้าก็ถูกจับให้นอนหงายขึ้น...พฤติกรรมในช่วงนี้

อีกอย่าง คือ เจ้าชอบนำมือขึ้นมาอม...เวลาย่าหรือลุงภัครจับมือ

เจ้าออกจากปาก เจ้าจะขู่ทันที เพราะไม่ยอมให้จับมือออก

ระยะนี้ เจ้าจะชอบนอนดู TV ซึ่งอาการเหมือนกับลุงภัครเลยเมื่อ

ตอนเป็นเด็ก ๆ...แล้วเจ้าก็จะมีสมาธิมากในการดู...

โดยไม่สนใจกับสิ่งรอบข้างของเจ้า...

เมื่อดู TV แล้ว เจ้าก็จะจ้อง และทำท่าอินกับหนังที่เจ้าดูอย่างนั้น...

บางครั้งเมื่อดูไป - ดูมา เจ้าก็จะทำท่าดีใจ หัวเราะ ไปกับ หนังใน

TV  นั้นด้วย...เหมือนกับเจ้ารู้ภาษาอย่างนั้นหรือ?...

อีกอย่างในช่วงเวลานี้ เวลาย่าบอกให้เจ้าไหว้...

โดยย่าจะใช้คำว่า "ธุ...จ้า" ย่าจะบอกเจ้าว่า "ไหน ฟ้าฯ ธุ...จ้า

ย่าสิลูก" เจ้าก็จะยกมือขึ้น - ลง ดังในภาพที่เห็น...ทำให้ย่า งง ว่า

"ทำไมเด็ก 3 เดือนครึ่ง มันถึงแสนรู้จัง"...

ความที่เล่นมากโดยการคว่ำ ทำให้เจ้าตัวเหนียว เจ้าก็โดนย่า

+ แม่อ้อม จับเจ้าอาบน้ำ รอบ 2 ทุ่ม ซะเลย คราวนี้ ไม่มีน้ำอุ่น

ก็เลยเอาน้ำเย็นมาอาบให้เจ้า แทนที่จะร้อง เจ้ากลับหน้าบาน

ชอบใจ เมื่ออาบน้ำเสร็จ ก็นำมาเช็ดตัว ทาแป้งให้ใหม่...

ยามที่เจ้าโป๊...ย่าก็เลยถ่ายภาพเก็บไว้ให้เจ้าดูรูปของเจ้าตอนโต

ซะเลย...เย็นนี้ เจ้ากินมากจัง ดูเหมือนพุงจะกางมาก ๆ เลยน่ะ

เจ้าฟ้าคราม...แต่ดูท่าทางเจ้าจะมีความสุข...

เหมือนกับคนอารมณ์ดี...

ลุงภัคร บอกว่า เมื่อตอนเล็ก ๆ เจ้าแขน - ขา เรียว ตัวยาวเชียว...

แต่ตอนนี้ทำไมเนื้อหนังมันเป็นมัด ๆ แบบนี้ล่ะ "เจ้าฟ้าคราม"...

นี่คือ  "พัฒนาการในช่วงที่เจ้าอายุ 3 เดือนครึ่ง"...

อ่านเรื่องเล่าของ "ฟ้าคราม" ตั้งแต่แรกเกิดและพัฒนาการ...

ได้จากที่นี่...เรื่องเล่าของ "ฟ้าคราม"

[ขจิต ฝอยทอง]

หลานใครหนอ น่ารักมากๆๆๆๆๆๆ น่ารักจริงๆขอบอก มีพัฒนาการที่ไวมากเลยนะครับ...

[กาญจนา สุวรรณเจริญ]

• น่ารักมากๆค่ะ เฝ้าติดตามพัฒนาการด้วยความชื่นชมสินะคะ

[นงนาท สนธิสุวรรณ]

มาส่งกอดหลานฟ้าครามจอมพลัง อีกไม่ช้าก็คืบและคลาน ตอนนี้ล่ะค่ะ คุณย่าจะเหนื่อย ..พี่ใหญ่รู้ดี เพราะเลี้ยงหลานป้ามาก่อน :)

[ถาวร]

สวัสดีค่ะอาจารย์

ชอบค่ะ ชมภาพจุใจ เห็นพัฒนาการของน้องฟ้าคราม อ่านไปยิ้มไปรู้สึกมีความสุขไปด้วยค่ะ

[บุษยมาศ]

• ค่ะ อาจารย์ขจิต......สังเกตพฤติกรรมของเจ้าฟ้าครามอยู่เหมือนกัน ถึงแม้ว่าจะไม่ได้อยู่ใกล้กันทุกวัน แต่สัปดาห์หนึ่งเราจะเจอกัน เห็นว่าเจ้าฟ้าครามมันมีพัฒนาการไปเร็วมาก ๆ พี่ยังสงสัยว่า เด็กทุกคนมันจะเหมือนกันหรือเปล่า เพราะเลี้ยงเจ้าสองตัวมันมาก็ลืมมันไปหมดแล้วค่ะ
• ที่ร้ายไปกว่านั้น แค่คว่ำได้ไม่กี่วัน ตอนนี้จะเริ่มคะยึบตัวแล้วละค่ะ
• อะไรมันจะเร็วปานนั้นค่ะ
• ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมค่ะ และขอขอบคุณสำหรับดอกไม้กำลังใจด้วยนะคะ...

[บุษยมาศ]

• ค่ะ อาจารย์ Kanchana   เราเป็นย่าจะคอยสังเกตพฤติกรรมและพัฒนาการของอยู่ห่าง ๆ ค่ะ...เพราะมันสามารถจะบอกได้ว่าเด็กคนนี้มี IQ และ EQ เป็นอย่างไรด้วยค่ะ
• ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมค่ะ และขอขอบคุณสำหรับดอกไม้กำลังใจด้วยนะคะ...

[บุษยมาศ]

• ค่ะ พี่นงนาท ...เจ้าฟ้าคราม มันตัวโตขึ้นมากจริง ๆ ผิดกับเมื่อแรกเกิด น้ำหนักแค่ 2,980 กรัม แต่ตอนนี้น่าจะปาเข้าไปเกือบ 7 kg.  แล้วมังค่ะ กินนมเก่งมากค่ะ (ใช้เวลา 3 เดือนครึ่งเอง...เขาเรียกว่ามาโตข้างนอกไงค่ะ)แถมอารมณ์ดีอีก ไม่ค่อยร้องไห้เลยค่ะ เป็นเด็กอารมณ์ดีค่ะ
• นั่นสิค่ะ ห่วงตอนที่คืบ คลานได้ พวกพี่เลี้ยงต้องไม่ไปไหนเลยละคะ เพราะถ้าทิ้งไว้ ไม่งั้นเกิดอุบัติเหตุแน่ ๆ เลยค่ะ
• ขอบคุณพี่นงนาทมากนะคะที่แวะมาเยี่ยม และขอบคุณสำหรับดอกไม้กำลังใจด้วยนะคะ

[บุษยมาศ]

• ค่ะ คุณถาวร ...เป็นพัฒนาการของเจ้าฟ้าคราม ซึ่งย่าคิดว่าทำไมมันเร็วจัง...และที่น่าคิดตอนนี้ เวลาย่าโทร.หาปู่ คุยกับปู่ ปู่กดตัวลำโพงให้เจ้าฟ้าครามมันฟังด้วย เมื่อได้ยินเสียงย่า ปู่บอกว่า...เจ้าฟ้าครามมันจะยิ้มแล้วทำเสียงเอิ้กอ้าก เหมือนกับมันจำเสียงย่าได้อย่างนั้นแหล่ะค่ะ...แปลกดีนะคะ
• ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมและขอขอบคุณสำหรับดอกไม้กำลังใจด้วยนะคะ

[แผ่นดิน]

เด็กๆ เป็นรอยยิ้มและพลังของชีวิตเสมอครับ..
ไม่มีที่ใดในโลกใบนี้ที่ความรัก ความคิดถึงของคนเราจะเดินทางไปไม่ถึง..

ขอบคุณครับ