เมื่อเวลาหนึ่งทุ่มวันศุกร์...
ผมและครอบครัว ไปฟังสวดอภิธรรมงานศพน้องชายของพี่สาวคนหนึ่งที่สนิทและคุ้นเคยกัน
น้องชายของพี่...เสียชีวิตที่เวียงจันทร์ ไปทำงานโรงงานน้ำตาล เป็นความเศร้าโศกมาก เพราะยังอายุน้อย 37 ปีเอง และมีลูกชายยังเล็กอายุ 8 ปี
ขับรถมอเตอร์ไซด์ไป ไม่นาน ฝนตกโดยไม่ตั้งเค้า
ทำให้พวกเราเปียกปอนชุ่มโชก...
ผ่านไป 1 หนึ่ง ทิมดาบเลยมีไข้
คุณแม่ทิมดาบ ยังไม่ให้กินยา จึงเช็ดตัวลดไข้ก่อน
และต้องใช้น้ำอุ่นเช็ด เพราะจะ "สุขสบาย" ไม่หนาว ไม่สั่น และอบอุ่น
ตอนเช็ดตัว...ไข้ก็ลด แต่ไม่นานก็ตัวลดขึ้น จึงให้ยาลดไข้ ทุก 4-6 ชั่วโมง
จึงเป็นวันที่ไม่สบายไปทั้งบ้าน
เพราะต้องทิ้งวิถีชีวิตประจำวันของแต่ละคนไป
และมาใส่ใจดูแลทิมดาบตลอดวันตลอดคืน
ในการเช็ดตัวลดไข้...ปลุกให้ทานยาลดไข้
และที่สำคัญที่ คือ การกอดทิมดาบเบา ๆ
ทำให้ผมหวลคิดถึงเตี่ยและแม่ของผม
และผมเห็นภาพซับซ้อนของผมเอง
ผมมองเห็นเตี่ยและแม่ของผม
กำลังดูแล ห่วงใย...รักษาพยาบาลผมในวัยเด็ก...และไข้สูง
ผมรู้สึกอบอุ่นเหลือเกิน....
สวัสดีค่ะ
หายไข้ไวๆนะค่ะน้องทิมดาบ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
เห็นภาพซ้อน ย้อนกลับไปถึงอดีต เยียวยาไข้ เยียวยาใจ ความรักจากพ่อแม่ ความประทับใจเป็นน้ำหล่อเลี้ยงชีวิตเราค่ะ
มีคุณหมอและพยาบาลดี
แบบนี้หลานทิมดาบต้องหายไข้ไวแน่ ๆ ค่ะ
สู้ สู้
ขอให้หลานหายป่วย แข็งแรงเป็นปกติไวๆ นะครับ
- สวัสดีงามงามเมื่อยามเช้า
- โชคก็เข้าเศร้าก็หายไม่ตามหา
- อยู่กับพระมีสุขทุกเวลา
- จิตเมตตาราคีไม่มีเลย เอย
สวัสดีค่ะ
แวะมาเยี่ยม
รักษาสุขภาพด้วย
ให้หายป่วยเร็วๆนะค่ะ
คิดอ่านอะไรได้น่ารักจริงๆ ขอให้หายป่วยโดยเร็ว ครับ
ตอนนี้หายดีหรือยังครับ?
อย่ามัวแต่รักษาคนอื่น จนลืมรักษาตนเองนะครับ