ถึงเธอผู้กุมส่วนเสี้ยวความฝันของฉันไว้

 

 

ถึงเธอผู้กุมส่วนเสี้ยวความฝันของฉันไว้
               "วันนี้เราเดินทางมาไกลเท่าไหร่แล้วนะ"...เธอยังจำคำถามนี้เมื่อหลายปีก่อนได้หรือเปล่า คำถามที่เราตั้งขึ้นเพื่อไถ่ถามตามหา "ความฝัน" ในครั้งก่อน ความฝันที่จะติดปีกพาเราและใครต่อใครไปยังปลายปุยดอกรัก ความฝันที่จะช่วยให้เราไม่หลงหล่นอยู่ในวังวนแห่งกาลเวลา หากแต่สุนทรียะในการดำรงของปัจจุบันกลับถูกบีบไว้ด้วยเงื่อนไขจำนวนมาก ตัวปราถนาและความฝันจึงมักถูกเก็บซ่อนเอาไว้ในมุมลึกของจิตใจ

 เพื่อให้เธอคลายกังวลว่าฉันจะยังคงเดินตามหาความฝันเหล่านั้นอยู่ไหม ฉันจะบอกเธอไปว่า เธอเอ๋ย...จวบจนวันนี้ ฉันเองคนเดิมก็ยังเฝ้าถามตัวเองอยู่เสมอว่า...ฉันเดินทางมาไกลเค่ไหนแล้วในระยะห่างของความฝันนี้ แต่ก็ยังไม่พบคำตอบอยู่ดี เพราะฉันหาล่วงรู้ไม่ว่า จุดนัดฝันของฉันอยู่ไกลถึงจักรวาลใดกัน     

แต่ที่ฉันรู้...คือฉันกำลังรอนแรมไปตามแสงดาวที่ฉันศรัทธา ที่ครั้งหนึ่งเธอเคยบอกว่าเป็น "แรงดลใจ" คือ "ไฟฝัน