อาหารมื้อประหยัด
เมื่อต้องเดินทางเข้าพื้นที่ทุรกันดาร ในฤดูฝน ทางที่ค่อนข้างลำบาก แม้แต่รถยนต์ไม่สามารถเข้าถึงได้ นอกจากสัมภาระของตัวเองและของใช้ที่จำเป็นแล้ว ยังมีอีกสิ่งที่พวกเราจะต้องนำไปด้วย เพื่อสำรองไว้ เผื่อเกิดเหตุฉุกเฉิน คือ อาหาร (กองทัพต้องเดินด้วยท้อง กิกิ) แต่...ทริปนี้ไม่สามารถจริง ๆ นอกจากมาม่าที่มีน้ำหนักน้อยที่สุดแล้ว หิ้วกันไปคนละสี่ห้าซอง ค่ำไหนนอนนั่น แวะต้มมาม่าบ้านของชาวบ้าน แต่ชาวบ้านก็มีน้ำใจแบ่งปันอาหารให้ (ส่วนใหญ่เป็นน้ำพริกดำกับผักลวกอร่อย ๆ ค่ะ) ผ่านไปสองหมู่บ้านมาม่าของพวกเราก็หมด เพราะแบ่งให้ชาวบ้านด้วย แต่ก็คิดว่า ไม่เป็นไรหรอก ไปตายเอาดาบหน้า ไปหาเอาข้างหน้าละกัน จากการสอบถามชาวบ้าน เขาบอกว่าหมู่บ้านข้างหน้ามีร้านขายของชำอยู่ พวกเราก็วางแผนว่าจะตำน้ำพริกปลาทูละกัน อย่างน้อยก็น่าจะมีปลาทูเค็มขาย...แต่..เมื่อไปถึงแล้ว มีร้านค้าค่ะ แต่ไม่มีไม่มีปลาทูเค็ม มีมาม่าแต่เบื่อแล้วนะ...โชคดีจังค่ะยังมีไข่ขายอยู่..เย็นนี้จะกินอะไรดี พวกเราก็ช่วยกันคิด ชาวบ้านบอก มีขนุน มีผักกูดนะ พวกเราก็เลยตำขนุน ผัดผักกูด น้ำพริกปลาร้า(ชาวบ้านทำให้) และไข่ต้ม ทุกอย่างฟรีหมดเลย ยกเว้นไข่ ฟองละ 5 บาท ทั้งหมด 60 บาท ทั้งมื้อนี้ราคา 60 บาท นอกจากจะอิ่มท้องแล้ว ยังอิ่มอกอิ่มใจ เพราะน้ำใจของชาวบ้านและความเป็นกันเอง ทุกคนประทับใจกับอาหารมื้อนี้ที่สุด ยกนิ้วให้เจ้าบ้านและแม่ครัวใจดีค่ะ
ล้อมวงกินข้าวกันตามวิถีชีวิตของกะเหรี่ยง
อาหารมื้อโปรดและสุดจะประหยัด คงหาได้ยากในเมือง
บันทึก..หลังเขา
ความเห็น (2)
น่าจะเป็นความทรงจำที่น่าประทับใจของคุณดอกหญ้าน้ำนะคะว่าครั้งหนึ่ง เคยนั่งกินข้าวแบบชาวเขา แล้วทำไมเค้าเอาข้าวใส่กินกันแบบนั้นเลยหรือ แปลกดี
คุณครูค่ะ การกินข้าวในนั้น คือ กระด้งนะค่ะ การกินข้าวแบบนี้เป็นการประยัดภาชนะในการใส่อาหาร และสมาชิกทุกคนในครัวเรือนก็มานั่งกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากัน สร้างความสัมพันธ์ที่ดีในครอบครัวด้วยค่ะ