จดหมายถึงลูก "ภัคร + เพรียง" ฉบับที่สอง

 

 

จดหมายถึงลูก "ภัคร + เพรียง" ฉบับที่สอง

           บันทึกนี้ ผู้เขียนขอมอบความดีทุกเรื่องให้กับ "แม่บัว" ซึ่งเป็นแม่ผู้ให้กำเนิดผู้เขียน แม้ว่า "แม่บัว" จะไม่อยู่บนโลกใบนี้แล้วก็ตาม เมื่อถึงวันแม่ครั้งใด ทำให้ผู้เขียน + ลูก ๆ + ทุก ๆ คน ในครอบครัว อดที่จะคิดถึง "แม่บัว" ไม่ได้สักที แม้ว่าแม่จะจากไปนานถึง 12 ปีกว่า แต่สิ่งที่อยู่ในใจของพวกเราก็คือ "แม่บัว" แม่ที่แสนดีของพวกเรา...ทุกครั้งที่คิดถึง รู้สึกเหมือนว่า "น้ำตาจะไหลเสียทุกครั้ง เพราะความดีที่แม่ทำให้กับครอบครัวทำกับลูก ๆ มีแต่ความรัก + ความดี + ความอบอุ่น ทำให้พวกเราอดที่จะคิดถึง "แม่" ไม่ได้เสียทุกครั้ง...

            ภาพนี้ผู้เขียนค้นพบในตู้เสื้อผ้าของแม่ เมื่อครั้งที่ผู้เขียนได้ไปทำความสะอาดบ้านที่พรหมพิราม จึงเก็บมาไว้ดูยามที่พวกเราคิดถึง...แม่ชอบเล่าประวัติครั้งหลังที่แม่เคยผ่านมา เช่น ตอนแม่เป็นสาวรุ่น ๆ เกิดสงครามโลกครั้งที่สอง แม่หาบขนมขาย + ขายของกิน ของใช้ให้กับทหารญี่ปุ่น...แม่ชอบเล่าคล้าย ๆ กับเหตุการณ์ในหนังเรื่อง "คู่กรรม" อย่างไงอย่างนั้น...และวันแม่ที่ 12 สิงหาคม 2554 พวกเราก็รวมตัวกันอยู่ที่บ้านที่พรหมพิราม เพื่อไปดูแลพ่อ หรือที่พวกลูก ๆ เรียกว่า "ตา" ที่บ้านที่พรหมพิราม เนื่องจากสภาพของตาปัจจุบันไม่ค่อยดีขึ้นเลย...แม้แต่อาการพ่อจะไม่ค่อยดี แต่ผู้เขียน + ลูก ๆ ได้ดูแลตาโดยให้กำลังใจ เพราะอยู่รวมกันครั้งนี้ เวลาพูดอะไร ทำอะไร ตาจะชอบร้องไห้ พวกเราก็ต้องคอยปลอบประโลม...บางครั้งตาก็พูดอะไรไม่รู้ บางครั้งเหมือนจะรู้เรื่อง เหมือนกับสมองเริ่มเลอะเลือนไปบ้างแล้ว

            สิ่งหนึ่งที่ผู้เขียน + พี่ภัคร + น้องเพรียง ได้ทำต่อตาเมื่อคราวเราได้อยู่ร่วมกัน คือ การดูแล อาบน้ำ ป้อนข้าว ป้อนขนมให้กับตา เป็นกำลังใจให้ยามที่ใครไปเยี่ยมแล้วตาจะชอบร้องไห้...โดยเฉพาะน้องเพรียง เป็นกำลังหลักของครอบครัวในการอุ้มตาไปอาบน้ำ หรือเช็ดตัวให้ ยามฉี่ เพราะตัวตาก็หนักพ่อควร เมื่อเย็นผู้เขียนกับน้องเพรียงก็ช่วยกันยกตาไปอาบน้ำที่ห้องน้ำ ทำให้ตาดูสดชื่นขึ้น กว่าจะยกกันไปและกลับ เล่นเอาหอบกันทั้งแม่ทั้งลูก แต่ดูสีหน้าของพวกเราก็เพราะความรักต่อพ่อ ต่อตา นี่อาจเป็นความดีที่ก็ไม่รู้ว่ามันจะครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ แต่พวกเราได้ทำ ทำให้กับคนที่เรารัก แม้ว่าบางสิ่งมันจะจุกที่ลำคอ...แต่นี่ คือ ชะตาชีวิตที่ทุกคนหรือบางคนอาจต้องพบเจอ ส่วนพี่ภัครก่อนที่จะกลับ กทม. ก็ป้อนก๋วยเตี๋ยวตอนกลางวันให้กับตาจนอิ่ม พอพี่ภัครจะกลับตาก็ร้องไห้อีก ถามว่าจะกลับมาเมื่อไหร่...ตาทำแบบนี้ ทำให้คนจะกลับเช่น พี่ภัคร ถึงกับอึ้งไปเหมือนกัน เพราะตาไม่เคยเป็นแบบนี้เลย...แม้แต่ผู้เขียนนำขนมปังให้ทาน ตาก็จะร้องไห้ น้ำตาไหลทุกครั้ง เล่นเอาพวกเราใจไม่ค่อยดีเลย...

"พวงมาลัยของน้องเพรียงที่มอบให้กับแม่บุษเนื่องในวันแม่"

          สำหรับวันแม่ปีนี้ ผู้เขียนก็ยังคงได้รับพวงมาลัยจากลูก ๆ เช่นเคย พวงแรก คือ พวงมาลัยของ"น้องเพรียง" ซึ่งปีนี้ลูกโตมาก ๆ เพราะลูกมีครอบครัวแล้ว ดูเหมือนลูกจะเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมากไม่ว่าการคิด การอ่าน ส่วนน้องเพรียง แม้จะยังไม่ได้เรียนต่อ แต่ทำให้น้องเพรียงได้ปฏิบัติต่อตา โดยได้ดูแลตาเป็นอย่างดี ทำหน้าที่แทนพ่อ แทนแม่ได้ทุกอย่าง ถือว่าเป็นการตอบแทนบุญคุณของตาแทนแม่ได้อย่างดีทีเดียว...

"พวงมาลัยของพี่ภัครที่มอบให้กับแม่บุษเนื่องในวันแม่"

            สำหรับพี่ภัคร ได้นำพวงมาลัยไปให้กับตาด้วย ส่วนตาพอเห็นเท่านั้นก็ร้องไห้อีกแล้ว เล่นเอาพวกลูก ๆ หลาน ๆ ใจคอไม่ค่อยดีกันเลยสำหรับวันแม่ปีนี้...พวกเราลูก ๆ หลาน ๆ ก็ขอให้ตาได้อยู่กับเรานาน ๆ ก็แล้วกัน อยู่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรให้กับพวกเรา ขออย่าได้เพิ่งเป็นอะไรไปในตอนนี้เลย...แม้จะปฏิเสธไม่ได้ แต่พวกเราก็ยังไม่อยากให้เกิดขึ้น...

           ความดีทั้งหมดที่กล่าวมาข้างต้น พวกเราขอมอบความดีนี้ให้กับ "แม่บัว" ที่เคยสั่งสอนพวกเราและหลาน ๆ ยามที่ท่านมีชีวิตอยู่ "แม่บัว" จะคอยสั่งสอนและจ้ำจี้จ้ำไชพวกเราเสมอ ๆ บางครั้งจนพวกเราก็บอกว่า "รู้แล้ว" และ "รำคาญ" แต่ความรำคาญในครั้งนั้น มันมีผลในครั้งนี้ ที่ทำให้พวกเราได้ตอบแทนต่อบิดา ซึ่งมารดานั้นบุญน้อยที่จะอยู่ให้กับพวกเราได้ตอบแทนได้...เราจึงขอมอบ "ความดี" ที่ได้ทำให้กับ "แม่บัว" เนื่องในวันแม่ที่ผ่านมา 12 สิงหาคม...

"น้องเพรียง + พี่ภัคร"

 อ่านจดหมายถึงลูกทุกฉบับ ได้จากที่นี่...

"จดหมายถึงลูก"

[เพชรน้ำหนึ่ง]

-สวัสดีครับอาจารย์...

-แวะมาเยี่ยมคุณตาด้วยคนครับ...

-วันแม่ปีนี้ผมมีพวงมาลัยให้แม่ด้วย..ถึงท่านจากผมไป 16 ปีแล้ว แต่ความทรงจำดี ดี ยังมีไม่เสื่อมคลายครับ...

-วันแม่ปีนี้ได้ไปเยี่ยม "แม่อุ้ยไข" ของผมด้วย แม่อุ้ยถึงแม้ว่าอายุ 100 ปีแล้วแต่ปีนี้ก็ยังแข็งแรงเหมือนเดิมครับ..แม่อุ้ยบอกว่า สู้ ๆ ๆ

[บุษยมาศ]

• ขอบคุณค่ะ คุณเพชรน้ำหนึ่ง...
• ฝากกราบแม่อุ้ยด้วยนะคะ...ร่างกายท่านคงแข็งแรงดีนะคะ...นี่คือ ร่มโพธิ์ ร่มไทรของลูก - หลานไงค่ะ
• ความเป็นแม่ ลูก ๆ ไม่เคยลืมพระคุณจริง ๆ ค่ะ...
• ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมค่ะ...