นาโยน,บอกรักแม่ : ห้องเรียนในแปลงนาและศาลาวัด
๙ สิงหาคม ๒๕๕๔ ผมไม่มีโอกาสได้ลงพื้นที่ไปร่วมกิจกรรมกับทีมงานและน้องนิสิต เพราะสู้รบกับอาการป่วยไข้ของตัวเองไม่ไหว จึงจำต้องนอนคุยกับสังขารยามป่วยไข้อย่างเงียบๆ จึงกลายเป็นโอกาสอันดีที่ทีมงานจะได้ทำอะไรๆ ด้วยตัวเองอย่างเต็มสูบ -
อีกทั้งหลังการก้าวพ้นจากตำแหน่งเดิม ผมก็พยายามไม่ก้าวเข้าไปในงานต่างๆ มากนัก เพื่อเปิดพื้นที่ให้หัวหน้าคนใหม่และทีมงานได้ทำอะไรๆ ด้วยตนเอง โดยไม่ต้องรู้สึกเคอะเขินกับการที่มีผมอยู่ตรงนั้น
ก่อนนั้นไม่นาน – ผมหิ้วคุณสมปอง มูลมณีลงบ้านใคร่นุ่นเพื่อพบปะพูดคุยกับผู้อำนวยการโรงเรียนบ้านใคร่นุ่น (อาจารย์ณตวรรษ อินทะ)
เรื่องหลักๆ ที่เราพูดคุยกันก็คือการร่วมวางแผนการดำเนินงานและออกแบบกิจกรรมร่วมกัน ซึ่งโครงการที่ว่านั้นก็คือ “เรียนนอกห้องเรียน ปรับเปลี่ยนทัศนคติสู่จิตสำนึกสาธารณะ ครั้งที่ ๘” (ตอน พาน้องเรียนรู้เกษตรทฤษฎีใหม่ เยาวชนไทยทำความดีเทิดพระเกียรติสมเด็จพระราชินี)
การพูดคุยกันวันนั้น เราต่างออกแบบกิจกรรมร่วมกันแบบเป็นกันเอง เรียกได้ว่าชักอะไรออกจากตัวตนของเราก็ล้วนกลายเป็น “อาวุธ” ได้ทั้งนั้น สิ่งเหล่านี้เป็นปรากฏการณ์ที่สะท้อนให้เห็นว่า “ประสบการณ์” จะเป็น “ทุน” อันยิ่งใหญ่ในการปรับแต่ง “ปัญหา” ให้กลายมาเป็น “ปัญญา”
และโครงการครั้งนี้ ก็มุ่งให้นิสิตเกิดการเรียนรู้ในทิศทางการบ่มเพาะเรื่อง "คุณธรรม จริยธรรม" ของการเป็นนิสิต รวมถึง "อัตลักษณ์ของนิสิต" ที่ต้องเป็นผู้มี "จิตสำนึกสาธารณะ" อันเป็นองค์ประกอบสำคัญของปรัชญามหาวิทยาลัยว่า "ผู้มีปัญญา พึงเป็นอยู่เพื่อมหาชน"
บ้านหลังเรียน สู่การสร้างพื้นที่เรียนรู้ “บ้านเกิด”
โครงการดังกล่าว เป็นโครงการต่อยอดความคิดจากกิจกรรม “มมส ร่วมใจห่วงใยชุมชน” (หนึ่งคณะหนึ่งหมู่บ้าน) ซึ่งในช่วงที่จัดกิจกรรมในหมู่บ้านนั้น ผมได้เสนอให้ชุมชนสร้างสรรค์พื้นที่ในหมู่บ้านเป็นแหล่งเรียนรู้ของลูกหลานให้ได้มากที่สุด ผ่านวาทกรรมหลักคือ “บ้านหลังเรียน” ...
คำว่าบ้านหลังเรียนมุมของผมก็คือการรังสรรค์ให้ทุกพื้นที่ของหมู่บ้านเป็นแหล่งเรียนรู้ของลูกหลาน มีผู้เฒ่าผู้แก่ในชุมชนเป็นครูนำพาการเรียนรู้ มีมหาวิทยาลัยเป็นผู้เชื่อมประสานและกระตุ้นให้เกิดการเรียนรู้อันหลากหลายร่วมกัน
วิธีคิดดังกล่าวจึงมีการขับเคลื่อนอย่างค่อยเป็นค่อยไป โดยมอบหมายคณะบางคณะลงจัดกิจกรรมในหมู่บ้าน ประสานงานบริการหอพักลงไปสอนหนังสือเด็กๆ ในวันเสาร์-อาทิตย์ รวมถึงการจัดกิจกรรมให้คนแก่คนเฒ่ามาเล่านิทานให้เด็กๆ ฟัง หรือไม่ก็ให้เด็กๆ พาพี่ๆ นิสิตท่องเที่ยวในหมู่บ้าน ทั้งแปลงนา ดอนปู่ตา คลองประปา ...
กิจกรรมทั้งปวงนั้น ล้วนแฝงนัยสำคัญของการสร้างสำนึกรักบ้านเกิดทั้งสิ้น !
ครั้งนั้น ผมได้สะท้อนแนวคิดกว้างๆ กับบรรดาแกนนำชุมชนเพิ่มเติมประมาณว่า “...หากมีพื้นที่เล็กๆ ให้นักเรียน หรือลูกหลานของชาวบ้านได้ฝึกการ “ทำนา” ด้วยตนเองจะเป็นเรื่องที่ดีมากๆ ไม่ว่าการทำนาที่ว่านั้น จะทำกันแบบดั้งเดิม หรือแบบประยุกต์ในทฤษฎีใหม่ก็ดีทั้งนั้น...”
เรื่องนี้เงียบไปครู่ใหญ่ แต่เมื่อมีโอกาสได้คุยกับผู้อำนวยการฯ ณตวรรษฯ แบบบังเอิญๆ (ขอย้ำว่าบังเอิญจริงๆ) ความคิดฝันของผมก็เป็นรูปร่างอย่างน่าทึ่ง
ผู้อำนวยการฯ ณตวรรษ ยืนยันหนักแน่นว่า “ความฝันของผม ก็เป็นความฝันเดียวกับที่ท่านฝันมาอย่างยาวนาน”
ผู้อำนวยการฯ ณตวรรษ อินทะ : ร่วมเรียนรู้ผ่านการปฏิบัติจริงในแปลงนา
สิ่งที่ผู้อำนวยการฯ ณตรรษ บอกเล่ากับผมนั้น ยืนยันได้ว่าสิ่งที่ผมกำลังอยากจะทำนั้น ไม่ใช่เป็นเพียงความปรารถนาของผมแต่เพียงฝ่ายเดียว แต่เป็นความปรารถนาของคนในชุมชน ดังนั้นประเด็นของการ “มีส่วนร่วม” จึงเริ่มถูกถักทอขึ้น
เมื่อเป็นเช่นนั้นอะไรๆ ก็ง่ายขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เป็นการขยับจากโรงเรียนออกสู่วัดและทะลุไปยังหมู่บ้านอย่างรวดเร็ว จนในที่สุดก็ได้แปลงนาเล็กๆ มาหนึ่งแปลงเพื่อเป็น “ห้องเรียน” ให้ทุกคนได้มาเรียนรู้ร่วมกัน
และที่สำคัญแปลงนาเล็กๆ แปลงนั้นก็อยู่ติดกับ “วัด” กลายเป็นเส้นทางสายการเรียนรู้ที่ยึดโยงหากันอย่างหลากมิติ ซึ่งเรื่องนี้ผมเองก็ฝากประเด็นให้นิสิตและชุมชนได้คิดต่อไปว่าจะสร้าง “โจทย์” การเรียนรู้ร่วมกันได้อย่างไรบ้าง ?
แปลงนาโยน, บอกรักแม่ : ห้องเรียนในแปลงนาและศาลาวัด
ในวันที่ผมไปลงดูพื้นที่ เราต่างเห็นพ้องเป็นเสียงเดียวกันว่า จะใช้แปลงนาเล็กๆ แปลงนี้เป็นแหล่งเรียนรู้การทำ “นาโยน” ของนักเรียน เมื่อประเมินแล้วก็ยิ่งรู้ว่าชาวบ้านหลายท่านก็กำลังสนใจใคร่รู้ในเรื่องนายโยนเป็นอย่างมาก แต่ยังไม่ได้ลงมือทำจริงๆ จังๆ ก็เพราะขาดความรู้เท่านั้นเอง
และนั่นคือจุดบุกเบิกที่มาที่ไปของการเรียนรู้เรื่อง “นาโยน” ...
กรณีดังกล่าวผู้อำนวยการณตวรรษ ขันอาสาเป็นผู้เชิญพ่อบุญเที่ยง พลกองสถิต จากศูนย์ปราชญ์ชาวบ้านจังหวัดขอนแก่นมาเป็นวิทยากรให้ความรู้แก่นักเรียน นิสิตและชาวบ้าน เป็นการเชื่อมโยงเครือข่ายการทำงานให้กว้างไกลมากขึ้น และเครือข่ายที่ว่านั้นก็เป็นเครือข่ายทางใจระหว่างอาจารย์ณตวรรษกับพ่อบุญเที่ยงฯ
พ่อบุญเที่ยง พลกองสถิต กำลังบรรยายให้ความรู้เรื่อง "นาโยน"
เมื่อวันงานเดินทางมาถึง กิจกรรมก็เปิดตัวขึ้นที่ศาลาวัดประจำหมู่บ้าน พ่อบุญเที่ยงฯ บอกเล่าประสบการณ์อันเป็น “ปัญญาปฏิบัติ” เกี่ยวกับ “นาโยน” พร้อมๆ กับการฉายวีดีทัศน์เทิดพระเกียรติพระกรณียกิจของสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาสยามบรมราชกุมารีฯ กับการทำนา สร้างความรักและความซาบซึ้งให้กับผู้คนในศาลาวัดอย่างยิ่ง จนเห็นได้ชัดว่าหลายต่อหลายคนตื่นเต้น และมีแรงบันดาลใจที่จะเรียนรู้ผ่านการปฏิบัติจริง
นอกเหนือจากการเรียนรู้เรื่องนาโยนแล้ว ยังมีกิจกรรมอื่นๆ เสริมการเรียนรู้ร่วมกัน เช่น มอบหนังสืออ่านนอกเวลาให้นักเรียนได้อ่านเล่น นิสิตคณะศิลปกรรมศาสตร์สอนทักษะการวาดรูปและใช้สีให้กับนักเรียน ชวนน้องนักเรียนวาดรูปเนื่องในวันแม่ (ผู้หญิงในดวงใจ) เพื่อมอบให้กับคุณแม่ของตัวเอง รวมถึงกิจกรรมมุทิตาจิตเชิดชู “แม่ดีเด่น” และมอบทุนการศึกษาให้นักเรียนที่มีแม่ดีเด่นไปพร้อมๆ กัน โดยมีพระครูสังวาล ปภสังโร เจ้าอาวาสฯ เป็นพระประธานในการขับเคลื่อนกิจกรรมดังกล่าว
ผศ.ดร.สุจิน บุตรดีสุวรรณ : รองอธิการบดีฝ่ายพัฒนานิสิตนำทีมลุย "โยนกล้า"
ครับ, นั่นคือการสร้างสรรค์พื้นที่การเรียนรู้ให้เกิดขึ้นร่วมกัน ด้วยการยึดโยงเอาพื้นที่ในหมู่บ้านเป็นห้องเรียน หรือฐานการเรียนรู้ นำพาไปสู่การปลุกกระแสจิตสำนึกรักบ้านเกิดให้กับคนทุกเพศทุกวัย โดยใช้ฐานทาง "การศึกษา ไปสู่วัดและขับเคลื่อนไปสู่หมู่บ้าน" ซึ่งจากประสบการณ์ลงชุมชนแห่งนี้อย่างต่อเนื่อง ก็เห็นร่วมกันว่า วิธีการเช่นนี้น่าจะเหมาะกว่าการขับเคลื่อนจาก “หมู่บ้าน >วัด >โรงเรียน”
และทั้งปวงนั้น ก็เป็นจริงตามนั้น พอเปลี่ยนวิธีการ อะไรๆ ก็ขับเคลื่อนขึ้นได้ง่ายและคล่องตัวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
ทำได้บ้าง ไม่ได้บ้าง...แต่ทุกอย่างก็คือการเรียนรู้ที่ไม่รู้จบ
แน่นอนครับ กิจกรรมนี้ในภาพรวมถือว่าประสบความสำเร็จเป็นอย่างมาก สะท้อนภาพการร่วมมือของความเป็น “บวร” อย่างชัดแจ้ง สื่อให้เห็นภาพของมหาวิทยาลัยในฐานะของผู้เรียนรู้และคุณอำนวยที่เชื่อมโยงการเรียนรู้ให้เปล่งประกายเป็นแสงขึ้นรำไรๆ
แต่ก็ยังมีกิจกรรมบางอย่างที่เราไม่สามารถจัดขึ้นได้ เช่น ทาสีรั้วโรงเรียน ติดตามดูแล “กล้วย ๙ หน่อ มะละกอ ๙ ต้น” ในโรงเรียน เพราะติดขัดกับสายฝนที่ตกมาอย่างไม่ขาดสาย จึงจำต้องปรับไปสู่กระบวนการหลักด้วยการเน้นเรื่อง “แปลงนาโยน” ร่วมกัน
ส่วนกิจกรรมที่ไม่ได้ทำนั้น ก็ยืนยันชัดเจนว่ายังต้องทำกันต่อเนื่อง จะมีการลงพื้นที่ร่วมกันเรื่อยๆ อย่างน้อยก็ต้องมีการติดตามและร่วมดูแลแปลงนาผืนเล็กๆ นี้ร่วมกัน
บุคลากรกองกิจการนิสิต ไม่รีรอที่จะเรียนรู้ร่วมกัน
ผมมองว่าหากมีกระบวนการ “ทำและเรียนรู้” อย่างจริงจัง ผนึกเข้ากับการ “ถอดบทเรียน” ที่เป็นรูปธรรม จะค้นพบได้ว่าเพียงแปลงนาเล็กๆ แปลงเดียวนี้ อาจเป็น “คลังความรู้” และ “จุดเปลี่ยน” ในการสร้างชุมชน และปั้นแต่งลูกหลานในหมู่บ้านได้เติบโตอย่างมีภูมิต้านทาน
สำคัญคือคนในชุมชนต้องลงแรงเรียนรู้ด้วยตนเอง สนธิพลังเครือข่ายหลากส่วนมาเสริมหนุนเป็นระยะๆ มีความศรัทธาต่อบ้านเกิด ถอดบทเรียนร่วมกันอย่างจริงใจ อดทนและไม่ย่อท้อต่อปัญหา
ถ้าตระหนักในแนวทางเช่นนั้น บางทีแปลงนาเล็กๆ เพียงแปลงเดียว อาจเป็นแปลงนาที่เปลี่ยนชีวิตของคนในชุมชนได้อย่างมหัศจรรย์ก็เป็นได้
แต่สำหรับผมนั้น ผมเชื่อมั่นเสมอมาว่า การเรียนรู้จากการทำนาเป็นกระบวนการของการสร้างชีวิตอย่างแท้จริง เพราะกว่าจะเป็นเมล็ดข้าวให้บริโภคได้นั้น ต้องผ่านกระบวนการมากมาย และทุกกระบวนการจากการทำนานั่นแหละ คือการเรียนรู้ที่เต็มไปด้วยคุณค่าและความหมาย
เพราะ ณ วันนี้ ไม่ว่าบ้านเมืองจะก้าวไปสู่สังคมแห่งเทคโนโลยีที่ทันสมัยมากแค่ไหนก็ตาม คนส่วนใหญ่ก็ยังเป็น “ชาวนา” อยู่วันยังค่ำ
ครับ, ทั้งผมและทีมงาน หรือแม้แต่นิสิต ยังต้องลงสู่ชุมชนเพื่อเรียนรู้ร่วมกันต่อไป ...
กว่าข้าวกล้าจะแตกใบเป็นต้นๆ สู่รวงข้าวให้เก็บเกี่ยว ก็คงได้เรียนรู้อีกหลายกระบวนยุทธ !
เพราะยิ่งทำยิ่งเรียนรู้ว่าในโลกใบนี้ ช่างเต็มไปด้วยสีสันของการเรียนรู้ ยิ่งเรียนรู้ยิ่งรู้สึกว่ามีอะไรให้ทำมากมายจริงๆ
ลงลุยติดตามดูผลงานของ "ทีม"
ไม่มีใครสมบูรณ์ไปทุกอย่าง ต่างฝ่ายต่างเรียนรู้และแบ่งปันร่วมกัน
ถึงแม้กิจกรรมในครั้งนี้จะไม่ใช่กิจกรรมที่ใช้เวลายาวนานและหยั่งรากลึกอย่างที่ควรจะเป็น เพราะติดขัดเรื่องเวลาอันน้อยนิดและรูปแบบกิจกรรมก็ถูกออกแบบเป็น “กิจกรรมบูรณาการ” ที่เน้นต่างฝ่ายต่าง “เรียนรู้ร่วมกัน” เรียนรู้อย่างละนิดอย่างละหน่อย และที่สำคัญก็คือการ “เรียนรู้ผ่านการปฏิบัติจริง” เป็นสำคัญ
ที่สิ่งหนึ่งที่ผมได้ค้นพบเหมือนหลายเวทีก็คือ ในความเป็นจริงของชีวิต ไม่มีใครสมบูรณ์แบบในทุกๆ เรื่อง กระนั้นในแต่ละเรื่องก็ย่อมมีใครสำคัญสุดในเรื่องนั้นๆ อยู่เสมอ สำคัญที่ว่าใครจะมี “บารมี” มากพอที่จะเชื่อมโยงสู่ “เครือข่าย” เพื่อดึงเอาความแกร่งและความหลากหลายทางศักยภาพจากภาคส่วนต่างๆ มาผนึกให้เกิดเป็นพลังต่องานนั้นได้มากไปกว่ากัน
ครับ,....
นิสิต อาจมีความรู้ภาคทฤษฎี แต่ก็ขาดทักษะและประสบการณ์จากการปฏิบัติจริง
นักเรียน อาจมีแรงบันดาลใจ แต่ขาดต้นแบบและโอกาสในการที่จะเรียนรู้
โรงเรียน อาจมีพื้นที่ แต่ขาดทุนและกำลังคนในการสร้างกระบวนการเรียนรู้
ชาวบ้าน อาจมีพื้นที่มากมาย มีความเข้าใจบริบทชุมชน แต่ขาดความรู้ หรือวิทยาการใหม่ๆ
ปราชญ์ชาวบ้าน อาจมากมายไปด้วยความรู้ แต่ขาดโอกาสในการเป็นผู้ถ่ายทอดในเวทีสาธารณะ
นักวิชาการ อาจมีความรู้และวิทยากรใหม่ๆ แต่ไม่มีเวลาและขาดกำลังในการลงพื้นที่เพื่อถ่ายทอดความรู้
เวทีครั้งนี้จึงน่าจะสะท้อนภาพในทำนองข้างต้นได้บ้างกระมัง อีกทั้งยังจะช่วยยืนยันได้อย่างหนักแน่นว่าเราล้วนเกิดมาเพื่อเรียนรู้ และเติมเต็มกันและกัน
เติมในส่วนที่ขาด เสริมในส่วนที่แกร่ง
นี่คือพลังของการแลกเปลี่ยนเรียนรู้อันมหัศจรรย์ของความเป็นมนุษย์
...
หมายเหตุ
ภาพโดย งานประชาสัมพันธ์และสารสนเทศ
กองกิจการนิสิต มมส
ความเห็น (16)
มาร่วมชื่นชมกิจกรรมดีๆมีความสุข สร้างการมีส่วนร่วมของทุกฝ่ายค่ะ..รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
เสียดาย ที่ไม่ได้ไปร่วมด้วยเลยครั้งนี้ด้วยภาระกิจที่ต้องจัดการหลายอย่าง แต่กิจกรรมนี้เป็นเรื่องที่น่าชื่นชมสำหรับคนทำกิจกรรมมากๆ สร้างความรักความผูกพันระหว่างแม่ลูก ดูแลกันและกัน มหาลัยร่วมใจกับชุมชน เสริมแรงให้นิสิตมีจิตอาสา เป็นกิจกรรมที่ดีมากๆ
เด้กหลายคนมีโอกาสเพราะมีผู้หยิบยื่น....โอกาส
เป็นกำลังใจให้สานงานดีดีต่อไปค่ะ
สวัสดีครับ พี่ นงนาท สนธิสุวรรณ
ผมเองก็อยู่ในสถานะของการร่วมเรียนรู้ครับ ถึงแม้ในบางโอกาสจะนำร่องด้วยการเป็นผู้คิดริเริ่มก็เถอะ แต่ก็ต้องนำทุกๆ ส่วนเข้ามามีส่วนร่วมในการกำหนดเป้าหมายให้ได้มากที่สุด เพราะถือว่านั่นคือโจทย์การเรียนรู้แบบมีส่วนร่วมที่ละทิ้งไม่ได้จริงๆ ครับ
สวัสดีครับ นุ้ยcsmsu
พี่ถือว่าเราเดินทางมาถูกทิศถูกทางแล้วนะ การจัดกิจกรรมรอบๆ มหาวิทยาลัยถือเป็นกลไกสำคัญยิ่งของการเรียนรู้ของนิสิต ก่อเกิดประโยชน์ทั้งการสานสัมพันธ์ชุมชน บริการวิชาการ และสร้างเสริมให้ชุมชนรอบมหาวิทยาลัยเป็นชุมชนแห่งการเรียนรู้ที่มีชีวิตร่วมกัน ถึงแม้งานของนิสิต จะยังไม่เต็มร้อยของการบริการวิชาการ แต่ก็เห็นได้ชัดว่ามีความเป็นรูปธรรมชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ...แล้วนะครับ
สวัสดีครับ Oraphan
สำคัญที่สุดคือโอาสยืนตระห่านอยู่ตรงหน้า เราต่างก็คงเรียนรู้ที่จะเข้าสู่โอกาสนั้นให้ดีที่สุด เพราะเราไม่อาจรู้เลยว่า เมื่อวันนี้ผ่านไป โอกาสเช่นนั้น จะกลับมาทักทายและเชื้อเชิญให้เราได้เข้าไปสัมผัสเรียนรู้อีกหรือไม่
นั่นคือสิ่งที่ต้องเรียนรู้และมีสติ หรือให้ความสำคัญกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้านั้นๆ
ขอบคุณครับ
สวัสดีค่ะ
เข้ามาอ่านและชมกิจกรรมดี ๆ ค่ะ...
- สวัสดีค่ะอ.แผ่นดิน
- สองสามวันก่อนก็มีการเปิดเทศกาลท่องเที่ยวที่ อ.ปาย
- มีกิจกรรมนาโยนด้วยค่ะ เพื่อนมาเล่าให้ฟังน่าสนุก
- เป็นการพัฒนาการดำนาแนวใหม่(ทำและเรียนรู้อย่างจริงจัง)ก็ว่าได้ใช่ไหมคะ?
- ขอบคุณที่เผยแพร่ค่ะ
สวัสดีค่ะอาจารย์ เป็นเรื่องราวที่มีความสุขกับการดำนา แบบโยนข้าวค่ะ มีหลายแห่งที่สาธิตให้ชม กำลังเป็นที่น่าสนใจเพราะรวดเร็วกว่าการปลูกกล้าโตนะคะ ชื่นชมมากค่ะ
สวัสดีครับอาจารย์ แผ่นดิน
(โครงการครั้งนี้ ก็มุ่งให้นิสิตเกิดการเรียนรู้ในทิศทางการบ่มเพาะเรื่อง "คุณธรรม จริยธรรม" ของการเป็นนิสิต รวมถึง "อัตลักษณ์ของนิสิต" ที่ต้องเป็นผู้มี "จิตสำนึกสาธารณะ" อันเป็นองค์ประกอบสำคัญของปรัชญามหาวิทยาลัยว่า "ผู้มีปัญญา พึงเป็นอยู่เพื่อมหาชน")
อบ- รม -บ่ม - เพาะ -เรียน -รู้ ครูชาวบ้าน เป็นการกลับคืนสู่รากเหง้า ผู้มีปัญญา พึงเป็นอยู่เพื่อมหาชน
(หลังจากปลดพันธนาการ ไม่เอาฝันไปพันธนาการ อาจารย์ก็ได้ทำในสิ่งต้องการ ฝันอยากเห็น)เป็นพื้นที่เรียนรู้ ที่ปลอดภัย
สวัสดีค่ะ น้องอาจารย์
- มาชมกิจกรรม นาโยน ไม่เคยเห็นค่ะ เพราะในหมู่บ้านมีแต่นาดำ อาจเป็นเพราะพื้นที่ในการทำนามีน้อย ส่วนใหญ่คนในหมู่บ้านเขาจะทำสวน โดยเฉพาะสวนสมรม มีมากค่ะ
- ชอบที่สรุปตรงนี้ ตรงใจค่ะ
นิสิต อาจมีความรู้ภาคทฤษฎี แต่ก็ขาดทักษะและประสบการณ์จากการปฏิบัติจริง
นักเรียน อาจมีแรงบันดาลใจ แต่ขาดต้นแบบและโอกาสในการที่จะเรียนรู้
โรงเรียน อาจมีพื้นที่ แต่ขาดทุนและกำลังคนในการสร้างกระบวนการเรียนรู้
ชาวบ้าน อาจมีพื้นที่มากมาย มีความเข้าใจบริบทชุมชน แต่ขาดความรู้ หรือวิทยาการใหม่ๆ
ปราชญ์ชาวบ้าน อาจมากมายไปด้วยความรู้ แต่ขาดโอกาสในการเป็นผู้ถ่ายทอดในเวทีสาธารณะ
นักวิชาการ อาจมีความรู้และวิทยากรใหม่ๆ แต่ไม่มีเวลาและขาดกำลังในการลงพื้นที่เพื่อถ่ายทอดความรู้
ขอบคุณค่ะ
มาชมเห็นภาพกิจกรรมทำดีมีสาระน่าสนใจนะครับผม
มาชมชื่นผืนนาไทยใส่ใจรัก
ร่วมสมัครพักพวกพ้องน้องพี่ใหม่
หลอมรวมสร้างภูมิปัญญาชาวนาไทย
ให้ก้าวไกลใจรู้รักสามัคคี...
เสาร์สวัสดีค่ะคุณแผ่นดิน
เป็นไงบ้างคะ ไม่ได้ติดตามข่าวคราวสองหนุ่มน้อยนานๆ หลายเด้อค่า
มาควันหลงเทศกาลวันแม่ ชื่นชมส่งกำลังใจการงาน และขอให้มีวันเวลาดีๆ ที่บ้านเช่นกันนะคะ
สวัสดีค่ะ..คุณแผ่นดิน
เวทีแห่งนี้ G2K มีอะไรให้เรียนรู้เยอะแยะมากมาย
มาชื่นชมกิจกรรมดีๆ ไม่เคยเห็นเช่นกัน..นาโยน
เห็นตัวอย่างของจริง
การเรียนรู้ร่วมกันจากการทำจริง
เห็นด้วย...บารมีในการเชื่อมศักยภาพแกร่งของต่างภาคส่วน...สู่การเป็น "เครือข่าย"
อย่างอื่นก็...ความจริงใจ ความอึด..ต่อเนื่อง ศิลปะในการจัดการความขัดแย้ง
และเชื่อมโยงความรู้...รู้ว่าอยู่ส่วนไหนของชีวิต ของสังคม
กำลังเรียนรู้เช่นกันค่ะ
ขอบคุณนะคะ ที่เขียนแบ่งปัน...ให้คิดต่อเรื่อย ๆ
บทเรียนในครั้งนี้ทำให้ผมรู้ว่า
- ทำนาไม่ใช่แค่การค้า แต่คือภูมิปัญญาที่น่าบูชายิ่ง
- ทำนาไม่ได้ทำให้เหนื่อย แต่นั่นคือชีวิตที่เต็มไปด้วยความสนุกและองค์ความรู้
- แม่...ไม่เคยบ่นว่าเหนื่อย ไม่ว่าจะเวลาไหน และแม่ก็คือผู้หญิงที่หลั่งน้ำตาให้เราได้ทั้งเห็นเราสุขและเราทุกข์
- สิ่งสำคัญของการให้ไม่ต้องมากมายทางมูลค่า แต่ทว่ามากมายทางความรู้สึก
- ห้องเรียนที่ให้ผลทางความคิดและทรงคุณค่าที่สุด คือธรรมชาติ
- ความน่ารักที่บริสุทธิ์เปล่งพลังออกมาอย่างมหาศาลเมื่อบุคคลหนึ่งคนยอมถอดความรู้สึกบอกรักแม่ด้วยหัวใจ