เหตุเพราะรถติด ความคิดจึงเกิด...

ช่วงนี้ภายในมอ.เราคึกคักเป็นพิเศษ ไม่ว่าจะงานประชุมวิชาการของคณะแพทย์ งานเกษตรของคณะทรัพย์ สัปดาห์วิทยาศาสตร์ และแทบจะทุกคณะล้วนจัดกิจกรรมต่าง ๆ  และดูเหมือนว่า ใคร ๆ ไม่ว่าทั้งผู้ใหญ่และเด็ก ๆ นักเรียน ก็หลั่งไหลพากันเข้ามอ.กันอย่างเนืองแน่น การจราจรก็เลยติดขัด...

แม้ผู้เขียนและคนใกล้ตัวจะวางแผนการเดินทางมาเป็นอย่างดี โดยเราตกลงกันว่าสัปดาห์นี้เราต้องหันมาใช้มอเตอร์ไซด์เป็นพาหนะแทน แต่ก็ยังไม่วายต้องใช้เวลามากมายอยู่ดี เพราะแม้แต่มอเตอร์ไซด์ก็แทบจะไม่มีช่องทางให้วิ่ง มาถึงที่ทำงานก็จวนเจียน อดนึกเห็นใจใครต่อใครที่ใช้รถยนต์ไม่ได้ คงต้องมีคนที่ได้รับผลกระทบแหง  ๆ  (อ้อ! ลืมบอกไปว่าผู้เขียนใช้เส้นทางบ้านพรุ-มอ.)

จากการที่รถแทบจะไม่ได้ขยับเขยื้อน เผลอ  ๆ เดินอาจจะเร็วกว่า ผู้เขียนก็เลยอดนึกไปถึงช่วงที่ตัวเองเรียนอยู่ที่กรุงเทพ ฯ ไม่ได้ โชคดีตอนเรียนที่จุฬาฯ ได้อยู่หอพัก เลยไม่ค่อยได้รับผลกระทบกับการจราจรเลย แต่จำได้ว่าตัวเองก็เข้าห้องเรียนเกือบรั้งท้ายแทบทุกครั้ง เหตุเพราะอยู่ใกล้จนเกินไป จำได้ว่ามีอยู่ครั้งหนึ่งด้วยความที่รถติดมาก ๆ แต่ต้องมีเหตุไปอนุสาวรีย์ชัย ก็เลยใช้วิธีเดินเอาจากหน้าสยามสแควร์ไปยังอนุสาวรีย์มาแล้ว แต่ตอนนั้นไม่เห็นรู้สึกว่าไกล ออกจะรู้สึกเพลิดเพลินด้วยซ้ำ เพราะรอบ  ๆทางเดินดูเหมือนจะเต็มไปด้วยร้านค้ามากมาย และใครต่อใครเขาก็เดินกัน เพราะเดินเร็วกว่าด้วยซ้ำ...

ไม่เพียงแต่นึกถึงความหลังตอนเป็นนิสิต แต่รถที่ติดมากวันนี้ ทำให้เราต้องตัดสินใจจากเดิมที่เข้าเส้นทางหน้ารพ. เปลี่ยนเป็นมาใช้เส้นทางที่ถัดมาจากประตู 109 ก็ไม่แน่ใจว่าประตู 110 รึเปล่า ? ..

ผู้เขียนไม่เคยใช้เส้นทางนี้มาก่อน พบว่าเส้นทางนี้ค่อนข้างเป็นธรรมชาติ และดูร่มรื่นไม่น้อยเลย 2 ข้างทางทำให้ผู้เขียนนึกไปถึงเส้นทางในสวนสัตว์สงขลา เส้นทางนี้บังคับให้ไปโผล่ตรงควนมดแดงนี่เอง เอาเป็นว่ามอ.เรานี่กว้างใหญ่เหมือนกันแฮะ

ผู้เขียนอดคิดไม่ได้ว่าอีกสัก 5 ปี 10 ปี การจราจรในหาดใหญ่เราอาจจะเข้าใกล้กรุงเทพฯ เข้าไปทุกที  ๆ

ไม่เพียงแต่รถติดทำให้คิดถึงตอนเป็นนิสิต และได้มีโอกาสใช้เส้นทางใหม่เท่านั้น แต่ยังบังเกิดเป็นบันทึกช่วยจำ สิ่งที่ต้องทำ(สักที)วันนี้ ดังที่บันทึกไว้ก่อนหน้านี้