ถึงแม้ว่าวันที่ 12 สิงหาคม จะผ่านพ้นมาหลายวันแล้ว ก็ไม่ได้ทำให้ความรักของแม่ผ่านไปเหมือนกาลเวลา เลยยิ่งเวลานานเท่าไรแม่ก็รักเรามากเท่านั้น
การที่เราต้องต้องไกลบ้านมาเรียนอยู่ถึงพิษณุโลก ทุกครั้งที่เรากับไป คนเดียวที่ดีใจก็คือแม่ ถึงต้องออกไปทำงานกลับมาเหนื่อยแต่ก็ยังจัดเตรียมข้าวปลาไว้รอลูกกลัวว่าทุ่กครั้งที่ลูกกลับมาจะหิว....ดูไปแล้วนับแต่ที่เราเกิดมาจนถึงปัจจุบันนี้ก็ 20 ปีแล้วในทางเดียวกันมองดูแม่ก็อายุ เกือบ 45 ปีเหมือนกัน ดูจากตัวเลขสองตัวที่ดูอย่างไงก็เป็นจำนวนนับในทางคณิตศาสตร์ธรรมดา....แต่มองดูดีๆแล้วซึ่งที่แฝงอยู่กับตัวเลขดังกล่าวนั้น เมื่อเรานำอายุของเรามาเทียบกับอายุของแม่บางสิ่งที่เห็นได้ชัดก็คือ อายุของเราจะเป็นครึ่งหนึ่งของอายุแม่ก็หมายความว่าแม่ต้องลำบากกับเรามาเป็นเวลา 20 กว่าปีแล้ว จะมีใครสักคนไหม...? ที่จะยอมสละได้มากมายขนาดนี้ เพียงเพื่อดูแลคนที่เรารัก แต่ลูกบางคนกลับไม่รู้ถึงพระคุณที่ยิ่งใหญ่นี้เลย...กลับชีวิตที่เหลืออยู่ของท่านบางคนกลับไม่สนใครมองดูเหมือนเป็นภาระ แต่แม่สิ.เลี้ยงดูเรามาได้โดยไม่เคยคิดว่าเราเป็นภาระสำหรับท่านเลย ท่านเลี้ยงดูด้วยความรักมาตลอด ทั้งที่ในอนาคตลูกที่ท่านเลี้ยงจะไม่กลับมาดูแลท่านก็ตาม วันแม่ทุกปีเราก็จะถามแม่ว่า "อยากได้อะไรไหม" แม่ก็จะตอบมาทุกทีว่า "ไม่อยากได้อะไรเลย...นอกจากขอให้ลูกเป็นคนดี เชื่อฟังแม่ ไม่โกหก แค่นี้ก็พอแล้ว"
ถึงแม้ วันที่ 12 สิงหาคม จะมีปี แต่แม่เราอาจจะไม่ได้อยู่กลับเราทุกปีก็ได้ เพราะฉะนั้นรักแม่ทุกๆวันวัน...แสดงความรักกับท่านให้มากที่สุดที่จะทำให้ท่านได้นะคะ
ที่มาของภาพ : www.teenee.com
ไม่มีความเห็น