เราจะก้าวย่างพ้นวัย....ไปด้วยกัน
เมื่อเดือนก่อนฉันได้มีโอกาสไปเยี่ยมชมนิทรรศการภาพถ่ายในหัวข้อ Coming of Age (เราจะก้าวย่างพ้นวัยไปด้วยกัน) ของ เดวิด เทย์ ที่ Ion Art Gallery (L4 Ion Orchard) - ห้องแสดงงานศิลปะไอออน บนถนนออร์ชาร์ด
ในขณะที่กำลังยืนชื่นชมภาพแต่ละภาพอย่างเงียบๆอยู่นั้น ก็มีชายสูงวัยท่าทางใจดีคนหนึ่งมายืนอยู่ข้างๆ เขายิ้มให้ ฉันยิ้มตอบและกล่าวทักทายสั้นๆ เขาเริ่มบทสนทนาถามฉันด้วยน้ำสียงเบาๆ ว่าการชอบถ่ายรูปหรือ ฉันตอบไปตามตรงว่าฉันเพิ่งเริ่มสนใจการถ่ายรูปมาเมื่อไม่นานมานี้ เราคุยกันต่อสักพักเรื่องการถ่ายรูปโดยทั่วไป ฉันบอกเขาว่าฉันประทับใจภาพๆ หนึ่งมากที่พอเห็นปุ๊บแล้วรู้สึกเหมือนน้ำตาจะไหล เขาคนนั้นบอกว่า เขาพยายามอย่างที่สุดที่จะพยายามเก็บเกี่ยวอารมณ์ในแต่ละใบหน้าให้ได้มากที่สุดและหวังว่าคนที่ดูจะสามารถรับรู้และสัมผัสถึงอารมณ์เหล่านั้นได้
ถึงตอนนั้นฉันถึงได้รู้สึกถึงความโชคดีของตัวเองที่ได้มีโอกาสคุยอยู่กับคุณ เดวิด เทย์ เจ้าของนิทรรศการนั่นเอง
คุณเดวิดได้กรุณาเล่าถึงเบื้องหลังของภาพแต่ละภาพในด้านสถานที่และเทคนิคที่ใช้ ตลอดถึงเรื่องราวที่เขาพยายามสื่อผ่านภาพเหล่านั้นให้ฉันฟังอย่างละเอียด โดยรวมแล้วนิทรรศการนี้เขาอยากนำเสนอความงดงามของชีวิตคนสูงอายุ ความงามตามธรรมชาติโดยไม่มีการปรุงแต่งของคนธรรมดาที่ไม่ใช่คนดังหรือคนมีหน้ามีตาทางสังคมใด ไม่มีเปลือกของยศถาบรรดาศักดิ์ ชื่อเสียง เกียรติยศ ที่เราอาจรู้หรือจินตนาการไว้ ภาพที่เขานำเสนอจึงเป็นความงดงามของตัวตนตามวัยของเขาเหล่านั้นจริงๆ
การเดินทางไปหลายๆที่เพื่อถ่ายภาพ ทำให้คุณเดวิดได้เห็นสภาพความเป็นอยู่ที่ต่างกันไปของกลุ่มคนสูงวัย ช่วยให้เขาได้ตระหนักถึงความโชคดีของตัวเองที่ได้มีโอกาสทำในสิ่งที่เขาทำอยู่ และเพื่อย้ำเตือนให้ผู้ทีได้มีโอกาสชื่นชมงานของเขาและที่สำคัญตัวเขาเองถึงความไม่เที่ยงของสังขารของคนเรา และเพื่อการตระเตรียมตนเองสู่วัยนั้น และเขาก็ตั้งใจที่จะมอบรายได้ทั้งหมดที่ได้รับจากนิทรรศการนี้ให้กับองค์กรการกุศลที่เกี่ยวกับผู้สูงวัยหลายแห่ง
คำอธิบายยิ่งทำให้ความประทับใจที่มีแต่เดิมเพิ่มขึ้นอีกหลายเท่าทวีคูณ...
ภาพที่เห็น แต่ละริ้วรอยบนใบหน้าอาจบ่งบอกถึงเรื่องราวชีวิตและประสบการณ์ที่สั่งสมมาหลายทศวรรษ และภายใต้แววตาแต่ละคู่นั้น ก็คือสภาพจิตใจ คุณค่า และคุณความดีที่สะสมเอาไว้ในแต่ละคนเช่นกัน ที่ทำให้แต่ละภาพนั้นให้ความรู้สึกที่ต่างกันไป บางภาพเห็นแล้วรู้สึกตื้นตัน รู้ว่าคนในภาพนั้นมีความสุข บางภาพเห็นแล้วรู้สึกเหงา จนฉันต้องหยุดถามตัวเองว่านี่เป็นความรู้สึกของฉันเองหรือจากฝีมือการถ่ายภาพอันยอดเยี่ยมของช่างภาพ
คำพูดหนึ่งของ Abigail Van Buren ได้ถูกนำมาใช้บรรยายภาพภาพหนึ่งว่า “Loneliness is the ultimate poverty - ความเหงาคือความยากจนอันเป็นที่สุด" ฉันยืนอ่านประโยคนี้อยู่นาน ความยากจนทางร่างกายยังไม่เลวร้ายเท่าความยากจนทางจิตใจ จิตใจที่ยากจนเพราะความเหงาและอ้างว้างนั้นทำให้เกิด รัก โลภ โกรธ หลง ได้ง่ายดายเหลือเกิน...
และยิ่งความเหงาบวกกับสังขารที่โรยรา ฉันบอกกับตัวเองว่าไม่อยากตกอยู่ในสภาพเช่นนั้น...
ตอนที่เป็นนักเรียนวิจัย จำได้ว่าฉันรู้สึกตื่นเต้นกับหัวข้องานวิจัยของเพื่อนมากกว่าของตัวเองเพราะฉันทำงานในหัวข้อยารักษาโรคมะเร็ง เพื่อนฉันทำหัวข้อยาชะลอความแก่ ฉันบอกกับเพื่อนเสมอว่าตัวยาของฉันแม้สำเร็จก็ไม่มีใครอยากใช้แต่ตัวยาของเพื่อนจะมีแต่คนรอคิวซื้อ และฉันก็คงเป็นลูกค้าคนหนึ่งในคิวนั้น งานของเราสำเร็จลงแค่ในห้องทดลองเท่านั้น วันนี้ฉันยังคงต้องค้นหาตัวยาชะลอความแก่ต่อไป...
ชิมมอน เปเรส อดีตนายกรัฐมนตรีของอิสราเอลบอกว่ายาชะลอความแก่ที่ได้ผลดีที่สุดคือการเรียนรู้ การเรียนรู้อย่างต่อเนื่องด้วยความกระตือรือร้น จะช่วยให้สภาพร่างกายและจิตใจกระฉับกระเฉงอยู่เสมอ การอ่านก็เป็นอีกหนึ่งการเรียนรู้นั้น ฉันชอบประโยคที่เปเรสพูดเอาไว้ว่า "หากเราทานข้าววันละสามมื้อ เราจะอิ่ม หากเราอ่านหนังสือวันละสามเวลา เราจะฉลาดขึ้น"
การเรียนรู้นอกจากจะเป็นการชะลอความแก่แล้วก็ยังถือเป็นการเตรียมตัวสู่วัยทองอย่างดีเยี่ยมด้วย ยิ่งเตรียมตัวดีเท่าไหร่ เมื่อวัยนั้นมาถึง เราอาจรู้สึกว่าชีวิตที่ยิ่งอยู่นาน ชิวิตนั้นก็ยิ่งงดงาม แม้ดวงตาจะไม่แจ่มใสแต่ แสงแห่งคุณความดีจากภายในที่สั่งสมไว้จะยังคงเฉิดฉาย...
ในขณะที่เรามองไปข้างหน้าและตระเตรียมตัวเอง เราก็ควรให้โอกาสตัวเองได้มองย้อนหลัง ให้โอกาสตัวเองได้หยิบยื่นมือทั้งสองข้างออกไปเพื่อบรรเทาความเหงาและสร้างรอยยิ้มให้กับผู้เฒ่าที่บ้านด้วย เพราะเมื่อเวลานั้น เวลาที่เราจะก้าวย่างพ้นวัยไปด้วยกัน ริ้วรอยของกาลเวลาจะปรากฏเพียงบนใบหน้าและผิวพรรณภายนอกเท่านั้นแต่ หัวใจเราจะไม่เหี่ยวย่นตาม...
นำภาพบรรยากาศในห้องแสดงศิลปะที่เก็บภาพจากโทรศัพท์มือถือมาฝากค่ะ...
ความเห็น (15)
แก่อย่างมีคุณค่า ชราอย่างมีศักดิ์ศรี
แก่อย่างมีคุณค่า ชราอย่างมีศักดิ์ศรี
- ขอบคุณสำหรับการแบ่งปันความสุขผ่านบันทึกเรื่องนี้ค่ะ
- อีกไม่นาน สังคมไทยจะเต็มไปด้วยผู้สูงวัย
- ขณะนี้ตัวเองมีหน้าที่ดูแลผู้สูงวัยสองท่าน คือ พ่อกับแม่
- และไม่แน่ใจว่าตัวเองจะเริ่มเข้าสู่วัยทองตั้งแต่บัดนี้ด้วยหรือเปล่า เพราะเพิ่งได้รับการผ่าตัดมดลูก+รังไข่สองข้างออกไปพร้อมกัน เมื่อเดือนที่แล้วค่ะ
- ขณะนี้กำลังค้นหาความสมดุลย์ให้กับตัวเองค่ะ
- "เราจะก้าวพ้นวัย...ไปด้วยกัน" จึงเป็นหัวข้อเรื่องที่โดนใจ นำพาให้เข้ามาอ่านบันทึกนี้
- การสร้างคุณค่าให้คนรอบข้าง ให้ธรรมชาติรอบตัว ก่อนเราจะลับโลก ถือเป็นการสร้างคุณค่าให้กับชีวิตของตัวเองค่ะ
- ขอบคุณสำหรับการจุดประเด็นความคิดค่ะ
- ชอบมากค่ะกับชื่อ และเนื้อหาบันทึกนี้
- เพราะตัวเองก็กำลังชวนกันกับคนข้างเคียงที่จะก้าวข้าม...ความเจ็บป่วยไปด้วยกันค่ะ...
- ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะคุณชยันต์ คุณ Krupong เคยฝากข้อคิดในบันทึกหนึ่งว่า "เมื่อเข้าสู่ปัจฉิมวัย ถ้าเเราทำตัวใหห้มีคุณค่า ชีวิตย่อมสวยงาม เหมือนลำแสงสุดท้ายของวัน"... สวยงามค่ะ
สวัสดีค่ะ คุณปวีณา
ขอบคุณมากค่ะที่กรุณาแวะมาเยี่ยมเยียนและฝากความคิดเห็นไว้
หวังว่าตอนนี้สุขภาพคงดีขึ้นและคุณจะค้นพบความสุขที่เกิดจาการเปลี่ยนแปลงครั้งนี้นะคะ
ขอเป็นแรงใจเล็กๆ ให้อีกคนนะคะ
ยินดีที่ได้รู้จักและขอให้มีความสุขในการสร้างคุณค่าให้ตัวเองต่อไปค่ะ
สวัสดีค่ะคุณลำดวน
ขอเป็นกำลังใจเล็กๆ ให้คุณและคนสำคัญเดินก้าวก้าวข้าม...ความเจ็บป่วย นั้นค่ะ
ขอบคุณค่ะ
“Loneliness is the ultimate poverty - ความเหงาคือความยากจนอันเป็นที่สุด"
**************************
ก้าวข้าม
คำสองคำข้างบนเป็นคำพูดที่มีคนเตือนให้คิด ก้าวข้าม ให้ได้
เป็นความจริง ถ้าเราก้าวข้าม ได้
เป็นความทุรนทุราย ขณะพยายาม ก้าวข้าม
เป็นความเจ็บปวด เมื่อเราก้าวข้าม ยังไม่ได้
จนกาลเวลาผ่าน
ความเจ็บปวด ก้าวข้าม ได้หรือไม่ได้ก็ไม่สำคัญ
ทุกสิ่งผ่านไปแล้ว
ทุกสิ่งเป็นเกิดขึ้นจริงที่ ไม่จริง
สวัสดีครับ คุณปริม
ตอนนี้ผมผ่านลาดพร้าวไปหลายปีแล้ว เข้าสู่หลักสี่ อีกหน่อยคงทะลุเข้าวิภาวดีรังสิต วกเข้ามิตรภาพและกลับบ้านเก่าในที่สุด (ฮา)
เมื่อผมโตขึ้น ความสดใสภายในหัวใจ มันก็ค่อยๆเลือนหายไป เหลือเพียงความมุ่งมั่น และการต่อสู้เพื่อดิ้นรณในสังคม
ผมชอบมากกับคำคำนี้ "หัวใจเราจะไม่เหี่ยวย่นตาม"
บันทึกนี้ "สุนทรียภาพทางอารมณ์และความรู้สึก" อย่างมากครับ ;)...
.........................................................................................................
อาจารย์ ...ปริม ทัดบุปผา... อยู่ใน Gotoknow ครบ ๑ ปี แล้วนะครับ
ขอแสดงความยินดีครับ ;)...
.........................................................................................................
ชาวบ้านธรรมดาผู้สูงอายุหลายท่าน ทั้งหญิงและชาย ที่เรามีโอกาสพบ ต่างมีประสบการณ์ชีวิตมากกว่าเรา หลายท่านต้องเข้าไปพูดคุยด้วย จึงจะรู้ว่าท่านเชี่ยวชาญในเรื่องใด และนี่จึงเป็นที่มาของ ..ปราชญ์ชาวบ้าน ที่องค์กรพัฒนาเอกชนส่วนใหญ่เสาะแสวงหา เพื่อรวบรวมภูมิปัญญาแต่ละเรื่องที่ท่านถนัด มาเผยแพร่สู่การปฏิบัติที่แพร่หลายมากยิ่งขึ้น
ขอบคุณคุณปริมครับที่เขียนเรื่องนี้ให้อ่าน
หลายคนรับไม่ได้กับความแก่ ใครเรียกป้าหรือลุงแล้วเคือง ผู้ขียนเองนึกย้อนไปเมื่อ พ.ศ.2527 ด้วยวัย 27 ปี ใส่ชุดกระโปรงสีชมพูหวานแหว๋ว คล้องกล้องถ่ายรูปเพื่อเก็บภาพชายหญิงต่างวัยในงานสมโภชหลวงพ่อพุทธชินราช ถ่ายภาพใบหน้าหญิงชราขายพุทรากวนในวัดใหญ่ ถ่ายรูปเด็กเล็กๆที่พ่อแม่เอามานอนค้าขายอยู่ด้วย รูปชายหญิงที่เดินเที่ยวงานเพื่อเก็บภาพคนสมัยเรียนถ่ายภาพด้วยกล้องใช้ฟิลม์ยุคนั้น ทำให้เห็นความงดงามของคนต่างวัย จนคนขายของเรียกซื้อของเป็นภาษาอังกฤษเพราะคิดว่าเราเป็นชาวต่างชาติ แต่ผู้เขียนเองก็ไม่กล้าตอบหรือพูดคุยด้วยเกรงคนพูดจะหน้าแตก ได้แต่อมยิ้มนึกขำไป เป็นความสุขที่จำได้ไม่เคยลืม
ป้าแว่นคนรับได้กับความแก่
สวัสดีวันเข้าพรรษาค่ะคุณปริม
อ่านแล้วรู้สึกมีพลัง ความหวัง ไม่กลัวแก่ค่ะ
.. วัยวันที่ผันผ่าน กาลเวลาที่ล่วงเลย กี่คนกันเล่าเอย จึงได้มาถึงวันนี้ ..
ขอบคุณเรื่องราวดีๆ และสุขสันต์ นะคะ
คุณปริมบอกเล่าเรื่องราวได้อย่างนุ่มนวล และชวนให้คิดพิจารณา
เห็นผู้คนสมัยนี้ที่กลัวความไม่สวย ความแก่ พากันหาทางทำใหตนเองสดสวยตลอดเวลาให้นึกสงสารค่ะว่า ความไม่เข้าใจชีวิตพาให้ตนเองไร้ความสุขจนต้องตะเกียกตะกายไขว่คว้าหาความสวยประดับตน
พี่เชื่อว่าหากงามจากข้างในแล้วเราก็จะงามตามวัยด้วย wisdom ที่เราได้สะสมมาตลอดการเดินทางแห่งชีวิตของเรา