เรื่องของมนุษย์...

หากมนุษย์รู้หลักธรรมคำสอนพระ ว่าให้ละลดเลิศกรรมเลวสิ้น มนุษย์จะพบสุขเป็นอาจินต์ ชั่วชีวินกายใจสุขทุกข์จืดจาง....

^{เกิดเป็นคน ช่างมึนงง ใจยิ่งนัก}

^{มีความรัก มีความเกลียด โอ้ยสับสน}

^{มีความดี ชั่วร้าย สัปดน}

^{สมคำ”คน” ผสมปน คลุกเคล้ากัน}

^{ยามทำดี มีคนยก เป็นมนุษย์}

^{ครั้งชั่วผุด เลวโผล่ หมดสีสัน}

^{เปลี่ยนมนุษย์ เป็นคน ในฉับพลัน}

^{ไม่นิรันดร์ มนุษย์คน สมใจปอง}

^{มีบ่อยครั้ง มนุษย์โทษ เวรกรรมแต่ง}

^{ชะตาแกล้ง ฟ้าบันดาล}^{ให้หม่นหมอง}

^{แท้ที่จริง มนุษย์ทำ ผิดครรลอง}

^{น้ำตานอง แล้วจึงโทษ ว่าฟ้าดิน}

^{ยามสบาย มนุษย์ลืม สิ้นทุกสิ่ง}

^{ไม่แอบอิง ฟ้าดิน กล้าติฉิน}

^{ยามมนุษย์ อับโชค มีราคิน}

^{กลับถวิน ไหว้วอน อ้อนฟ้าดิน}

^{หากมนุษย์ รู้หลักธรรม คำสอนพระ}

^{ว่าให้ละ ลดเลิศ กรรมเลวสิ้น}

^{มนุษย์จะ พบสุข เป็นอาจินต์}

^{ชั่วชีวิน กายใจสุข ทุกข์จืดจาง....}

เขียนใน GotoKnow โดย ป่าไม้เลื้อย/พาดีซอ
ใน จิปาถะ - ภาษากลอน

คำสำคัญ (Tags): #คน#พระ#มนุษย์

หมายเลขบันทึก: 446235เขียนเมื่อ 27 มิถุนายน 2011 19:43 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 ธันวาคม 2012 13:47 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน