ขอบคุณผู้รับ....จึงจะถูก

การให้ถึงจะเป็นความดีงามตามที่เราเข้าใจกัน แต่....หากขาดผู้รับก็ไร้ความหมาย

ได้อ่านนิทานธรรมะเรื่องหนึ่งของท่าน"ชุติปัญโญ"เกี่ยวกับการให้ของเศรษฐี ผู้หนึ่งที่ร่วมทำบุญให้กับทางวัดด้วยเงินจำนวนมากแล้วแต่...ไม่ได้รับคำขอบคุณจากทางวัด เลยเกิดความน้อยใจและข้องใจจนต้องย้ำความต้องการของตนเองถึงสองครั้งสองครา เลยถูกสอนว่า"การที่เราให้ของแก่ใครนั้น เราควรจะต้องขอบคุณผู้รับมากกว่า เพราะถ้าไม่มีผู้รับแล้วเราก็ไม่รู้จะเอาไปให้ใคร เพราะฉะนั้นเราจึงควรขอบคุณผู้รับที่ทำให้เรามีโอกาสได้เป็นผู้ให้"

ทำให้คิดขึ้นมาได้ว่า....เออ..จริงแฮะ เพราะทุกวันนี้เราได้แต่ให้ ให้ และให้ โดยลืมนึกไปว่าใครเป็นคนรับบ้าง ยิ่งช่วงนี้ที่บ้านทั้งขนุนและมะม่วงเริ่มสุกพอกินได้ krugui ก็จัดการแบ่งสรรปันส่วนให้คนโน้น คนนั้น คนนี้ เพราะถ้าเก็บเอาไว้ก็กินไม่ทันซ้ำยิ่งเป็นการเพิ่มพุงให้คนในบ้านโดยใช่เหตุ วันๆจึงมีความสุขกับการไปเมียงๆมองๆใต้ต้นมะม่วงแล้วสอยลูกที่เริ่มเหลืองๆมาใส่ถุง ถีบจักรยานไปแจกเพื่อนบ้าน เป็นการแบ่งปันน้ำหนักกันโดยถ้วนหน้า hahahaha

ถ้าไม่มีผู้คนรอบข้างที่เราแบ่งปันสิ่งของไปให้ แล้วเราจะให้ใครดีล่ะที่นี้ เริ่มเป็นปัญหาใหญ่......เอาล่ะ....วันหลังเราเอาอะไรไปให้ใครก็ตาม เราจะบอกขอบคุณเขาด้วยความจริงใจ ( ไม่ได้ประชด ) เป็นการให้ความสำคัญแก่พวกเขา เพราะคิดได้ว่า " ทั้งผู้ให้และผู้รับต่างมีความสำคัญเท่าเทียมกัน ของที่ให้จึงจะมีคุณค่า "

ขอบคุณภาพประกอบจากอินเทอร์เน็ต

เขียนใน GotoKnow โดย krugui
ใน @@@จับปลายมาชนต้น(ความคิด)@@@

คำสำคัญ (Tags): #ผู้รับ ผู้ให้ ขอบคุณ คุณค่า ความสำคัญ

หมายเลขบันทึก: 444397เขียนเมื่อ 17 มิถุนายน 2011 12:08 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 ธันวาคม 2012 13:46 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (29)

ชยันต์ เพชรศรีจันทร์

เขียนเมื่อ 17 มิถุนายน 2011 14:52 น. ()

ความสมดุลอยู่ที่ เป็นทั้งผู้ให้และผู้รับ ก็ดีเหมือนกันนะครับ

ครูปอ

เขียนเมื่อ 17 มิถุนายน 2011 15:00 น. ()

สวัสดีค่ะ

ตกลงสรุปได้ว่า...ผู้รับ กับผู้ให้ ต่างก็มีความสำคัญด้วยกันทั้งนั้น...ถ้าไม่มีผู้รับ ก็ไม่รู้จะไปให้ใคร ถ้าไม่มีผู้ให้ก็ไม่รู้จะรับจากใคร...จริงด้วยซิคะ

ถาวร

เขียนเมื่อ 17 มิถุนายน 2011 15:35 น. ()

สวัสดียามบ่ายค่ะพี่krugui

จริงสินะ ผู้รับคือผู้ที่น่าขอบคุณ ไม่มีผู้รับก็ไม่เกิดการให้ เพราะไม่รู้จะเอาไปให้ใคร

คิดถึงในการทำงานด้วยค่ะพี่ครู นึกขอบคุณผู้ป่วยที่ทำให้ได้ทำดี ได้ดูแล ได้เป็นผู้ให้ ในขณะเดียวกันเขาก็เป็นครูให้ได้เรียนรู้

นึกถึงคนรอบข้างที่เราได้ดูแล ได้ให้ อ่านเรื่องนี้แล้วก็นึกขอบคุณค่ะ

สุขสันต์ยามบ่ายค่ะพี่ครู

คิดถึงค่ะ

โสภณ เปียสนิท

เขียนเมื่อ 17 มิถุนายน 2011 16:33 น. ()

การให้และการรับจึงมีอยู่คู่กัน

เรียกว่า ต้องมีและกัน อิอิ

krugui