เมื่อคืน วันที่ 8 มิถุนายน 2554 ขณะดิฉันเล่น Facebook มีลูกศิษย์ที่ดิฉัน
เคยเป็นครูประจำชั้น และ้สอนวิชาคณิตศาสตร์ ชั้นมััธยมศึกษาปีที่ 3 ปีการศึกษา
2547 เข้ามาทักทาย พูดคุยกัน โดยประโยคแรกที่ต่อจากคำว่า สวัสดีครับคุณครู
คุณครูจำผมได้ไหมครับ ผมชื่อ นาย ................. คุณครูเป็นครูประจำชั้นผมครับ
เมื่อดิฉันบอกว่าจำได้ค่ะ และบอกว่า ครูยังจำได้ว่าเธอนั่งคู่กับ นาย...............
ลูกศิษย์คนนี้็ดีใจมาก ดิฉันก็ได้ถามต่อ ว่าเรียนจบหรือยังค่ะ ทำงานที่ไหนค่ะ
เขาก็บอกว่า เรียนจบแล้วครับ และทำงานอยู่ที่สนามบินสุวรรณภูมิครับ ต่อจากนั้น
เขาก็ได้พูด ประโยคที่ทำให้ดิฉันมีความรู้สึกสุขใจมากๆ คือ " คุณครูครับ
ถ้าผมไม่ได้คุณครูอบรมสั่งสอนผม ผมคงไม่มีวันนี้ครับ ผมขอบพระคุณคุณครู
มากครับ ผมจะชวนเพื่อนๆไปกราบคุณครูครับ" นี่แหละคือสิ่งที่ครูสุขใจแท้จริง
เมื่อศิษย์รับรู้ถึงความจริงใจของครู และที่สำคัญเมื่อพวกเขาประสบความสำเร็จ
ดังใจหวัง เป็นเรื่องที่น่าสุขใจจริงๆ...
สวัสดีค่ะ
สุขใจแทนคุณครูค่ะ....
"....ผมจะชวนเพื่อนๆไปกราบคุณครูครับ" นี่แหละคือสิ่งที่ครูสุขใจแท้จริง...."
- สุขใจเมื่อเห็นศิษย์ประสบความสำเร็จ
- ศิษย์ตกต่ำเมื่อใดครูเศร้าหมองทุกครา
- ที่ทราบข่าว
* ขอบคุณ อาจารย์ลำดวน และอาจารย์โสภณค่ะที่เข้ามาให้กำลังใจ และข้อคิดค่ะ
-สวัสดีครับคุณครู
-รำลึกถึงพระคุณครูอยู่เสมอๆครับ..
-หากไม่มีครูใหญ่ของผม....วันนี้ก็คงไม่มี...เช่นกันครับ..
-ขอให้ครูทุกคนมีความสุขมาก ๆ นะครับ..
เป็นสุขแทนครู นี้อีกข้อหนึ่งที่คนเป็นกรรมการคัด ครูสอนดี ต้องพิจารณา เพื่อให้ไดีครูที่ดีจริง รับรางวัลแห่งคร฿ดี ที่"สอนเป็น เห็นผล คนยกย่อง
คุณครูคะ ใบประกาศจากวาจาของลูกศิษย์ ยิ่งใหญ่กว่าใบประกาศ หรือ โล่ เหรียญรางวัลใดๆในโลกนี้ คุณครูว่าจริง...ใช่ไหมคะ
สวัสดีค่ะ คุณวอญ่า-ผู้เฒ่า
ต้องขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ ก็ไม่เคยคิดรับรางวัลใดๆทั้งสิ้น ขอเพียงให้ลูกศิษย์เดินทางไปสู่จุดหมายที่เขาตอ้งการก็
พอใจเป็นที่สุดแล้วค่ะ
สวัสดีค่ะ คุณครูปู
ดิฉันคิดเช่นเดียวกับคุณครูค่ะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ
ยังรออยู่เหมือนกันว่าเมื่อไหร่จะได้เจอลูกศิษย์มาทักในเฟสบ้างค่ะ
แต่น่าจะเป็นความฝันอันล่องลอยไม่เสียแล้ว