พบเมื่อสาย....
แม้เวลาผ่านนานเนิ่น ใจมิเมินจากไปไหน จะจำชื่อเธอไว้ในใจ ในฤทัยบอกมั่นรักเธอ...
กว่าจะค้นพบใจฉัน
ปล่อยวันเวลาลอยเลื่อนหาย
กว่าจะรู้ว่าใจฉันต้องการอะไร
มันก็สายไปแล้วหนอเรา...
พฤศจิกาปีสี่หนึ่ง
ยังตราตรึงซึ้งภาพเขา
หญิงคนที่ฉันรอเฝ้า
จะเลือกเอาเป็นคู่ชิดใจ...
แต่แล้วเหมือนฉันเหมือนคนฝันร้าย
เมื่อได้รู้เธอมีคู่หมาย
ลอยกระทงรู้ประจักษ์ใจ
มีชายเคียงคู่เธอลอยกระทง...
ถึงจะรู้เธอมีคู่
ใจยังสู้ด้วยไหลหลง
จะรักด้วยใจมั่นคง
รักซื่อตรงต่อเธอเรื่อยไป...
จะห้ามใจได้ไงเล่า
ก็ภาพเก่ายังมิห่างหาย
เรื่องเก่าๆ ยังฝังใจ
จะให้ฉันจากไปได้ไงเล่า...
ฉันฝ่าฝนทนฟ้าร้อง
ฉันต้องเจอกับความเหน็บหนาว
ทั้ง ๆ รู้ว่าต้องปวดร้าว
แต่ฉันยังเฝ้ารักเธอเรื่อยไป...
จะไม่ขออะไรมาก
เพียงอยากขอเธออย่าหนีหาย
อย่าหลบลี้หนีห่างฉันไป
ในยามที่เราได้พบกัน...
แม้เวลาผ่านนานเนิ่น
ใจมิเมินจากไปไหน
จะจำชื่อเธอไว้ในใจ
ในฤทัยบอกมั่นรักเธอ...
ถึงจะเป็นเพียงแต่ฝัน
ใจฉันก็ยังพร่ำเพ้อ
แม้ได้ชื่อว่าฝันละเมอ
จะเก็บเธอไว้ตลอดไป
(22 พฤศจิกา 41)
หมายเลขบันทึก: 442417เขียนเมื่อ 4 มิถุนายน 2011 19:33 น. ()แก้ไขเมื่อ 12 กุมภาพันธ์ 2012 19:35 น. () สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น