ชายชรา ณ คลองหลอด

คุณนที สรวารี บอกคนที่มาเยี่ยมพื้นที่ว่า “เราต้องการฟื้นตัวตนเขาเร็ว ๆ โดยที่เขาจะได้ไม่ตายไปโดยไร้ร่องรอย เขาหนี้ตัวเองไปเรื่อย ๆ บางคนมีชื่อถึง 3 ชื่อ แล้วถ้าติดสุราในระดับเรื้อรัง มันทำลายสมอง กว่าจะสืบค้นตัวตนที่แท้ของตัวเองก็ลำบาก”

                 มองออกไปนอกรถโมบายที่จอดให้บริการ เห็นชายชรา ตัวเล็ก ผอม แห้ง ผิวหนังเหี่ยวย่น ใบหน้าตอบ เหมือนคนไม่มีแรง ที่ค่อย ๆ เดินมาที่รถ เพื่อที่จะมาทักทายมาพูดคุย แต่หูแกไม่ค่อยดี ต้องพูดดัง ๆ ในดวงตานั้นมีแต่ความเศร้า ไม่มีรอยยิ้ม แต่เขาสุขที่จะมีคนฟังเขาหรือพูดกับเขา

            คุณลุงอายุ 62 ปี อาชีพหลักของลุงรับจ้างทั่วไป เข็นผักที่ปากคลองตลาด แต่ชอบบอกใคร ๆ ด้วยความฝั่งใจว่า เป็นคนเฝ้าศาลที่โบ้เบ้ ซึ่งทางอิสรชน คิดว่า อดีตแกเคยทำจริง แต่ด้วยร่างกายแกนะตอนนี้ คงไม่สามารถทำได้แล้ว เพราะล่าสุดที่ไปดูตามที่แกบอก เป็นคนใหม่ทำแทน  แกมีญาติพี่น้องอยู่ที่นครนายก อิสรชนเคยไปเยี่ยมบ้านแกแล้วพบว่า นามแกที่ให้เราตอนแรกว่า “ลุงชื่อ สมศักดิ์ เจริเนติ” แต่พอหลังจากแกหายไปเกือบเดือนเพราะช่วงนั้นเป็นช่วง เคอฟิวส์ หลังเกิดเหตุการณ์ที่ราชประสงค์ มีหลาคนบอกว่าแกตาย แต่ตอนหลังพบแก เพราะแกป่วยไปนอนโรงพยาบาล แกเอาถุงยามาให้ดูถึงรู้ว่า นามแกจริง ๆ ว่า “มานพ ใจหอม” ทำให้เราตัดสินใจไปพบญาติแกที่บ้านที่นครนายก โดยไม่ได้บอกแกให้รู้ จึงรู้ว่าแกเอาชื่อข้างบ้านมาเป็นชื่อแก และเอาชื่ออีกบ้านมาเป็นนามสกุลแก

            ลุงมานพเป็นน้องชายคนเล็ก มีพี่สาวคอยเลี้ยงดู ลุงมานพเข้ากรุงเทพฯ ตอนอายุ 19 พร้อมพี่สาว มาทำงานก่อสร้าง พี่สาวกลับบ้านแต่เขายังทำงานอยู่กรุงเพทฯ แถวปากคลองตลาด – สนามหลวง เคยเป็นลูกจ้างร้านค้าแถวเยาวราช จึงเป็นเหตุให้แกฝั่งใจว่า ณ เวลานี้เขายังจ้างแกอยู่ แกจะบอกคนอื่น ๆ ที่คุยกับแกว่าทำงานที่เดิม แต่จริง ๆ แล้วแกไม่ได้ทำ พี่สาวบอกว่า เขาไม่ใช่คนเกเร แต่ตอนหลังไม่รู้เป็นไรมาดื่มเหล้า แล้วก็ไม่ค่อยกลับบ้าน “ตัวคนเดียว เราเป็นพี่ก็เป็นห่วง แต่กลับมาบ้านทุกเดือน บางทีก็เอาเงินมาให้ เขาเคยบอกว่า “เราไม่ชอบ ขี้เกียจ เราอยู่แบบนี้ก็สบายดีแล้ว ไม่อยากเป็นภาระ” ลุงมานพเป็นคนที่โหยหาความรัก แกรักพี่ชายที่บวชเป็นพระที่วัดลาดพร้าวมาก แต่พี่ชายก็ได้เสียไปแล้ว แกจึงบอกว่าลูกพี่ชายที่วัดลาดพร้าวเป็นลูกแก พอมีคนถามก็บอกว่า “ลูกอยู่ลาดพร้าวแต่ไม่อยากไปยุ่ง” เคยถามแกว่า คิดถึงพี่ชายไหม แกตอบว่า “คิดถึงแล้วไง คนตายไปแล้ว ก็แค่นั้น เวลาคิดถึงเราใส่ข้าวถุง แกงถุง น้ำหนึ่งขวดใส่บาตร อย่ามาถามเลยขนาดสังฆราชยังตายเลย คนจะตายไปกลัวทำไม เมื่อวานก็มีคนตายที่หน้าเซเวนฯ”

            นี่คือเรื่องราวของชายชราคนหนึ่งที่โหยหาความรัก โหยหาการมองเห็นจากสังคม เมื่อรถเรามาจอด แกจะค่อยๆ เดินมานั่งเพื่อจะมีคนคุยกะแก เคยมีอาสาสมัครที่รุ่นเดียวกับแกแวะมาเยี่ยม มานั่งคุยกับแกเป็นครั้งแรก ๆ ที่ได้เห็นรอยยิ้มจากมุมปากที่คิดว่าไม่ได้ยิ้มนานแล้ว เวลาที่แกมาที่รถที่ไรจะถือถุงขนมมาฝากตลอด ไม่รู้ชีวิตนี้จะจบลงเมื่อไร แต่สายตาที่ถอดยาวนั้นไม่ได้กลัวความตายข้างหน้าเลย แต่สิ่งที่กลัวคือ ความรักที่วันนี้ไม่ค่อยมีใครหยิบยืน หรือมองเห็นเขาอย่างมิตรภาพ  ย้อนกลับถามตัวเองว่าวันนี้คนแกอายุเท่านี้ที่บ้านของคุณ คุณสร้างรอยยิ้มให้เขาหรือยัง หรือว่าคุณลืมไปหรือยังว่าครั้งสุดท้ายที่คุณยิ้มเมื่อไหร่ อย่าปล่อยให้รอยยิ้มหายแล้วเอากลายมาเดิน มานอนที่ข้างถนน เพราะชีวิตมันจะจบลงอย่างที่ไม่มีใครเห็น

            ใครสนใจการทำงานของเราชาวอิสรชน มาร่วมเรียนรู้กันได้ที่ 086-687-0902 มามองเห็นคนที่คุณไม่เคยมองเห็นร่วมกันกับเรา แล้วคุณจะรู้ว่ายังมีอีกหลายคนที่อยากให้คุณมองเห้น หรือใครไม่สะดวกแต่อยากร่วมแบ่งปันต่อยอดการทำงานของเราได้ที่ 031-0-03432-9 ธ.กรุงไทย สาขาเซ็นทรัลปิ่นเกล้า ชื่อสมาคมสร้างสรรค์กิจกรรมอิสรชน ขอบคุณค่ะ

เขียนและเรียบเรียงโดย : อัจฉรา สรวารี

[โสภณ เปียสนิท]

ความรักเป็นสิ่งที่ทุกคนต้องการ

ไม่ว่าจะชราหรือไม่ชรา

ทั้งหลายนะครับ

[ภารดี]

มาตามอ่าน เรื่องลุงมานพค่ะ