แทนคำขอบคุณ (1)
ก่อนอื่นต้องขอกล่าวคำว่า “ขอบพระคุณเป็นอย่างสูง” สำหรับรางวัลสุดคะนึงที่ได้รับครับ
รางวัลที่นายรักษ์สุขได้รับในวันนี้ มีผู้อยู่เบื้องหลังมากมาย ผู้มีพระคุณทุก ๆ ท่านทำให้เกิดนายรักษ์สุขขึ้นในวันนี้
คำ “ขอบคุณ” คงจะมีคุณค่ามากขึ้น ถ้านายรักษ์สุขสามารถต่อยอดคำ “ขอบคุณ” นั้น ด้วยการสร้างสรรค์สิ่งต่าง ๆ ให้เหมาะสมกับเกียรติที่นายรักษ์สุขได้รับในครั้งนี้
สิ่งที่นายรักษ์สุขขอใช้แทนคำ “ขอบคุณ” ในครั้งนี้ ผมขออนุญาตนำคำถามของท่านอาจารย์หมอ ศ.นพ.วิจารณ์ พานิช ซึ่งมีคำถามมายังเราพวก “ชาวพัฒนบูรณาการศาสตร์”
หลังจากที่กระผมเองได้อ่านคำถามแล้ว กระผมคิดว่าคำตอบจากคำถามทั้ง 5 ข้อนั้น น่าจะเป็นสิ่งที่มีประโยชน์ต่อสมาชิก สังคมและทุก ๆ ภาคส่วนที่เกี่ยวข้องกับ G2K ทั้งโดยทางตรงและโดยทางอ้อมครับ
สำหรับสมาชิกของ G2K ครับ โดยเฉพาะสมาชิกใหม่ที่ได้เข้าทั้งมาเป็นสมาชิกด้วยใจ โดยบังเอิญ หรือตามหน้าที่ ที่กำลังตัดสินใจหรือสับสนอยู่ว่า G2K นั้นเป็นอย่างไร มีประโยชน์อย่างไร จะลงบันทึกกับ G2K ดีไหม จะเอาเรื่องอะไรมาลง หรือจะลงไปทำไม
รวมถึงผู้ที่กำลังตัดสินใจเข้าจะเข้ามาเป็นสมาชิกว่า จะเข้ามาดีหรือไม่ดี
รวมทั้งสำหรับสมาชิกเก่าที่บางครั้งต้องตัดสินใจว่าจะเข้ามาเขียนดีไหม หรือเอาเวลาไปทำอย่างอื่นดีกว่า
ประโยชน์จากคำถามที่ท่านหมออาจารย์หมอได้กรุณาถามพวกเรามา กระผมจึงขออนุญาตตอบคำถามไว้ในบันทึกนี้เพื่อให้เกิดประโยชน์สูงสุด ตามหลักการของ “การจัดการความรู้” รวมถึง “แทนคำขอบคุณ” ที่มีให้กับผู้มีพระคุณทุก ๆ ท่านครับ
-
การเขียนบล็อกของตนเองมีเป้าหมายเพื่ออะไร
นับตั้งแต่วันแรกที่ผมเองได้มีโอกาสเข้ามาในเวปไซต์ KMI.OR.TH ผมเองก็ลองเข้าไปกดโน่นกดนี่จนได้เจอกับชุมชนชุมชนหนึ่งที่มีชื่อว่า Gotoknow และนับตั้งแต่วันนั้น ผมเองก็ได้เริ่มศึกษาและเรียนรู้ว่า Gotoknow นั้นเป็นอย่างไร
หลังจากที่ได้ลองผิดลองถูก สมัครสมาชิก สร้างบล็อก สร้างบันทึก ทดลองลงรูปและรายละเอียดต่าง ๆ คำถามถัดมาที่อยู่ในใจตอนนั้นก็คือ เราจะนำสิ่งใดมาลงในบันทึกและเราจะลงไปเพื่ออะไรคำตอบในตอนนั้นก็มีอยู่มากมายหลายประการครับ
-
ประการแรก แลกเปลี่ยนเรียนรู้สิ่งที่ตนเองได้ทำมาเพื่อการเติมเต็มและต่อยอดความตั้งใจแรกในการลงบันทึกของผมนั้น เพื่อนำเสนอสิ่งที่ตนเองได้ทำมานั้น มาแลกเปลี่ยนเรียนรู้และให้ผู้เชี่ยวชาญและสมาชิกทุก ๆ คน ได้ตรวจสอบสิ่งที่ผมเคยทำมา รวมทั้งร่วมแก้ไขหรือยืนยันความถูกต้องทั้งในด้านความรู้ ความคิดและการปฏิบัติเหล่านั้นครับ ซึ่งเป็นการเติมเต็มความรู้ในสิ่งที่ขาด แก้ไขในสิ่งที่ไม่ถูกต้อง และต่อยอดความเราควรจะทำอย่างไรต่อไป
-
ประการที่สอง เชื่อมโยงและบูรณาการความรู้จากทุกศาสตร์และทุกแขนงเพื่อนำไปเป็นกรอบแนวคิดในการดำเนินชีวิตและการทำงาน หลังจากที่ผมได้รับโอกาสจากทาง สคส. ได้มาเรียนที่มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี ทำให้ผมเองได้มีโลกทัศน์ที่กว้างขึ้น จึงเกิดเป้าหมายในการเขียนบล็อกและลงบันทึกเพื่อเชื่อมโยงความรู้จากสิ่งที่เคยได้ปฏิบัติ สิ่งที่ได้ร่ำเรียนมา สิ่งที่กำลังเรียนรู้ มาเพื่อเผยแพร่ ตรวจสอบ แก้ไข ทางทั้งทางของสังคมศาสตร์ วิทยาศาสตร์ ไสยศาสตร์ ฯลฯ เพื่อใช้เป็นหลักและกรอบแนวคิดในการดำเนินชีวิตและการทำงานให้กับชุมชนและสังคมไทยต่อไปในภายภาคหน้า
-
ประการที่สาม เพื่อให้สังคมและชุมชนไทยได้รับรู้สิ่งที่ดี ๆ ของชุมชนและสังคมไทย เป้าหมายอีกอย่างหนึ่ง หลังจากที่วิเคราะห์สื่อต่าง ๆ ที่มีการเผยแพร่ออกผ่านสื่อต่าง ๆ ทั้งทางวิทยุและโทรทัศน์นั้น ส่วนใหญ่จะนำเสนอแต่ภาพลบและภาพความเลวร้ายของสังคมไทย โดยเฉพาะสังคมในชนบท สังคมต่างจังหวัดที่มีแต่ปัญหา โดยเฉพาะปัญหาความยากจน ปัญหาความด้อยพัฒนา ผมเองจึงได้พยายามนำเสนอ “ทุน” ที่ดี ๆ ของชุมชน สังคมไทย ซึ่งตอนหลังได้สร้างบล็อก “ไดอารี่ชีวิต” ขึ้นมาโดยเฉพาะโดยมีเป้าหมายเพื่อให้สังคมและชุมชนไทย ได้รับข้อมูลและสื่อต่าง ๆ ทางด้านบวกและด้านดี ได้รับรอยยิ้มจากสิ่งที่ดี ๆ ได้ยิ้มได้รับความสุขเฉพาะหน้าที่ได้อ่าน เป็นสื่อทางเลือก บล็อคทางเลือกในการเลือกรับความสุขและความสบายหลังจากที่ได้เข้ามาอ่านเข้ามาดูครับ ให้สังคมไทยได้รับรู้ถึง “ทุนดี ๆ” ที่มีอยู่ในสังคม ได้รู้ว่าประเทศไทย เมืองไทย สังคมไทย ชุมชนไทย และคนไทย ยังมีสิ่งที่ดี ๆ อีกมากมาย
-
ประการที่สี่ นำเสนอผลกระทบ ผลที่เกิดขึ้นและสะท้อนกลับจากนโยบายต่าง ๆ ที่ได้สัมผัส เป็นการนำเสนอรอยเท้าและย่างก้าวที่ได้เคยสัมผัส สิ่งดี ๆ ที่ได้รับจากสรรพสิ่งสะท้อนมุมมองต่าง ๆ ในอีกบางมิติที่กระผมเองเคยได้รับรู้ เคยได้สัมผัส ในฐานะผู้รับผลตามนโยบายต่าง ๆ โดยทางตรงและทางอ้อม ไม่ว่าจะเป็นนโยบายรัฐ นโยบายการศึกษาและนโยบายการพัฒนา สิ่งต่าง ๆ เมื่อนำไปใช้แล้วเป็นอย่างไร เกิดผลกระทบและผลย้อนกลับอย่างไร จึงอยากให้ G2K เป็นกระจกบานหนึ่งที่สะท้อนถึงผลจากนโยบายต่าง ๆ เหล่านั้นกลับไปสู่สังคมไทยอีกครั้งหนึ่งครับ
-
ประการสุดท้าย เป็นเทคนิคในการ "สอน แบบไม่สอน" ครับ เพื่อให้ทุก ๆ ท่านที่ได้เข้ามาสัมผัสได้ลองนำไปคิด ลองไปใช้ครับ ยังไม่ต้องเชื่อในสิ่งที่ผมเขียน ยังไม่ต้องเชื่อในสิ่งที่ผมปฏิบัติ ลองไปคิด ลองไปทำ ถ้าคิดแล้วดีทำแล้วดี ค่อยเชื่อครับ แต่ไม่ได้เชื่อผมนะครับ แต่เชื่อตัวท่านเอง เชื่อในสิ่งที่ท่านปฏิบัติเอง เชื่อในสิ่งที่ท่านทำแล้วดี และขอให้ท่านได้ปฏิบัติสืบต่อไปและต่อยอดกันไปเรื่อย ๆ อย่างไม่มีจบสิ้นครับ
ความเห็น (4)
สิงห์ป่าสัก
- ที่สุดของการเรียนรู้...คือเรียนรู้จากการปฏิบัติ
- รออ่านตอนต่อไปอยู่ครับ
ที่สุด...
คือ...การตกผลึก...ทางความคิด...
ผ่านออกมา...สู่..การถ่ายทอด...
ผ่านเรื่องราว...เล่าตาม...อารมณ์แห่งความรู้สึก...
ในสิ่งที่รับรู้...เรียนรู้...และปฏิบัติแก่ "ตน"...
.....
เมื่อเกิดแก่ตน...
สิ่งที่ตาม...คือ ครอบครัว...
เมื่อเกิดแก่..."ครอบครัว"
สิ่งที่ตาม...คือ ชุมชน...
ท้ายสุด...ประเทศชาติ...
และสังคมโลก....แห่งการเรียนรู้ที่ไม่มีวันตาย...
- ขอบคุณพี่วีรยุทธอย่างยิ่งเลยครับ ที่เติมเต็มและให้ข้อคิดเรื่องของสุดยอดการเรียนรู้คือการปฏิบัติครับ
- ได้กำลังใจดี ๆ แบบนี้ทำให้ผมคนไกลบ้าน (กำแพงเพชร) มีกำลังใจเขียนอย่างยิ่งเลยครับ
- ขอบคุณ Dr.Ka-poom มาก ๆ เลยครับ
- ที่มาช่วยเติมเต็มและช่วยตกผลึกบันทึกและความคิดครับ
- พูดถึงครอบครัวแล้วอยากกลับบ้านมาก ๆ เลยครับ
- ตอนแรกวันแม่ตั้งใจอยากกลับบ้าน แต่เจ้า "อาหาร" ที่มันเป็น "เป็นพิษ" เล่นงานซะก่อนครับ ก็เลยได้แต่ส่งใจไปครับ