แล้วซุกกายหลับตาใต้ผ้าห่ม
แต่ไม่อาจป้องคมของลมหนาว
สะดุ้งตื่นลืมตามองฟ้าพราว
หลบแสงดาวสาดส่องร่องหลังคา
เช็ดน้ำใสเจิ่งนองทั้งสองแก้ม
ในคืนแรมร้อยดาวประดับฟ้า
ยังคงนั่งนับวันนับเวลา
ให้ลูกมาหาแม่แม้สักครั้ง
มือซีดเซียวเหี่ยวชราตามอายุ
เหมือนดังเรือผุผุที่ใกล้ฝั่ง
ที่โดดเดี่ยวลอยลำตามลำพัง
ที่เรี่ยวแรงกำลังเริ่มโรยรา
นาฬิกาเรือนเก่าที่เสาบ้าน
ใกล้หมดลานฟันเฟืองเริ่มเชื่องช้า
ใบไม้ก่อใบลงตลอดมา
ใกล้เวลาใบสุดท้ายจะวายแล้ว
มาลัย
ชุ่มฝนฉ่ำชโลมช่อมะลิ
เมื่อแรกผลิดอกขาวพราวเต็มต้น
รักชูช่ออ่อนๆ เปียกปอนปน
ละอองฝน แกว่งไกวบนใบไม้
มาลัยร้อยมะลิกัดอกรัก
บรรจงจักเรียงร้อยจากปอยด้าย
หอมกลิ่นกลั่นหวานผ่านมาลัย
บรรจงคล้องไว้ให้ด้วยใจรัก
โดย นิรันดร์
จากนิตยสารขวัญเรือน ปักษ์แรก สิงหาคม 2549
ไม่มีความเห็น