ทุกสิ่งเป็นมายา

     ใครกันหนอ  นั่งดู อยู่หน้าเจ้า
โปรดนึกเอา เอาซี ที่เห็นนั่น
มันคือ ตัวของเรา อย่างไรกัน
ไม่ช้าพลัน พลัดพราก จากสิ้นไป

    ทั้งที่รัก แสนรัก สักเพียงไหน
ตลอดทรัพย์ น้อยใหญ่ ยึดไม่ได้
ทั้งที่หวง แสนหวง ห่วงอาลัย
ไม่อาจเอา ติดไป กับตัวเรา

     จะเหลืออยู่ ก็แต่เพียง กองกระดูก
ไม่ว่าลูก ว่าผัว อย่ามัวเขลา
รับรู้ทัน  ธรรมชาติ อย่าดูเบา
ไม่ยึดเอา ไม่ยึดเป็น ก็เย็นเอย

น.อ. แพทย์หญิง  บุษกร  สวัสดิ์-ชูโต
(มกราคม 2548)