ดาวยังพราย "ศรัทธา" เย้ยฟ้าดิน ... (อุดมการณ์แห่งความเป็นครู)

การปลูกฝัง "อุดมการณ์แห่งความเป็นครู" ให้กับนักศึกษาทุนที่ส่งเสริมให้กับผู้เรียนสายวิทย์-คณิต ให้หันมาเป็นครูวิทยาศาสตร์ที่แสนจะขาดแคลนในประเทศนี้

เขาเหล่านั้นต้องมาเรียนต่อยอดวิชาชีพครูอีก ๑ ปี พร้อมกับการออกฝึกประสบการณ์การสอนในโรงเรียนไปด้วย เราเรียกหลักสูตรนี้ว่า ๔ + ๑ คือ เรียนวิชาชีพทางวิทยาศาสตร์มา ๔ ปี บวกกับ วิชาชีพครูอีก ๑ ปี

หลายชิ้นงานที่มอบให้พวกเขาได้มีโอกาสคิดและทำนั้น สะท้อนการสอนเรื่อง ความดี ความสุข และความเป็นครู ทั้งสิ้น ถึงแม้วิชาที่สอนจะเป็นเพียงวิชาสร้างนวัตกรรมการศึกษาเท่านั้น

"นวัตกรรมการใช้บล็อกเพื่อสร้างเครือข่ายการเรียนรู้" เป็นชิ้นงานหนึ่งที่ได้มอบให้

การตั้งโจทย์เพื่อสร้างเรื่องเล่าให้กับพวกเขา ทำให้พวกเขาได้มีโอกาสเล่าเรื่องที่เกี่ยวข้องกับตัวเอง เพราะอย่างน้อยเรื่องราวเหล่านั้นเป็นเรื่องใกล้ตัวที่เขียนได้ไม่ยากนัก อีกทั้งสามารถตอบโจทย์ได้ง่ายที่สุด

แต่สิ่งที่เกินความคาดหวังในบันทึกแรกนั้น พบว่า "อุดมการณ์ความเป็นครู" ของเด็กเก่งเหล่านี้พรั่งพรูออกมาอย่างคาดไม่ถึง

หลายคนอยากเป็นครู ด้วยความมั่นคง

หลายคนอยากเป็นครู เพราะเป็นความฝัน

หลายคนอยากเป็นครู เพราะต้องการเอาชนะผู้ที่ชอบดูถูกตัวเขาตั้งแต่วัยเด็ก

หลายคนอยากเป็นครู เพราะคำว่าครู มันยิ่งใหญ่กว่าคำอ่าน

หลายคนอยากเป็นครู เพราะอยากสอนเด็กให้เป็นคนดี

หลายคนอยากเป็นครู เพราะอยากกลับไปพัฒนาบ้านเกิดที่ขาดครู

การตรวจงานผ่านบันทึกจึงเป็นเรื่องที่ซาบซึ้งใจอย่างที่สุด

วลีของเพลง ๆ หนึ่งแว่วอยู่ในใจ พร้อมฮัมเพลงนี้ออกมาที่ริมฝีปาก คือ

พร่างพรายแสง ดวงดาวน้อยสกาว
ส่องฟากฟ้าเด่นพราวไกลแสนไกล
ดั่งโคมทองผ่องเรืองรุ้งในหทัย
เหมือนธงชัยส่องนำจากห้วงทุกข์ทน

ผมคิดถึง คำว่า "ศรัทธา"

ผมคิดถึง คำว่า "ศรัทธาในความเป็นครู"

ผมคิดถึงน้องที่รักคนหนึ่งที่เป็น "ครูสอนเลข" อยู่ที่จังหวัดขอนแก่น น้องเพิ่งครูได้ไม่กี่ปี แต่เขากลับทำให้ผมรู้สึกถึง "ความมีอุดมการณ์" อันแสนหายากของยุคสมัยนี้ ครูที่ไม่ได้สอนเด็กเพียงแค่ตำราหรือหนังสือ แต่ยังสอน "ความเป็นคนที่มีคุณค่า" ให้กับพวกเขา หลายงานเขียนของน้องที่น้องได้ปฏิบัติต่อลูกศิษย์ มันสะท้อน "ความมีอุดมการณ์" มาให้ผมได้รับรู้

ผมรู้สึก "ชื่นชม" เธอในใจ และไม่คิดว่า จะเจอใครสักคนที่เป็นแบบนี้ เพราะด้วยสังคมทุนนิยมที่นับถือ "เงินตรา" มาก่อน "อุดมการณ์" ที่กินไม่ได้ "ขั้น" หรือ "ตำแหน่ง" สมมติ ที่ทำให้เงินทองไหลมาเทมาสำคัญกว่าลูกศิษย์ของตัวเอง ทำให้ผมเสื่อมความศรัทธาในครูหลาย ๆ คนไปมาก

หนังสือเล่มหนึ่งถูกส่งไปที่ขอนแก่น

ผมเขียนบอกเธอว่า "เธอ คือ ครูเพื่อศิษย์ ตัวจริงเสียงจริง หนังสือเล่มนั้นที่ผมมอบให้ จึงควรเป็นของเธออย่างแท้จริง"

รักและคิดถึงเธอเสมอ ;)

ลงลายเซ็นชื่อผมเอาไว้

ประวัติของเพลง "แสงดาวแห่งศรัทธา"

"แสงดาวแห่งศรัทธา" เป็นเพลงที่ประพันธ์โดย จิตร ภูมิศักดิ์ ในช่วงปี พ.ศ. 2503-2505 ขณะถูกขังอยู่ที่คุกลาดยาว โดยใช้นามปากกาว่า "สุธรรม บุญรุ่ง" ต่อมาเพลงนี้ถูกนำมาขับร้องโดยวงคาราวานในช่วงหลังเหตุการณ์ 14 ตุลา และเป็นที่รู้จักกันทั่วไป เป็นเพลงที่ใช้ปลุกพลัง ความหวัง และศรัทธา ได้เป็นอย่างดี

เพลงนี้แสดงลักษณะการมองโลกในแง่ดีของจิตร ถึงแม้ว่าจะถูกจับกุมคุมขัง แต่ก็ยังมองเห็นความหวัง ฟ้าทั้งผืนแม้จะมืดมิด แต่ก็ยังมีดาวดวงน้อยแซมแต้ม การจับกุมคุมขัง มิใช่การสิ้นสุดบทบาทของชีวิต เมื่อมองเห็นความหวังแล้ว ก็มีพลังศรัทธาในการที่จะทำงานเพื่อผลประโยชน์ของสาธารณชนอีกต่อไปอย่างเชื่อมั่น ความเป็นจริงจะต้องปรากฏสักวันหนึ่งว่าใครทำอะไรเพื่อใคร

(อ่านประวัติของ จิตร ภูมิศักดิ์)

http://www.youtube.com/watch?v=QVbTzDlwVHw

เพลง "แสงดาวแห่งศรัทธา" ที่ท่านได้ยินนี้ เรียบเรียงเสียงประสาน บรรเลง และขับร้องประสานเสียงโดย วงออเคียสตรา วิทยาลัยดุริยางคศิลป์ มหาวิทยาลัยมหิดลวันเสาร์ที่ 13 มิถุนายน 2552 ณ หอประชุมใหญ่มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ท่าพระจันทร์

เนื้อเพลง

ชื่อเพลง : แสงดาวแห่งศรัทธา
คำร้อง/ทำนอง : จิตร ภูมิศักดิ์
ผู้ขับร้อง : วงออเสตราวิทยาลัยดุริยางคศิลป์ มหาวิทยาลัยมหิดล

พร่างพรายแสง ดวงดาวน้อยสกาว
ส่องฟากฟ้าเด่นพราวไกลแสนไกล
ดั่งโคมทองผ่องเรืองรุ้งในหทัย
เหมือนธงชัยส่องนำจากห้วงทุกข์ทน

พายุฟ้า ครืน ข่มคุกคราม
เดือนลับยามแผ่นดินมืดหม่น
ดาวศรัทธายังส่องแสงเบื้องบน
ปลุกหัวใจปลุกคนอยู่มิวาย

ขอเยาะเย้ย ทุกข์ยากขวากหนามลำเค็ญ
คนยังคงยืนเด่นโดยท้าทาย
แม้นผืนฟ้ามืดดับเดือนลับละลาย
ดาวยังพรายศรัทธาเย้ยฟ้าดิน
ดาวยังพรายอยู่จนฟ้ารุ่งราง

อ้างอิง : http://www.mpsarm.com/download-V2BDCFD4P0.html

ทดลองดาวน์โหลดเพลง

ทดลองดาวน์โหลดเพลง : http://www.4shared.com/audio/cz9Mhie9/05_.htm (9 MB)

เมื่อคิดถึง "อุดมการณ์ของคนที่เป็นครู" ก็คิดถึงเพลง "แสงดาวแห่งศรัทธา" เสมอ

การจะเป็นครูที่ดีได้นั้น ต้องมี "อุดมการณ์" ที่สูงส่งมาก เพราะ "อุดมการณ์" จะเป็นเกราะป้องกันภยันตรายต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นความโลภ ความโกรธ ความหลง เพราะทุกอย่างย่อมมีความเสื่อมเป็นของตัวเอง

หลายคนก่อนเป็นครู เป็นคนดีมาก ๆ แต่เมื่อเข้าสู่ระบบการศึกษาไทยแล้ว กลับกลายเป็นอีกคนหนึ่ง ระบบอันชั่วร้ายดูดกลืนคนดี ๆ ไปนักต่อนัก ความอยากได้ อยากมี อยากเป็น มันชัดเจนมากขึ้น กิเลส ตัณหา เกาะ จับอย่างแน่นหนา เคาะยังไงก็ไม่หลุด เงินเดือนมากมายแค่ไหนก็บอกว่าไม่พอ อยากได้มากขึ้นเรื่อย ๆ หนี้สินล้นพ้นตัว ประคองชีวิตลำบากยากแค้น

"อุดมการณ์" และ "ความศรัทธา" เท่านั้นที่จะยังคงอยู่ ความเป็นครูจึงมีคุณค่าในตัวเองมากขึ้น อะไรก็ทำอะไรไม่ได้ ทำดีไม่ต้องหวังผลตอบแทน

มีคำกล่าวว่า "หากอยากร่ำรวย อย่าคิดเป็นครู หากอยากเป็นครู ก็อย่าหวังร่ำรวย"

หาก "รางวัลแห่งความเป็นครู" ไม่ใช่ ความภาคภูมิใจในการสร้างลูกศิษย์ให้เป็นคนดีในสังคม ก็ขออย่าให้ได้มาเป็นครูเลย หากได้เป็นก็จะมีแต่คนสาปแช่ง หรือสาปส่งลงนรกไม่ได้ผุดไม่ได้เกิด

พายุฟ้า ครืน ข่มคุกคราม
เดือนลับยามแผ่นดินมืดหม่น
ดาวศรัทธายังส่องแสงเบื้องบน
ปลุกหัวใจปลุกคนอยู่มิวาย

เมื่อดาวยังคงส่องแสงออกมา หน้าที่ของคนเป็นครูของครูอย่างผม คือ ชี้นำดาวเหล่านั้นให้เดินทางอย่างถูกทิศ

กว่าที่จะต่อสู้ฝ่าฟันมาเป็นครูที่ดีสักคนหนึ่งได้ ย่อมต้องมีอุปสรรคและขวากหนามอยู่มากมาย ขึ้นอยู่กับ "หัวใจและความศรัทธาในความเป็นครู" ของว่าที่คุณครูแต่ละคนว่า จะสู้แค่ไหน จะศรัทธาเท่าใด

ขอเยาะเย้ย ทุกข์ยากขวากหนามลำเค็ญ
คนยังคงยืนเด่นโดยท้าทาย
แม้นผืนฟ้ามึดดับเดือนลับละลาย
ดาวยังพรายศัทธาเย้ยฟ้าดิน
ดาวยังพรายอยู่จนฟ้ารุ่งราง

ขอให้กำลังใจว่าที่คุณครูทุกคนครับ

บุญรักษา ทุกท่าน ;)...

ป.ล. "แสงดาวแห่งศรัทธา" ถูกขับร้องขึ้นเวลาออกค่ายทุกครั้ง แล้วรู้สึกว่า ตัวเองมีหน้าที่ทำอะไรดี ๆ เพื่อสังคมบ้าง ขอบคุณในความคิดถึงครับ

เขียนใน GotoKnow โดย Wasawat Deemarn
ใน มหาวิทยาลัยชายเขาของคนชายขอบ

คำสำคัญ (Tags): #wasawatdeemarn#วสวัตดีมาร#แสงดาวแห่งศรัทธา#ความเป็นครู#จิตร ภูมิศักดิ์#ศรัทธา#อุดมการณ์

หมายเลขบันทึก: 438468เขียนเมื่อ 7 พฤษภาคม 2011 18:33 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 ธันวาคม 2012 13:42 น. ()สัญญาอนุญาต: สงวนสิทธิ์ทุกประการจำนวนที่อ่าน