เมื่อต้องออกเยี่ยมบ้านในพื้นที่ทุรกันดาร...ผาเวียง...ตอนที่2
ต้องขอโทษด้วยนะคะ กับสมาชิกที่แวะเวียนมาติดตามเรียนรู้ด้วยกัน กับการงานที่รุมเร้ามากมายใน 2 เดือนที่ผ่านมา ทำให้เกือบจะกลายเป็นบล็อคร้าง หยากไย่ขึ้นเล็กน้อย...กลับมาวันนี้นำเอาเรื่องราวต่อเนื่องจาก เมื่อต้องออกเยี่ยมบ้านในพื้นที่ทุรกันดาร...ผาเวียง ตอนที่แล้ว มาแบ่งปันค่ะ
*****
และการตัดสินใจขึ้นไปติดตามเยี่ยมผู้ป่วยที่บ้านครั้งนั้นก็ไม่ทำให้พวกเรารู้สึกเสียใจเลย...พ่อผัดอยู่ในสภาพที่ใบหน้าอมทุกข์ ไม่แตกต่างกับร่างกายที่ดูผอมโซ เพราะกินข้าวต้มได้เพียงมื้อละ 2-3 คำ...ใช้เวลาส่วนใหญ่นอนอยู่บนบ้านเพราะปวด ยาที่ให้ไปช่วยอะไรเขาได้ไม่มากจริงๆ
หลานสาวผู้ป่วยที่เป็นผู้ดูแลและเป็นคนกลางในการติดต่อกับทีมของเราทางโทรศัพท์บอกว่า ดีที่เมื่อวันก่อนทางเราได้โทรศัพท์ไปติดตามสอบถามอาการ ซึ่งตอนนั้นผู้ป่วยปวดมาก กินยาแก้ปวดเม็ดสีฟ้า(~TWC)ก็ไม่หายจึงเอา MST ให้กินไปอีก(ตาม order prn!) ประมาณครึ่งชั่วโมงยังไม่ทุเลาเลยแม้แต่น้อย ญาติจึงตัดสินใจจะนำผู้ป่วยมาโรงพยาบาล และกำลังไปติดต่อหารถยนต์เพื่อนำส่งอยู่ “ดีที่แม่เลี้ยงโทรมา บ่อั้นก็ต้องเหมารถไปโรงพยาบาลกั๋นแหม ก่ารถครั้งก่อนก็ยังบ่มีหื้อเปิ่นเตื่อ” (เราได้ให้ข้อมูลไปว่า ยาเม็ดมอร์ฟีนที่รับประทานไปจะออกฤทธิ์ที่ประมาณ 1-2 ชั่วโมงหลังรับประทาน ญาติก็เลยบีบนวดกันต่ออีกสักพัก และผู้ป่วยก็รู้สึกทุเลาปวดขึ้นจริงๆ) สรุปแล้วครั้งนั้นผู้ป่วยก็ไม่ต้องมาโรงพยาบาล
คุณหมอโต้งไม่ลืมที่จะย้ำให้เรานำเอา ยามอร์ฟีนน้ำ ขึ้นไปด้วยในวันที่เราขึ้นไปเยี่ยมบ้าน
ระหว่างทางมีทิวทัศน์ ธรรมชาติสวยงามตามไหล่เขา ที่ตัวเองไม่ได้มีโอกาสสัมผัสมานานหลายต่อหลายปี ให้เราได้ชื่นชม เราแวะถ่ายรูปกันบ้างเล็กน้อยเป็นที่ระลึก
เราไปแวะรับทีมงาน “หมอพุธ” ที่ สสช.ก่อน แล้วค่อยเข้าไปในหมู่บ้าน และต้องจอดรถยนต์ไว้ที่ถนนซึ่งอยู่บนไหล่เขาเหนือหมู่บ้าน แล้วพากันเดินลงไปตามทางเดินที่ค่อนข้างสูงชันลึกลงไป กว่าจะถึงบ้านของผู้ป่วยก็ทำเอาเหนื่อยกันไปเล็กน้อย ยังดีนะคะ! ที่ข้างบนอากาศยังดี มีลมเย็นสบายอยู่
ทางเดินลงไปบ้านผู้ป่วย
การทำงานของพวกเรา 
การพยาบาลครอบครัว 
วันนั้น ครอบครัวของผู้ป่วยและญาติพี่น้อง แม้กระทั่งผู้ใหญ่บ้าน และ อสม. ก็มารอรับการมาของพวกเรา...แน่นอนที่สุด พวกเราได้ใช้ความรู้ความสามารถ บวกกับความรักและความปรารถนาดีที่มีต่อเพื่อนมนุษย์ ให้การดูแลแนะนำผู้ป่วยและครอบครัวอย่างเต็มที่...แล้วเราก็กลับมาด้วยความรู้สึกที่เต็มปรีไปด้วย ความอิ่มเอมและสุขใจที่ได้ทำหน้าที่ที่ดีที่สุดอีกครั้ง...
ความเห็น (8)
สวัสดีค่ะ
.".แล้วเราก็กลับมาด้วยความรู้สึกที่เต็มปรี่ไปด้วย ความอิ่มเอมและสุขใจที่ได้ทำหน้าที่ที่ดีที่สุดอีกครั้ง..."
คงไม่ต่างจากชาวบ้านเหล่านั้นที่รู้สึกเหมือนมีนักบุญไปเยือน ดับทุกข์ให้ และ
คนอ่าน ผู้รับรู้อย่าง meepole และคนอื่นๆ ย่อมชื่นชมและอนุโมทนาในจิตอันมีเมตตาของคณะที่ไปค่ะ
“ดีที่แม่เลี้ยงโทรมา บ่อั้นก็ต้องเหมารถไปโรงพยาบาลกั๋นแหม ก่ารถครั้งก่อนก็ยังบ่มีหื้อเปิ่นเตื่อ”..ทีมเยี่ยมบ้านช่วยผู้ป่วยจริงๆ คะ ชื่นชม
แอบสงสัยตรง MST prn? เหมือนกันคะ ..ญาติอาจเข้าใจผิด
-ดีใจที่ท่านอาจารย์แวะมาเยี่ยมค่ะ
-ตัวเองเข้าใจเจตนาของคุณหมอเจ้าของไข้ว่า คงจะให้เผื่อไว้!เพราะท่านทราบว่าผู้ป่วยบ้านไกล และทางครอบครัวต้องเช่าเหมารถมา รพ.เที่ยวละ 600 บาท!
-แรกเห็น order ก็อึ้งเหมือนกันค่ะ...เมื่อตอนพาทีมงานไปรับการอบรม pain management ที่สวนดอกมาก็อดยิ้มไม่ได้ เหมือนของเราเลยอ่ะ...
-ตอนนี้ทาง รพช.โซนเหนือ น่าน กำลังจะจัดการอบรมเพื่อขยายผลให้ทั้ง CUP ปัวเองและเครือข่าย เร็วๆนี้ค่ะ
ขอบคุณแทนทีมงานและอิ่มบุญไปกับกำลังใจจากท่าน 
mee_pole ค่ะ
ทำงานแบบนี้ต้องใช้ใจเป็นตัวนำ เมื่อเรามีใจแล้ว ต้องมีหนทางที่จะทำให้สำเร็จอย่างแน่นอน ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ
ชื่นชมมากครับ ขอให้มีกำลังใจทำดีต่อไปครับ
ผมอยากถามเรื่องจะสง่พยาบาลเรียน APN palliative ผมจะต้องทำยังไงครับ มีคนสนใจ โทรหาผมได้ไหมพี่ ผมไม่มีเบอร์พี่ครับ ขอบคุณมาก
น้องไพรินทร์
เสียดายไปHa Forum ไมได้เจอกันเลย พี่พึ่งพอมีเวลาเขียนเรื่องวานนี้เองจ้า
วันที่ 18 มี.ค 54ที่ห้องGrand Dimond
