เมื่อต้องออกเยี่ยมบ้านในพื้นที่ทุรกันดาร...ผาเวียง ตอนที่ 1
ระยะทาง 14 กิโลเมตร จากโรงพยาบาล ดูไม่ไกลเท่าไหร่นักในความรู้สึกของคนที่ได้ยินและรับรู้ เมื่อเทียบกับค่าจ้างเหมารถยนต์เพื่อนำผู้ป่วยมาส่งโรงพยาบาลในราคา 600 บาท ที่ฉันเคยคิดว่ามันแพงไปนะ...แต่กระนั้นวันนี้เอง ฉัน คุณหมอโต้ง และพี่ตุ๋ย (พยาบาลHome health care) ก็ได้สัมผัสถึงความยากลำบากของการเดินทาง เมื่อเราได้ออกไปติดตามเยี่ยมบ้านผู้ป่วยรายหนึ่งที่ “ผาเวียง”
พ่อผัด เป็นผู้ป่วยที่ฉันได้รับจดหมายส่งต่อเพื่อการดูแลต่อเนื่องจากทีมการดูแลแบบประคับประคองของโรงพยาบาลน่าน เมื่อปลายเดือนก่อน โรคมะเร็งที่ไตทั้งสองข้างได้รุมเร้าจนพ่อผัดต้องนอนโรงพยาบาลอีกเป็นครั้งที่สองในเดือนเดียวกัน
การนอนโรงพยาบาลครั้งหลังนี้ ผู้ป่วยได้รับการบำบัดความปวดจนทุเลาลงบ้างแล้วเมื่อเทียบกับวันแรกที่มาโรงพยาบาล การร่วมดูแลเมื่อ Admit ครั้งนี้ของฉัน ทำให้รู้สึกสงสารผู้ป่วยและครอบครัวอย่างจับใจ...ลูกสาวเป็นคนบอกฉันว่าพ่อเป็นคนที่แข็งแรงมาตลอด เพิ่งมาล้มป่วยหนักครั้งนี้เป็นครั้งแรก พ่อผัดบอกฉันว่าอยากให้หมอช่วยรักษาให้หาย ยังคิดหวังว่าจะหายเป็นปกติได้เหมือนเดิม (ญาติยังไม่อยากแจ้งให้ผู้ป่วยทราบว่าเป็นมะเร็ง ทราบเพียงแต่ว่าเป็นเนื้องอกที่ไต...หมอจึงไม่ได้ขัด แจ้งไปตามนั้น)...ในการนอนโรงพยาบาลครั้งนี้ญาติบอกฉันว่า อยากให้รักษาให้หายปวดดีก่อน เพราะถ้ากลับบ้านไปแล้วปวดขึ้นมาอีก ต้องพามาโรงพยาบาลอีกจะลำบาก เพราะต้องเหมารถยนต์ในหมู่บ้านออกมาส่ง เที่ยวละ 600 บาท...ครั้งที่แล้วก็ยังไม่มีเงินให้เงินเขาเลย...นี่ก็เป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ทีมเราต้องบุกป่าออกไปหาที่บ้านในวันนี้
เมื่อผู้ป่วยได้รับการจำหน่าย รายการยากลับบ้านที่แพทย์สั่งจ่ายไปนั้นทำให้ฉันรู้สึกกังวลใจอยู่ลึกๆ...Morphine sulphate tablet (MST)(10 mgs) รับประทานครั้งละ 1 เม็ด เฉพาะเวลาปวดมาก...โดยที่ยาหลักให้เป็น TWC รับประทานครั้งละ 1 เม็ด 3 เวลาหลังอาหาร...ก็แล้วถ้าผู้ป่วยปวดมากขึ้นมาจริงๆ มันจะช่วยผู้ป่วยให้หายปวดได้ทันหรือกับคุณสมบัติการออกฤทธิเนิ่นของยา? (Onset 1 ชั่วโมง)...(ในใจฉันนั้น คิดอยู่ว่ายากลับบ้านที่ให้ไปนั้น ไม่น่าจะสามารถแก้ปัญหาให้ผู้ป่วยได้เมื่อเวลาผ่านไปและความปวดรุนแรงขึ้น)...ฉันรีบวางแผนติดต่อกับญาติผู้ป่วยทันทีหลังได้รับใบส่งต่อฯ จากหอผู้ป่วยที่นอนรักษาตัวอยู่ ...
ตลอดทั้งสัปดาห์หลังจำหน่าย ที่ฉันพยายามติดต่อตามเบอร์โทรที่ญาติให้ไว้ แต่ก็ไม่เป็นผล...ไม่มีสัญญาณตอบรับ...ในที่สุดก็ติดต่อได้ทาง “หมอพุธ” เจ้าหน้าที่ สสช.ที่ดูแลหมู่บ้านผาเวียง เมื่อ “หมอพุธ” ลงมาพื้นราบเพื่อร่วมประชุมที่ สสอ. จึงทราบข่าวว่าผู้ป่วยยังปวดอยู่ ไม่ค่อยมีแรง ลุกเดินไปไหนไม่ค่อยได้...
ฉันต้องชั่งใจอย่างหนัก ระหว่างการให้ญาติเหมารถนำผู้ป่วยกลับมาตรวจที่โรงพยาบาลเพื่อสอบถามรายละเอียดต่างๆและปรับแผนการรักษา กับการที่จะพากันออกไปหาผู้ป่วยและครอบครัวที่หมู่บ้านผาเวียง ที่ฉันเพิ่งทราบข้อมูลมาว่าเมื่อวันก่อนที่ทีมงานแม่และเด็กขึ้นไป มีเหตุการณ์รถลื่นไถลดอย(ภูเขา/เนินเขา)เนื่องจากถนนเปียกชื้นไปด้วยน้ำค้าง...เอ!...ว่าแต่ว่าวันเสาร์ที่จะถึงนี้ ฉันก็มีหน้าที่สำคัญที่ต้องทำให้กับครอบครัวฉันเสียด้วยสิ สามีก็ไม่อยู่ แล้วใครจะคอยดูแลลูก...เอางัยดี!
..เส้นทาง สู่ผาเวียง...
ความเห็น (8)
ขอบคุณแทนผู้ป่วย ที่ทางทีมงานของคุณไพรินทร์ ได้ให้โอกาสที่จะอยู่รอดสำหรับเขานะ เขายังขาดโอกาสทางการสาธารณสุข เป็นอย่างนี้อีกหลายที่
ความเสียสละนี้จะเป็นบุญ หนุนนำให้เราได้พบสิ่งดีๆ ครอบครัวเราก็ได้พบสิ่งดีเช่นกัน เป็นกำลังใจให้สำหรับ การทำหน้าที่ต่อไปนะครับ อย่าท้อถอย อย่าลังเล ทำในสิ่งที่ถูกต้องแล้ว ^^
ผมเคยมีโอกาสไปกับน้องนักศึกษาที่ฝึกงานที่ บนดอย อมก๋อย แล้วอยู่กันครึ่งปี เห็นแล้วน่าสงสารทั้งคนที่ไปอยู่ และ สงสารตัวเอง คนไปเยี่ยม เส้นทางลำบากมาก เหวลึกพอควร ลุ้นระทึกตลอด ^^
ขอบคุณสำหรับกำลังใจดีๆ ของ ครูgisชนบท ค่ะ...เมื่อเราตัดสินใจออกไปหาผู้ป่วยที่บ้าน พบว่าเราได้เรียนรู้และสัมผัสกับเรื่องราว สิ่งต่างๆอีกมากมายที่เติมเต็มหัวใจของเราให้เข้มแข็ง และมีพลังในการทำดีต่อไปอีกมากมายค่ะ...
นำภาพความสดใส ไร้เดียงสา และน่ารักของเด็กนักเรียนบนผาเวียงมาฝากค่ะ...
มาให้กำลังใจและแสดงความยินดีสำหรับ APN Palliative care คะ
ตัวจริง ประสบการณ์จริง เข้าใจมิติที่มากกว่ายา (สำคัญกว่ายา คือ ญาติ!)
ปล.ช่วงนี้ปล่อย blog ตัวเองจนหยากไย่ขึ้น :-) กลับไปคงมีโอกาสได้ร่วมงานกันนะคะ
ขอเป็นกำลังใจในการทำงานให้ APN Palliative care นะคะ สู้ๆๆๆๆๆค่ะ
หนูกำลังหาพื้นที่ทำค่ายอยู่คะ อยากได้รายละเอียดที่นี้รบกวนขอเบอร์ติดต่อไดป่าวคะ
ติดต่อมาที่office นะคะ 054-791104 ต่อ 2225 ห้องกลุ่มการพยาบาลค่ะ /ด้วยความยินดีค่ะ
