ปรัชญาชีวิต"คาลิล ยิบราน"ตอนที่13

กฏหมาย

แล้วทนายความคนหนึ่งพูดว่า
แต่เรื่อง กฎหมาย ของเราเล่าพระคุณท่าน
และท่านตอบว่า

เธอพอใจในการวางบัญญัติลง
แต่เธอก็ยังพอใจยิ่งกว่านั้นในการทำลายมันเสีย
เปรียบได้กับเด็กเล็กเล่นอยู่ริมฝั่งมหาสมุทร
อุตส่าห์สร้างป้อมปราการขึ้นด้วยทราย
แล้วก็พังทลายมันลงพร้อมกับเสียงหัวเราะ
แต่ขณะที่เธอสร้างป้อมปราการอยู่นั้น
มหาสมุทรก็นำทรายมาเพิ่มแก่ฝั่งอีก
และเมื่อเธอทำลายมันลง
มหาสมุทรก็หัวเราะเล่นด้วยกับเธอ

แท้จริงนั้นมหาสมุทรหัวเราะเล่นกับผู้บริสุทธิ์เสมอ
แต่สำหรับผู้ซึ่งชีวิตมิใช่มหาสมุทร
และกฎหมายอันมนุษย์บัญญัติขึ้นมิใช่ป้อมปราการทราย
สำหรับบุคคลผู้ซึ่งชีวิตเป็นดังหินผา
และบทบัญญัติเป็นดังลิ่มซึ่งใช้สกัดหินผานั้นให้เป็นรูปร่างดังตน
สำหรับคนพิการซึ่งเกลียดการเริงรำ
สำหรับเจ้าวัวซึ่งรักขื่อคาของตน
และคิดเอาว่า กวางในป่านั้นเร่ร่อนและจรจัด
สำหรับเจ้างูเห่าแก่ที่ลอกคราบไม่ได้
และเรียกงูอื่นๆ ทั้งหมดว่าเปล่าเปลือยและไร้ยางอาย
และสำหรับผู้ที่มายังวงเลี้ยงอาหารก่อนผู้ใด
เมื่อเหนื่อยอ่อนและอิ่มแปล้แล้วก็เดินกลับไปพร้อมกับบ่นว่า
การเลี้ยงทั้งหลายเป็นการละเมิดบัญญัติ
และผู้กินเลี้ยงทั้งหลายเป็นผู้ทำลายบทบัญญัติ

เราจะกล่าวถึงบุคคลเหล่านี้ได้อย่างไร นอกจากว่า
เขาด้วยยืนอยู่ในแสงแดดแต่หันหลังให้ดวงอาทิตย์
เขาเห็นแต่เงาของตน
และนั่นคือบทบัญญัติของเขา
และสำหรับเขานั้น
ดวงอาทิตย์เป็นเพียงเครื่องก่อให้เกิดเงา
และการยอมรับรู้บทบัญญัติ
ก็คือการก้มลงลากรอยเส้นตามขอบเงาตนบนพื้นดิน

แต่สำหรับเธอผู้เดินบ่ายหน้าเข้าสู่ดวงอาทิตย์
ลวดลายใดอันลากลงบนพื้นพสุธาจะเหนี่ยวรั้งเธอไว้ได้
เธอผู้เหินไปกับสายลม เข็มทิศใดจะชี้ทางให้เธอ
ถ้าเธอทำลายขื่อคาของตนเอง
แต่มิได้กระทำที่ประตูคุกของผู้ใด
ก็บทบัญญัติใดอันมนุษย์สร้างขึ้น
จักผูกพันธนาเธอไว้ได้

ถ้าเธอเริงรำ แต่มิได้สะดุดล้มลง
เธอจะต้องกลัวบทกฎหมายอันใดด้วย
และใครเล่าจะหาญนำเธอไปพิพากษา
ถ้าเธอฉีกเครื่องอาภรณ์ของตนเอง
แต่มิได้ทิ้งมันไว้บนทางเดินของมนุษย์ใด
ประชาชนชาวออร์ฟาลีส
เธออาจจะหยุดเสียงกลอง
เธออาจจะคลายสายพิณเสีย แต่ใครเล่าจักสามารถ
บังคับให้นกแห่งเวหาหยุดร้องเพลงได้

---