ลาดัก เป็นดินแดนทะเลทรายบนที่ราบสูงทิเบตทางเหนือสุดของดินเดีย สภาพที่เห็นภายนอกบ่งบอกว่า ลาดักเป็นถิ่นเถื่อนและไม่เป็นมิตร ในฤดูร้อนแผ่นดินจะแห้งเกรียม ครั้งในฤดูหนาวแผ่นดินจะเป็นน้ำแข็งด้วยความหนาวเย็็นที่กระหน่ำอย่างทารุณ ด้วยภูมิประเทศที่ไร้พืชพันธุ์ แผ่นดิน ลาดัก จึงถูกมองเปรียบเปรยว่า ดินแดนโลกพระจันทร์
แทบไม่มีต้นอะไรใธรรมชาติเลย ไม่มีแม้แต่พุ่มไม้ที่เล็กที่สุด แทบไม่มีใบหญ้าแม้สักใบ แม้แต่เวลาดูเหมือนหยุดนิ่งบนอากาศที่บางเบา แต่ ณ ที่นี้เอง ที่ซึ่งอยู่สูงที่สุด และหนาวเย็นที่สุดในโลก ชาวลาดักไม่เพียงแต่อยู่รอดทว่ายังรุ่งเรืองตลอดหนึ่งพันปี บนทะเลทรายที่ว่างเปล่า พวกเขาสร้างโอเอซิสที่เขียวชอุ่ม นาขั้นบันไดสำหรับปลูกข้าวบาเล่ย์ ข้าวสาลี แอปเปิล แอปริคอตและผัก อาศัยธารน้ำแข็งที่ละลายส่งผ่านคลองชลประทานซึ่งสองฝั่งกั้นด้วยก้อนหินเป็น ระยะทางหลายไมล์ ด้วยเทคโนโลยีที่สูงกว่ายุคหินเล็กน้อย และทรัพยากรอันน้อยนิด ชาวลาดักได้้สร้างวัฒนธรรมอันมั่งคั่งอย่างน่าทึ่ง ซึ่งไ่ม่เพียงตอบสนองความต้องการทางวัตถุเท่านั้น แต่ยังตอบสนองในเิชิงจิตวิทยาและจิตวิญญาณอีกด้วย
เอาดอกไม้มาประดับทะเลทรายความแห้งแล้งจะได้ดูดีขึ้นนะครับ
อยากเห็นภาพจังค่ะ