เล่าเรื่องภูมิหลัง

เล่าเรื่องภูมิหลัง ความภูมิใจเล็กๆ ของเด็กหญิงตัวน้อยๆ

  วันนี้ข้าพเจ้าอยากเล่าเรื่องของตัวเอง ข้าพเจ้าเข้ามาสู่วิชาชีพรังสี เหมือนฟ้าลิขิตไว้แล้ว ช่วงชีวิตม.6 เทอมสุดท้าย นานมากแล้วแต่ข้าพเจ้าก็ยังจำได้ดี ไม่ลืม สิ่งที่ภาคภูมิใจมากคือ ข้าพเจ้าสอบได้โควตาคณะวิทยาศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคามในปัจจุบัน ในขณะเดียวกันก็ยังสอบได้ทุนโครงการคุรุทายาท สอบที่จังหวัดเลย รู้ว่าได้ที่เรียนแล้วตั้งแต่ยังไม่จบม.6 ซึ่งเป็นการเรียนในระดับปริญญาตรีทั้งสิ้น แต่..ข้าพเจ้าก็ไม่มีสิทธิ์เลือกทางเดินของตนเองได้ เนื่องจากพ่อแม่ไม่มีทุนทรัพย์ที่จะส่งเรียนตามที่ข้าพเจ้าต้องการได้ ข้าพเจ้ายังมีพี่ชาย 1 คนและน้องสาวอีก 1 คน ที่ยังเรียนอยู่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อเช่นกัน พ่อบอกกับข้าพเจ้าว่า พ่อไม่มีเงินส่งลูกเรียนเพียงคนเดียวหรอก พ่อต้องการให้พี่กับน้องของลูกได้มีโอกาสได้เรียนด้วย ดังนั้นแม่ก็เลยให้ข้าพเจ้าไปสอบทุนของสสจ.หนองคาย ให้เลือกพยาบาล ณ ตอนนั้น ข้าพเจ้าน้อยใจพ่อกับแม่มาก แต่ก็ไปสอบให้ท่าน เพราะท่านอยากให้ทำงานในโรงพยาบาล ลูกสาวจะได้อยู่ในเมือง โดยมีข้อแม้ว่าหากสอบได้ขอไม่เรียน ข้าพเจ้าดีใจที่เลือกสอบพยาบาลไม่ได้ เพราะน้ำหนัก ส่วนสูงไม่ถึงเกณฑ์ จึงไปเลือกหลักสูตรที่ต้องการเพียง 1 ทุน ให้เลือกได้3 ทุน ข้าพเจ้าเลือกคือรังสีเทคนิค ทันตาภิบาล และจพง.เภสัชกรรม เพราะไม่อยากสอบได้ ในวันไปสอบพ่อเตือนสติว่า..ให้ลูกตั้งใจทำข้อสอบ ลูกผ่านสนามสอบระดับปริญญาตรีได้มาแล้ว ระดับนี้ลูกย่อมทำได้ ข้าพเจ้าอึดอัดใจมากเพราะไม่อยากสอบได้ ผลประกาศออกมาข้าพเจ้าสอบได้ ผ่านเป็นตัวจริงรังสีเทคนิค และสำรองอันดับ 1 อีกสองหลักสูตร เป็นไปตามคาดพ่อกับแม่ก็บังคับจิตใจให้เรียนรังสีเทคนิค ซึ่งเป็นหลักสูตร 2 ปีที่ศิริราช ในปีแรกข้าพเจ้าไม่มีความสุขในการเรียนเลย ไม่ใส่ใจ ไม่สนใจ เพราะไม่อยากเรียนตั้งแต่แรก และยังมีความคิดอยากลาออกไปเอนทรานส์ใหม่ แต่พอรู้ว่าจะต้องชดใช้ทุน ก็เลยต้องกับมาเรียนใหม่ พ่อให้ข้อคิดว่า เกิดมาเป็นคนทั้งที ทำอะไร ก็ต้องทำให้ดี ข้าพเจ้าก้เลยกลับมาฮึดเรียนใหม่ เกรดเฉลี่ยก็กลับมาดีอยู่ในระดับต้นๆของห้อง เมื่อเรียนจบได้ขอไปใช้ทุนที่โรงพยาบาลบึงกาฬ แต่ชะตาชีวิตทำงานก็เล่นตลกกับข้าราชการตัวน้อยๆ อยู่บึงกาฬได้ประมาณ 3 เดือน มีคำสั่งให้ไปใช้ทุนที่โรงพยาบาลสังคม ซึ่งเป็นโรงพยาบาลชุมชน 10 เตียงเล็กๆ สสจ.อธิบายว่าคนรุ่นใหม่ไฟแรงขอให้ไปพัฒนาชนบทก่อน ข้าพเจ้าไปอยู่ที่นั่นเป็นเจ้าหน้าที่รังสีการแพทย์เพียงคนเดียว ไม่มีรุ่นพี่รังสี ส่งมอบงานและให้คำปรึกษา ต้องเรียนรู้เองว่าชีวิตจริงกับที่เรียนมา มันต้องรู้จักประยุกต์ใช้ทั้งสิ้น HRM& HRD ก็ยังไม่มี ทำให้ข้าพเจ้าหมดกำลังใจที่จะอยู่รับราชการทีเดียว โชคดีที่พ่อกับแม่ยังให้กำลังอยู่เสมอ ประกอบกับพี่ๆที่โรงพยาบาล และผอ.รพ.สังคม ก็ให้กำลังใจ พาไปออกหน่วยในหมู่บ้าน มีกิจกรรมให้ทำอยู่เสมอ และโชคดีได้พบคู่ชีวิตที่นี่ ทำให้พอมีกำลังใจที่จะทำงานอยู่ที่นี่ต่อไป ในช่วงที่ใช้ทุน 4 ปี ข้าพเจ้าก็เรียน มสธ.รัฐประศาสนศาสตรบัณฑิตควบคู่ไปด้วย จบใน 3ปีครึ่ง (ตอนนั้นอยากเปลี่ยนสายงานเป็นปลัดอำเภอ)ปริญญาใบแรกข้าพเจ้ามอบให้กับพ่อและเป็นครั้งแรกที่พ่อกอดข้าพเจ้านับตั้งแต่ข้าพเจ้าโตเป็นสาว พ่อกอดแน่นน้ำตาไหล พ่อบอกว่าพ่อดีใจที่ลูกทำได้ หากลูกอยากจะเรียนต่อในสายที่ลูกอยากเรียนพ่อก็พอมีกำลังทรัพย์จะช่วยลูก เพราะพี่ชายกับน้องสาวเขาก็เรียนจบมีงานทำแล้วเช่นกัน พ่อบอกว่ายังไงลูกก็ได้เดินทางมาเส้นทางนี้แล้ว ขอให้เดินทางต่อให้สูงขึ้นไป นี่คือข้อคิดที่พ่อพระ ผู้ประเสริฐแนะนำลูก พ่อซึ่งจบเพียง ป.4 แต่ทว่าความคิด วิสัยทัศน์ท่านกว้างไกลนัก ข้าพเจ้าลาศึกษาต่อเนื่องในสายวิชาชีพรังสีการแพทย์ที่มหาวิทยาลัยขอนแก่น เพราะทุกอย่างเริ่มลงตัว ข้าพเจ้าเริ่มรักงานที่ทำ วิชาชีพที่ทำ พ่อแม่และครอบครัวที่เป็นกำลังใจให้ ณ ขณะนี้ข้าพเจ้าพูดได้เต็มปากอย่างภาคภูมิใจว่าข้าพเจ้าเดินมาถูกทางเลือกแล้ว ข้าพเจ้าดำรงตนเป็นข้าราชการที่ดี มีจรรยาวิชาชีพ ให้บริการต่อคนไข้อย่างเต็มความรู้ ความสามารถ ด้วยหัวใจของความเป็นมนุษย์ ให้สมกับทุนหลวงที่ส่งข้าพเจ้าเรียน ดังคำสอนของพระบิดาที่ว่า "ให้ถือประโยชน์ส่วนรวมเป็นที่หนึ่ง ประโยชน์ส่วนตนเป็นที่สอง....ทำให้ข้าพเจ้ามีอนาคตที่ดี มีครอบครัว มีเพื่อนร่วมงานที่ดี อยู่ในสิ่งแวดล้อมที่ดี แม้จะมีอุปสรรคและปัญหานานาประการในระหว่างทางเดิน ที่ทำให้ไขว้เขวไปบ้าง แต่ข้าพเจ้าก็เลือกและตัดสินใจแล้วว่าจะอยู่ในวิชาชีพรังสีเทคนิคนี้ตลอดไป สิ่งเดียวที่ยังเสียใจอยู่คือยังไม่มีโอกาสได้ขอโทษพ่อ และได้กอดพ่ออีกสักครั้งในวันรับปริญญาใบที่สอง ซึ่งเป็นความต้องการที่แท้จริงของพ่อ

พ่อพระผู้ประเสริฐได้จากข้าพเจ้าโดยไม่มีวันกลับ ด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ ข้าพเจ้าไม่ทันได้กราบลาและขอโทษพ่อ บอกกับพ่อว่าลูกภูมิใจที่ได้เกิดมาเป็นลูกพ่อ ลูกรักพ่อมาก พ่อจะยังอยู่ในใจ และความคิดถึงของลูกทุกลมหายใจเข้าออก ลูกจะดูแลแม่แทนพ่อให้ดีที่สุด ตอนนี้ลูกไม่อายแล้วที่จะกอดแม่ กราบเท้าแม่ และบอกรักแม่ เพราะลูกไม่อยากเสียดายโอกาสที่จะทำในสิ่งที่ต้องการ ที่จะทำกับคนที่เรารักและอยากให้เขารู้ว่าเรารัก ก่อนที่เขาจะไม่มีโอกาสได้รับรู้ หรือตัวเราเองไม่มีโอกาสได้ทำ เพราะไม่รู้ว่าพรุ่งนี้หรืออนาคตจะมาก่อนกัน....

ข้อคิดที่ได้

1.หากทำอะไร ต้องทำให้เต็มที่ ทำให้ดีที่สุด

2.รักในงานที่ทำ จะทำให้ทำงานได้อย่างมีความสุข

3.อุปสรรค และปัญหา จะเป็นบททดสอบความอดทน ความเป็นคนของเรา

4.การศึกษาไม่ได้บ่งบอกถึงคุณค่าของคน แต่การรู้จักคิด และความมีสติ รู้หน้าที่และความรับผิดชอบต่างหากที่แสดงให้เห็นว่าตนเองมีค่า กับการเกิดมาเป็นคนหรือไม่

5.พ่อแม่ คือ อรหันต์ ที่ลูกต้องกราบไหว้ และแสดงความรัก กตัญญู

  .....รักพ่อมากที่สุดในโลก ............

จบบันทึกฉบับนี้ ยากจะบรรยายความรู้สึกใดๆที่มีต่อพ่อ ออกมาเป็นคำพูดได้...

[pa_daeng]

• สวัสดีค่ะ
• เขียนได้ดีมากเลย อ่านเพลินเชียวค่ะ
• ----
• บางครั้งเราต้องเลือกเพื่อคนที่เลือกเรา และแล้วก็ประสบความสำเร็จในชีวิตในที่สุด ในความมืดย่อมมีแสงสว่างเสมอ
• ตอนนี้ได้เป็นหัวหน้างาน ที่มีฝีมือในระดับต้นๆๆด้วยสิ
• จำได้ว่า ตอนที่น้องอยู่สังคม เมื่อตอนที่เราทำคุณภาพกันใหม่ๆ ผลงานของน้อง ถูกใจอาจารย์และทุกๆคน เพราะดูเหมือนว่า จะเข้าใจ คำว่า PDCA มากที่สุด ชื่นชมน้องมากเลยในตอนนั้น แต่น้องใบบัว คงจำป้าแดงไม่ได้หรอก
• ---
• ดีใจที่ได้ร่วมงานกันค่ะ

[คิม นพวรรณ]

สวัสดีค่ะ

มาขอทำความรู้จัก และชื่นชมในความสำเร็จ  อ่านแล้วมีความสุขค่ะ เล่าได้ละเอียดจากหัวใจ  เป็นบันทึกที่มีคุณค่ามากค่ะ

ชีวิตคือบททดสอบค่ะ  ขอเป็นกำลังใจให้ทำงานอย่างมีความสุขนะคะ

[น้องใบบัว]

ขอบคุณค่ะที่เข้ามาเยี่ยม ชม ค่ะ

[พี่อี๊ด น้องภูมิ]

ประทับใจคะ

[พี่อี๊ด น้องภูมิ]

ประทับใจคะ

[น้องใบบัว]

ขอบคุณ สำหรับทุกท่านที่แวะมาทักทาย ให้กำลังใจนะคะ

มีมุมมืด ก็ย่อมมีมุมสว่าง เราไม่ควรให้จุดมืดเล็กๆ มาบดบังความสว่างทั้งหมดไป