ครูอะไรๆ ก็ไม่สู้ครูคน

ครูผู้ยิ่งใหญ่คือผู้ดลใจให้เด็กคิด

ครูอะไรๆ ก็ไม่สู้ครูคน

“หน้าที่อันสำคัญยิ่งของมนุษย์ คือ การที่ทำให้คนที่อยู่กับเรามีความสุข” ครูคือบุคคลหนึ่งที่ต้องทำงานเพื่อให้คนที่อยู่กับครูมีความสุข คนที่มีความสุขสนุกกับการทำงานมักจะประสบความสำเร็จ ในการประกอบวิชาชีพ

ท่านผอ.จำนง เกลียวทอง อดีตผู้บริหารที่ประสบความสำเร็จ(ทราบว่าตอนนี้ท่านได้เสียชีวิตแล้ว)ท่านได้พูดถึงความสำเร็จในการทำงานของท่าน ๓ ประการ คือ

๑.ต้องสลัดความคิดออกจากหัวของเราที่ว่า เงิน เครื่องจักรและเทคโนโลยี คือ กุญแจสำคัญที่จะนำความสำเร็จมาสู่เรา สิ่งเหล่านั้นจะมีประโยชน์อะไร ถ้าปราศจากคนดีมีฝีมือ

๒.มนุษย์เป็นทรัพยากรที่ชาญฉลาด ทุกนาทีที่ผ่านไป ยิ่งเพิ่มคุณค่ามากขึ้นทุกที เราต้องบำรุงรักษา พัฒนาความสามารถให้เขา

๓. ต้องสลัดความคิดแบบเก่าๆ ที่มัวแต่วิ่งไปหาคนดีมีฝีมือ จากที่ไหนๆ ทั้งๆ ที่เรามีคนดีมีฝีมือเยี่ยม แอบซ่อนเร้นอยู่ในหน่วยงาน

ที่ผู้เขียนเกริ่นนำถึงความสำคัญของคน เพราะคน คือ ผู้สามารถที่เปลี่ยนแปลงได้ทุกอย่าง ครูก็นับว่าเป็นบุคคลสำคัญที่ทำหน้าที่พัฒนาคน ให้สามารถนำความรู้ ทักษะและเจตคติ ไปสู่การออกแบบ สิ่งประดิษฐ์ใหม่ๆ บทบาทของครูไม่ว่ายุคใดสมัยใด จึงมีบทบาทที่เด่นชัดในเรื่องต่อไปนี้ คือ

๑.สอนคนพร้อมสอนวิชา

๒.ฝึกปฏิบัติให้ผู้เรียนเกิดวินัยและคุณธรรม(สั่ง สอน อบรม บ่มนิสัย)

๓.เป็นผู้มีสติ (สังวร สำรวม ระมัดระวัง)

๔.เป็นผู้มีสมาธิ (สงบใจ)

๕.เป็นผู้สันโดษ(พอใจ พอเพียง ในสิ่งที่ตนมี)

๖.เป็นผู้รู้บัญญัติ(ระเบียบ กฎหมาย)

๗.ทำตนป็นปูชนียบุคคล

สังคมคาดหวังที่จะเห็นครูมีคุณลักษณะดังนี้

๑.ครูปฏิบัติงานด้วยอุดมการณ์

มีเมตตา กรุณา

เป็นปูชนียบุคคล

ไม่หวังสิ่งตอบแทน

หวังให้ผู้อื่นพ้นทุกข์

๒.ครูต้องปฏิบัติตนสมบูรณ์แบบ

สอนด้วยใจรัก

อุทิศเวลาเพื่องานและเด็ก

๓.ยินดีเป็นแบบอย่างที่ดีแก่ศิษย์

ใจดี

มีศีลเสมอ

มีการเฉลี่ยลาภให้ลูกน้อง

ซื่อสัตย์ ยุติธรรม

๔.ดำเนินชีวิตตามแบบฉบับของครู

เรียบง่าย

อ่อนน้อมถ่อมตน

ภารกิจของครู คือ สอนในสิ่งที่เด็กไม่รู้ให้เด็กรู้

สอนเด็กโง่ ให้เป็นเด็กฉลาด

สอนเด็กไม่เก่ง ให้เป็นคนเก่ง

สอนคนเก่ง ให้เก่งยิ่งขึ้น

เมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมา ผู้เขียนได้รับร้องเรียนจากผู้ปกครองนักเรียนว่า นักเรียนสนใจเรียนน้อยลง ทำงานไม่เป็นระเบียบ ครูขาดความกระตือรือร้นในการสอน ผู้ปกครองบอกว่าช่วงเวลาที่โรงเรียนทดลองสอนโดยการใช้ครูเครื่องและเทคโนโลยีอินเตอร์เนทความเร็วสูง พบว่าครูไม่เตรียมการสอน ปล่อยให้เด็กนั่งฟังครูโรงเรียนต้นทาง ส่วนครูก็นั่งเรียนไปพร้อมๆ กับเด็ก ไม่ได้เตรียมการใดๆ ทั้งที่โรงเรียนต้นทางส่งเอกสารมาให้อย่างพร้อมสรรพ และการสอนก็มีครูเก่งๆ มาสอน ผู้เขียนเคยชมในวันหยุดบ่อยๆ โดยเฉพาะภาษาอังกฤษ ปัญหาจึงไม่ใช่สื่อแต่ปัญหาเกิดจากครูขาดการเตรียมการสอน

วันนี้จึงเชิญครูประชุมพร้อมบอกกล่าวถึงวิกฤตปัญหาที่ต้องร่วมกันแก้ ซึ่งทุกคนก็ยอมรับว่าเป็นปัญหา พร้อมทั้งมีคนพูดถึงกระแสผู้ปกครองที่จะย้ายเด็กออกไปเรียนที่อื่น ซึ่งเสมือนการโดนตบหน้าฉาดใหญ่ แต่ก่อนอาจจะมีคนพูดว่าเด็กย้ายไปไหนก็ไม่กระทบ เพราะครูก็ได้รับเงินเดือนเช่นเดิม ซึ่งเป็นความคิดของคนที่คิดว่าตนเองมีอาชีพครู แต่ครูอาชีพ จะทำงานด้วยศรัทธา ผู้เรียนคือหัวใจในการทำงาน ผู้มีส่วนเกี่ยวข้องคือลูกค้าที่คาดหวังจะเห็นบุตรหลานที่เขาส่งมาให้สอนได้รับสิ่งที่เขาอยากเห็น อยากให้เป็นตามเขาหวัง ผู้เขียนจึงให้ครูแต่ละระดับชั้นได้ทบทวนบทบาทตนเอง ผู้เขียนจะสอบถามผู้เรียนและผู้ปกครองเพื่อที่จะนำเสนอครูในสัปดาห์หน้า ในฐานะผู้บริหารจึงต้องรับฟังรอบด้าน

ถึงเวลาที่ต้องคืนครูให้กับศิษย์ คืนโรงเรียนให้กับชุมชน ครูต้องนำ ๕ เต็ม มาใช้ในการทำงาน คือ เต็มเวลา เต็มความรู้ เต็มความสามารถ เต็มหลักสูตรและเต็มใจ กระตุ้นให้ครูได้ภูมิใจในการทำงานที่ผ่านมาประสบความสำเร็จ ประสบการณ์ร่วม ๓๐ ปี คงกลับมาช่วยกันกอบกู้วิกฤตศรัทธา ให้กลับมาเป็นโอกาสสร้างความสำเร็จได้ พอกันที่กับคำประชดประชันที่ว่า “ถ้าว่าเด็กโง่ ถ้าโมโหร้าย ถ้าหน่ายงานสอน ถ้ารักพวกพ้อง ถ้ามองญาติก่อน ถ้าสอนรำเค็ญ อย่าเป็นเลยครู” มาเปลี่ยนความคิดว่าคนมีบุญคุณต่ออาชีพครูคือเด็ก ดังบทกลอนที่ว่า

อาชีพเราอยู่ได้เพราะใครเล่า

พระเอกเราคือเด็กไม่ใช่หรือ

เราเป็นครูต้องสอนสั่งสุดฝีมือ

เพราะเขาคือผลงานการสอนครู

แม้ว่าวันนี้จะมีความก้าวหน้าทางวิทยากรและเทคโนโลยีมากมายในรูปครูเครื่อง แต่ไม่อาจทดแทนครูคนได้ แล้วเราจะไม่ภูมิในวิชาชีพครูดอกหรือ

เขียนใน GotoKnow โดย พรชัย
ใน ขอโอกาสให้ฉันได้เป็นครูได้ไหม

คำสำคัญ (Tags): #ขอโอกาสให้ฉันได้เป็นครูได้ไหม

หมายเลขบันทึก: 410366เขียนเมื่อ 25 พฤศจิกายน 2010 22:04 น. ()แก้ไขเมื่อ 19 มิถุนายน 2012 08:54 น. ()สัญญาอนุญาต: สงวนสิทธิ์ทุกประการจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (45)

อิงจันทร์ บ้านกลอนไฉไล

เขียนเมื่อ 25 พฤศจิกายน 2010 22:13 น. ()

สวัสดีค่ะท่าน ผอ.

อาชีพเราอยู่ได้เพราะใครเล่า

พระเอกเราคือเด็กไม่ใช่หรือ

เราเป็นครูต้องสอนสั่งสุดฝีมือ

เพราะเขาคือผลงานการสอนครู

สุดยอดคำกลอนเลยค่ะ เป็นกำลังใจให้คณะครูทุก ๆ ท่านนะคะ

วราภรณ์

เขียนเมื่อ 25 พฤศจิกายน 2010 22:18 น. ()

สวัสดีค่ะ ผอ.พรชัย
แวะมาทักทายและชื่นชมงานเขียนที่มีลีลา
สมบูรณ์แบบ เปิดเรื่องได้เร้าใจ ดำเนินเรื่องได้น่าติดตาม
ปิดเรื่องได้อย่างประทับใจ
ขอบพระคุณมุมคิดดี ๆ ที่ครูดีทุกคนควรสำนึกค่ะ