ครู คือ ร่มโพธิ์ ร่มไทร...

ความดีนั้น ใครทำ คนนั้นเป็นผู้ได้

เมื่อเราทำความดี เราย่อมได้รับผลตอบแทนกลับมาคือ "ความสุขใจ"

ความดีเป็นการสร้างความสุขภายใน เป็นสิ่งสุขใจที่เที่ยงแท้

อาหารทำให้เราอิ่มได้เฉพาะแต่เพียงร่างกายเป็นวัน ๆ หนึ่ง แต่การทำความดีนั้นสร้างความอิ่มใจไปได้ตราบนานเท่านาน

ครูที่ทำดี จะเป็นครูที่มีความสุข เพราะท่านได้ปลูกเมล็ดพันธุ์แห่งความดีไว้ในจิตใจ และเมล็ดพันธุ์นั้นก็เติบโตผลิดอกออกผลเพื่อที่จะให้ "ลูกศิษย์" นั้นได้ "กิน" ได้ "เก็บ"

หากครูเฝ้าแต่เก็บกินผลของต้นไม้อันได้แก่ลาภ ยศ สรรเสริญ นั้นแต่เพียงผู้เดียว ไฉนเลยจักมีผลแห่งไม้ใด ๆ เหลือไปถึงศิษย์ที่เปรียบเสมือนกับ "ลูก"

ลูกตัวเองว่ารัก หากเป็นลูกศิษย์ครูก็ต้องยิ่งรักมากกว่า

คนหนึ่งจะมีลูกอย่างมากได้ก็แค่สิบ ไม่ถึงยี่สิบ แต่ครูนั้นมีลูกที่เป็นศิษย์ นับร้อย นับหมื่น นับพัน นับแสน นับล้าน

ถ้าหากเมล็ดพันธุ์ในจิตของครูดี ต้นไม้นั้นก็จะเจริญเติบโต ผลก็สุกสดใส สามารถเลี้ยงดูศิษย์ได้ทั้งใกล้ และไกล

ครูดีสักคนหนึ่งสามารถเป็นที่พึ่งพาให้กับศิษย์ได้สุดเขตฟากฟ้า

หากเมืองไทยมีครูดีทุกที่ ทุกเวลา ดวงจิตดวงใจของศิษย์ไทยที่อยู่ใต้ผืนฟ้า ย่อมได้พึ่งพาร่มโพธิ์ของ "ครูไทย..."

 

ครู เปรียบเสมือน ร่มโพธิ์ ร่มโทร แก่ปวงศิษย์

ครูดี เป็นผู้ชี้ทางชีวิตให้สดใส

ครูที่ดี เป็นกัลยามิตรทุกาลไป

ครูไทยจักดีได้ด้วย "กรรมดี..."

..........

ที่มาจากบันทึก ครูดีในดวงใจ...