ไปเที่ยวเมืองจีนกับแม่ (ตอนที่ 4) เฮี่ยงบู่ซัวฮุดโจ้ว

    วันที่2 ของการเดินทาง แม่ตื่นแต่เช้าถามหานาฬิกาเวลา 3 am. คือ 2 am. เมืองไทย ประมาณ 6 โมงเช้ามีบริการโทรศัพท์โทรปลุก 

                      เดินลงลิฟท์แม่บอกโรงแรมนี้มีลิฟท์สวยที่สุด

                         

           ห้องอาหารเช้ายังไม่เปิดเดินไปรับอากาศด้านนอก อุณหภูมิ 20 องศาสบายๆผู้หญิงนั่งคุยด้านในบอกอากาศหนาว กลุ่มผู้ชายยืนคุยกันด้านนอก

                        

          ขึ้นรถเวลา 8.08 ขึ้นรถมารอไกด์เช็คกุญแจ สักพักตั่วกิ๋มไปห้องน้ำ  คนขับรถไปสูบบุหรี่ ซากู๋เดินไปสูบบุหรี่บ้าง ตั่วกู๋บอกว่าต่างต่างเดินดีมัง...ฮา ไกด์เฮ่ะเยงี๊ยง บอกว่าระยะทางถึงซัวเถา 600 km ใช้เวลาเดินทาง 4 ชม. แนะนำคนขับรถชื่อจัง จะอยู่กับพวกเราในช่วงที่อยู่ในจีนแผ่นดินใหญ่ รถคันใหม่สีขาวเลขที่เบียนรถ 2186

        วันนี้ต้องเดินทางไกล ไปซัวเถา ถ้าต้องการเข้าห้องน้ำสะอาดให้บอกล่วงหน้าครึ่งชั่วโมง  ตั่วกู๋ทำข้อตกลงกับคนขับรถและไกด์ จะจอดรถทุก 1 ชม.ในระหว่างเพื่อเข้าห้องน้ำ 1ครั้ง

     ช่วงเข้าห้องน้ำ แวะซื้อของและตั่วกู๋ซื้อมะขามป้อม ปริมาณประมาณ ขนาดบรรจุ 250 ml ราคา 10 หยวน (46 บาท) แจกคนละ 1 เม็ด รสชาติดีไม่ฝาด ชุ่มคอ ใส รับรู้สรรพคุณแก้ไอ

       ไกด์มีเรื่องเล่ามากมายเป็นภาษาจีนแต้จิ๋วผู้เขียนฟังได้แต่ไม่ค่อยรู้เรื่อง เนื่องจากไกด์จะพูดภาษายากเล่นคำ.... ระหว่างทางมีผ่านทะเลกว้างใหญ่มาก จูไห่เป็นเกาะ ไกด์เล่าเรื่องไปเรื่อยๆ   เล่าว่าในสมัยซูสีไทเฮา มีเรื่องเล่าของเจ้าหน้าที่ตรวจคนเข้าเมืองชื่อนิ้มเจ็กฉื้อเผาเรือฝิ่นที่จูกัง นิ้มเจ็กฉื้อเป็นคนจนปลูกดอกไม้เก่งมาก มีพ่อบุญธรรมนำไปเลี้ยงดูส่งเสียให้เรียนจึงมีความรู้สูงมีหน้าที่การงานที่ดี ตรวจคนเข้าเมือง  สมัยนั้นคนฝรั่งนำฝิ่นเข้าเมือง นิ้มเจ๊กฉื้อเห็นว่าจะเป็นภัยต่อประชาชน จึงทำลายแต่ไม่ได้เอาไปเผาไฟแบบในเรื่องเล่าหรอก เพราะจะดูเอิกเกริกและเป็นอันตราย แต่ใช้วิธีขุดบ่อเอาฝิ่นที่จับได้ใส่เอาเกลือโปะด้านบน ให้น้ำทะเลเซาะละลายไปเรื่อยๆ การกระทำดังกล่าว ต่างชาติไม่ยอมจีนเลยต้องให้ ฮ่องกงแลมาเก๊าให้เขายึดครองอยู่นาน นิ้มเจ็กฉื้อถูกลงโทษ แต่ได้เสียชีวิตระหว่างเดินทางไปรับโทษที่ปักกิ่ง

    ผู้เขียนถามตั่วกู๋ว่า ปลาในทะเลไม่ติดฝิ่นหรือ ตั่วกู๋ตอบว่าถ้ามีการโรยฝิ่นลงไปที่จุดใดปลาก็จะมามากมาย

   ประมาณ 11.30 น.ถึงเวลาอาหารกลางวัน  

                     

                              ห้องอาหาร หมายเลข 208

                เมนูกุ้งอร่อยมากทั้งแบบแกะเปลือกและไม่แกะเปลือก    มื้อนี้ก็มีตับห่านอีก ผัดหัวปลาเก๋า ขาหมู ผัดคะน้า อาหารส่วนมากรสชาติเช็ง ถ้าเป็นภาษาไทยจะว่าอย่างไรดี "ใสสดชื่น" และมีเมนู ผัดมะเขือยาวอร่อยมาก ดูในภาพด้านล่างจานที่ติดกับของหวานซึ่งเป็นเผือกหิมะกับฟักทอง เผือกหิมะ(หิมะ-น้ำตาลหนาไปหน่อย)

         อาหารที่ร้านตังเซ้งมื้อนี้ 1906 หยวนคิดเป็นเงินไทย 8767.60 บาทเดินทางต่อเมื่อถึงเมืองไหหลกฮอง หมู่บ้านคนดุ มีคำพังเพยจีน  ทีเต็งอู่ลุยกง ตี่เอ๋อู่ไหหลกฮอง “บนท้องฟ้ามีฟ้าลั่นที่ปฏพีนี้มีไหหลกฮอง”  หมู่บ้านนี้ปลูกพืชพลไม่ขึ้น จับปลาไม่ได้ มีอาชีพปล้นสดมภ์ เมื่อมี ขบวนสัมภาระ อาหาร พืช ผัก ผ่านที่ใด คนที่ ทราบจะลากไม้ไผ่ผ่านหน้าบ้านผู้คนในหมู่บ้าน คนที่สนใจจะออกปล้นสดมภ์ด้วยกันก็จะออกมา และไปดักปล้นสดมภ์ คนที่หมูบ้านนี้ จะไม่มีใครรับทำงาน ต้องอ้างว่าเป็นคนหมู่บ้านอื่น..

[ขจิต ฝอยทอง]

อาม่าแข็งแรงมากเลยครับพี่มด แม่ผมไม่ยอมขึ้นลิฟต์แม่กลัว ฮ่าๆ เคยพาขึ้นบันไดเลื่อน แม่ร้องเฮ้ยๆๆ แต่เจอสุภาษิตนี้อึ้งเลยพี่

ทีเต็งอู่ลุยกง ตี่เอ๋อู่ไหหลกฮอง “บนท้องฟ้ามี ฟ้าแลปที่ปฏพีนี้มีไหหลกฮอง”

ไม่เกี่ยวกับคนไหหลำนะครับ รอดตัวไป ฮ่าๆ

[โสภณ เปียสนิท]

คราวนี้บอกอัตราแลกเปลี่ยนมาเสร็จสรรพเลยนะครับ ภาพอาหารจีนสวยงามน่าทานมากเลย อาม่าคอเลสเตอรัลไม่เพิ่มหรือครับ

[วิริยะหนอ]

ขอบคุณนะคะทั้งสองท่าน ดร.ขจิต อ.โสภณ ตามมาเชียร์ตลอด ทำให้มีแรงเขียนต่อเรื่อยๆ เลยค่ะ แม่สุขภาพดีทุกอย่าง มีแต่เรื่องกระดูกที่โดยปกติก็ไม่เป็นไร คอยดูแลอย่าให้ใช้งาน หนักและนาน แม่ไปเที่ยวครั้งนี้แม่มีความสุขมากๆเลยค่ะ

[วิริยะหนอ]

คุณน้อง ดร.ขา พี่คงแปลแล้วไม่ค่อยเข้าท่า ประมาณว่า ท้องฟ้าสิ่งน่ากลัวคือฟ้าแลป ผืนดินคนไหหลกฮองเป็นคนดุ ชอบหยิบ ฉวยฉก ของผู้อื่น รวมทั้งการ ตี รัน ฟันแทง ด้วยค่ะ......ชื่อหมู่บ้านค่ะ ไหหลกฮอง เวลาจะไปปล้นจะเอาไม่ไผ่ลากใครได้ยินเสียงก็มารวมพลไปดักปล้นสดมภ์ค่ะ