เวลาที่เปลี่ยนไป

เมื่อคืนนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่อากาศสบายๆ  ไม่หนาวมากไม่ร้อนมาก ที่บ้านของเราจึงไม่ต้องเปิดเครื่องปรับอากาศนอนในตอนกลางคืน ผมกับลูกสาวสองคน เล่นกันจน สี่ทุ่มกว่า จึงได้เริ่มบังคับให้ ทั้งสองคนเข้านอนได้แล้ว มิเช่นนั้นจะตื่นสายได้  ลูกสาวคนเล็กอายุ 7 ขวบ เขานอนกับผมที่นอนด้านล่าง  สว่นคนโตอายุ 9 ขวบ นอนบนเตียง แต่พอปิดไฟ  แล้วคนโตอยากลงมานอนข้างล่างด้วยคน  เราทั้งสองคนไม่ยอม (ผมกับลูกคนเล็ก) เลยย้ายตัวเองขึ้นไปนอนบนเตียง  แต่เจ้าคนโตตัวร้ายก็ยังตามมาแกล้งอีก ในที่สุดก็เลยตกลงว่านอนข้างล่างกันหมด ลูกสาวคนโตบอกว่าจะแกล้งพ่อให้นอนไม่สบายโดยการขอนอนหนุนแขน  ผมบอกว่าไม่ได้  แต่แกก็ชอบใจว่าจะแกล้งเพราะชดเชยที่เมื่อวาน ผมตีเขาที่ดื้อตอนเช้าช่วงตื่นนอน เขาเจ็บ ก็เลยบอกว่าวันนี้พ่อต้องชดเชยนะ  ผมก็ยอม แบบมีความสุขนะ เพราะเด็กวัยนี้เขาเริ่มแยกตัวห่างจากเราแล้ว ไม่เหมือนสมัยตัวเล็กๆ ที่จะกอดจะหอมอย่างไรก็ไม่ว่า พอหลับไปได้สักระยะหนึ่งตอนประมาณตีสอง ลมหนาวเริ่มพัดเข้าห้องมามากขึ้นผมจึงห่มผ้าให้ลูกสองคนมากขึ้น  คนโตงัวเงียลุกขึ้นแล้วหลับฟุบลงไป  ผมจับมือแกแน่นๆ แล้วลูบผมเขาเบาๆ เขาก็จับมือเราแน่นตอบ  คนเล็กก็ซุกมาที่แขนอีกข้างหนึ่ง  ผมก็ลูบศรีษะเขา เสียงกัดฟันกรอดๆๆ ดังมาจากลูกสาวตัวเล็ก ผมมีความสุขมากที่วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่ผมได้ดูแลเขาสองคนทั้งยามหลับยามตื่น โดยที่ครั้งนี้พิเศษตรงที่คนโต  มานอนจับมือแน่นเลย ทำให้คิดถึงตอนเขาตัวเล็กๆมากๆ  เวลานอนทุกครั้งจะต้องให้พ่อจับมือนอนหลับ ตลอดเวลา  พอเวลาเปลี่ยน เขาโตขึ้น เวลานอนก็ห้ามกอดห้ามกวนใจ  แต่สำหรับคืนนี้ลูกสาวผมทั้งสองคน  ย้อนกลับไปเหมือนตอนเด็กๆเล็กๆอีกครั้ง   ทั้งๆที่เราอยู่กับเขาตลอด  เเต่เวลามันช่างเร็วเหลือเกิน  ผมยังไม่รู้ว่าพรุ่งนี้เขาจะมาออดอ้อน เหมือนเมื่อวานหรือเปล่า แต่สำหรับผมในคืนนี้ผมอยากจะบันทึกความรู้สึกนี้ไว้ให้ ท่านที่ห่างจากการดูแลครอบครัว ลองกลับไปหาเวลาดูแลลูกๆของท่านกันเถอะ เพราะเขาโตเร็วเหลือเกิน  อีกไม่นานเขาก็จะห่างเราไปเรื่อยๆ  ตามวัฏจักรของชีวิตที่มีการเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา  สำหรับผมขอฝากให้ทำวันนี้ให้ดีที่สุดก็แล้วกันครับ