ตอนที่ 57
"เหล้า" ทำให้คนที่เรารักต้องตาย(หลานชาย)
คนที่ผมรักคนที่ห้า ที่ต้องเสียชีวิตเพราะ "เหล้า" ก็คือหลานชาย จะบอกว่าหลายชายคนนี้เป็นหลานชายคนแรกในตระกูล ทุกคนจะเอาใจ รักใคร่เพราะเป็นผู้สืบสกุล ชื่อจริงและ ชื่อเล่นผมเป็นคนตั้งให้ ด้วยเหตุที่ทุกคนคอยจะเอาใจ เพราะรักใคร่แล้ว ตัวของพ่อเค้าเองก็รักลูกไม่แพ้คนอื่นเช่นกัน ตามใจลูกทุกอย่าง แต่เผอิญในช่วงที่เป็นหัวเลี้ยวหัวต่อช่วงในขณะที่เป็นวัยรุ่นนั้นพ่อเองก็ติดเหล้างอมแงม พ่อของหลานชายผมก็คือพี่ชายคนโตของผมที่เสียชีวิตเพราะเหล้า
ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อนั้นเป็นช่วงที่สำคัญที่สุดของเด็กในวัยรุ่น หากพ่อและแม่ จะเลี้ยงดูลูกโดยการเอาใจใส่กับลูกสักนิดปัญหาคงไม่เกิด เด็กต่างจังหวัดส่วนใหญ่เลี้ยงตามมีตามเกิด ส่วนใหญ่ก็ไม่มีปัญหาอะไร เพราะสิ่งแวดล้อมรอบข้างไม่มีสิ่งเสพติด เหมือนกับปัจจุบัน คนต่างจังหวัดจึงใช้วิธีเลี้ยงลูกแบบเดิมๆ คือเลี้ยงแบบปล่อย ไม่ค่อยจะมีเวลาอยู่กับลูกเท่าไหร่ ไปๆ มาๆ การเลี้ยงลูกก็คล้ายกับสังคมเมืองกรุงเข้าไปทุกที เมื่อลูกติดเพื่อน สังคมรอบข้างมียาเสพยา เมื่อพ่อและแม่ไม่เอาใจใส่ลูกแน่นอน สิ่งที่เกิดขึ้นก็หลานชายผมติดยาเสพติด เป็นเหตุให้ต้องออกจากโรงเรียนเพราะติดยาเสพติด และโดนถูกจับในเวลาต่อมา และเมื่อออกจากที่คุมขังมาแล้ว ก็หันมาดื่มและเที่ยว พ่อแม่ก็ยังเห็นว่ากินเหล้ายังดีกว่าติดยา หลังจากที่ดื่มมากมายประมาณ 10 กว่าปี ตั้งแต่อายุยังไม่ถึง 20 ช่วง 1 ปี ที่ผ่านมานี้ต้องเข้าออกโรงพยาบาลหลายครั้ง สุดท้ายเสียชีวิตที่โรงพยาบาลอุตรดิตถ์ เมื่อวันที่ 24 กันยายน 2553 ที่ผ่านมา
ผมไปร่วมสวดพระอภิธรรมแค่เพียงคืนเดียวเท่านั้น ด้วยเหตุที่มีภาระกิจเรื่องงานจึงไม่ได้อยู่ ร่วมฌาปาณกิจได้ ซึ่งวันฌาปาณกิจตรงกับวันนี้ วันที่ 29 กันยายน 2553 ก็ขอให้ดวงวิญญาณไปสู่สุขติด้วยเถิด เสียดายตรงที่ อายุยังน้อยมากๆ แค่ 31 ปีเท่านั้น
เป็นการสูญเสียบุคคลที่รัก ด้วยสาเหตุเดียวกัน ถึง 5 คน.... คุณต้อยคงเจ็บปวดมาก..
เขียนบันทึก ที่พรั่งพรู... ออกมาในเวลาเดียวกัน ถึง 5 ตอน พิมพ์สดๆ ไม่มีการร่าง.. ทุกประโยคมาจากใจ.. ยอดเยี่ยมมากค่ะ
ขอบคุณที่สละเวลาอันมีค่า เขียนบันทึกประสบการณ์ให้ ชาว G2K ได้อ่านและรับรู้ถึงความร้ายกาจของเหล้า...
ขอบคุณจริงๆ ค่ะ
ขอขออภัยคุณต้อยมากค่ะ
ที่ไม่ได้เข้ามาเยี่ยม นานมากๆ... แม้กระทั่งบล็อกของตัวเองก็ยังไม่ได้เข้าไปเลยค่ะ
เวลาที่เข้ามาที่ G2K จะต้องมีเวลาจริงๆ เพราะต้องอ่าน เรียนตามตรงว่า ยังไม่อยากเข้ามา เพราะครูจุ๋มจะใช่เวลาในบันทึกแต่ลัเรื่องค่อนข้างนาน.. อ่านละเอียด ว่าผู้เขียนสื่ออะไร..มีจุดประสงค์อย่างไร...
ตอนนี้กำลังปั่นงานอย่างหนัก เนื่องจากเกรงว่าจะไม่เสร็จ เดี๋ยวจะไม่ได้ปิดเทอมค่ะ
ครูยุติดติดมาแล้ว.. จุ๋มยังไม่ได้ตอบเมลล์ครูยุเลยค่ะ.. ครูยุส่งข่าวเรื่องบ้าน เรื่องกุญแจบ้านที่ระยอง.. จุ๋มก็เกรงใจ เพราะยังไม่ทราบวันเวลาที่แน่นอน จึงอยากให้ชัดเจนเรื่องวันปิดเทอมก่อน จึงจะบอกครูยุอีกทีนึง... แต่คงปิดไม่เป็นวันที่ 10 ตค.53 นี้ค่ะ
แล้วจุ๋มจะติดต่อ ส่งข่าวให้ทราบอีกครั้งนะคะ
ด้วยความระลึกถึงค่ะ
อ้อ.. ไปฟังเพลงเหงาแล้วค่ะ... ขอบคุณมากๆ ชอบฟังเพลงของ บอย พีคฯ ทุกเพลงค่ะ...
แต่งบล็อกได้สวยน่ารักมากๆ ครูจุ๋ใยังต้องหลบ หลีกทางให้.. ขอคารวะด้วยใจจริงค่ะ...
สวัสดีค่ะมาเยี่ยม เมื่อไหร่จะเขียนบันทึกใหม่ค่ะ กรอบทำแบบไม่เอ็นดูสายตา สว. เลยแร่ะ อิอิ มีเวลาโทรมา..เฮ้ยๆ ม่ายช่าย ก็สรรหาสิ่งดี มีคุณค่า ยังไม่เคยชม มาลงในบันทึกด้วยสิค่ะ
ขอบคุณครับครูใจดี ที่เข้ามาทุกครั้งที่มีบันทึกใหม่ มาช้ายังดีกว่าไม่มาอะครับ และขอบคุณครูลินดา ที่เป็นแขกใหม่ที่ให้เกียรติกับ Blog ของผมและเริ่มที่จะมาประจำเช่นกัน กรอบที่ทำแบบไม่เอ็นดูสายตา สว. เพื่อเป็นการกระตุ่นว่าสายตาเรายังใช้ได้ดีอยู่ครับ ถ้าจะเปลี่ยนไม่รู้เหมือนกันว่าคุณครูชอบแนวไหนล่ะครับ ผมจะได้เปลี่ยนให้ถูกใจผู้อ่านครับ...
ขอบคุณฐานิศวร์ ที่เข้ามาให้กำลังใจ และขอบคุณ คุณบุษรา ที่เข้ามาเยี่ยมเยียนจนเป็นแขกประจำทั้งให้กำลังใจ รวมถึงขอให้มีความสุขในวันลอยกระทง รวมถึงได้เล่าประสบการณ์ลูกของป้าให้อ่านด้วย ขอบคุณมากครับ ถ้าจะเป็นเพื่อนทาง Facebook ยินดีต้อนรับทั้งสองท่านเลยครับ http://www.facebook.com/profile.php?id=100000264884500