สถาบันการศึกษาแห่งนี้ เป็นสถาบันหนึ่งที่เคยได้รับการประสิทธิ์ประสาทวิชาความรู้ ที่ทุกวันนี้ แม้นว่าความรู้และเทคโนโลยี่จะเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา ความรู้และเทคโนโลยี่ใหม่ ๆ พรั่งพรูมาอย่างไม่ขาดสาย แต่พื้นฐานความรู้ที่ได้รับ ทำให้สามารถต่อยอดความคิด และติดตามความรู้และเทคโนโลยี่ใหม่ ๆ ได้โดยไม่ลำบาก
กาลเวลา…เปลี่ยนแปลงไป แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลยในความรู้สึก
....
พระองค์ท่าน…ยังคงสถิตย์อยู่ในใจเสมอมา
นึกถึงครั้งคราใดก็อดภูมิใจไม่ได้ทุกครั้งไป…
....
ภาพวันเก่า ๆ บรรยากาศเดิม ๆ ผุดขึ้นมาในความคิดและความรู้สึก มองเห็นและรู้สึกได้ถึงแววตาที่อ่อนโยน ของอาจารย์ที่ภาควิชา หลาย ๆ ท่าน ที่จำได้สนิทใจทั้ง… อาจารย์รำไพ อาจารย์เดชาวุธ อาจารย์ธวัชชัย อาจารย์ศุภชัย อาจารย์เพียงจันทร์ อาจารย์สมเกียรติ อาจารย์สุมาลี และอาจารย์อีกหลาย ๆ ท่านของภาควิชาชีวสถิติที่ไม่ได้เอ่ยนามถึง มองเห็นรอยยิ้ม และถ้อยคำที่พูดให้กำลังใจยามรู้สึกท้อถอยของเพื่อนร่วมรุ่นเมื่อครั้งที่ศึกษาอยู่ที่นี่… รอยยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปากของคุณหมอชัยฤทธิ์ รอยยิ้มที่เปิดเผยจริงใจของพี่กุ้ง และความร่าเริงสดใสของน้องปุ้ย เป็นภาพแห่งความทรงจำ ที่นึกถึงแล้วมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก
บรรยากาศยามเช้าของที่นี่ มีนักศึกษา บัณฑิตศึกษา และอาจารย์บางส่วนเดินกันไปมา มากพอสมควร ทุกคนมีภารกิจที่ต้องทำ เห็นได้ชัดจากอากัปกิริยา และความเร่งรีบ ….เพราะสมัยเรียนตัวเองก็เป็นเช่นนั้น สังเกตว่าจะมีผู้คนกลุ่มใหญ่อยู่ที่โรงอาหาร ยิ่งเดินเข้าไป ทางเดินก็ยิ่งแคบลงทุกที สิ่งก่อสร้างใหม่ ๆ ตึกใหม่ ของคณะ มองดูทันสมัยมาก ถูกสร้างขึ้นแทนที่ตึกเก่าของคณะสาธารณสุขศาสตร์ ที่อยู่ด้านหน้า ร่องรอยของอดีตถูกแทนที่ด้วยความทันสมัยของสิ่งก่อสร้างที่สูงตระหง่าน คิดต่อด้วยความรู้สึกที่ร่วมสมัยว่า…ทุกสิ่งทุกอย่างต้องเปลี่ยนไปตามกาลเวลาของมัน ตามเหตุตามปัจจัย เป็นการเปลี่ยนแปลงที่รองรับการเติบโตของระบบการศึกษาที่นับวันผู้คนก็ยิ่งให้ความสำคัญเป็นเงาตามตัว การศึกษาสร้างคน การศึกษาสร้างคุณภาพชีวิตของคน การศึกษาสร้างและเปลี่ยนแปลงความคิดความอ่านของคนได้ ดังนั้นการศึกษาจึงต้องยกระดับจิตใจของผู้ศึกษาได้ด้วยเหตุผลที่กล่าวอ้างถึง ด้วยนัยยะ และด้วยจิตวิญญาณ
ตึกทันสมัยตึกนี้ สีสันสดใจ ดูแล้วสดชื่น เมื่อเดินลึกเข้าไป ตึกภาควิชา ยังคงอยู่เหมือนเดิม แต่มีสีสันของตัวตึกที่สอดคล้องกับตึกใหม่
เดินไปก็ อดยิ้มในใจไม่ได้ว่า…เดี๋ยวเราก็จะได้เจอ อาจารย์บางท่านที่กล่าวชื่อไว้เบื้องต้น
บันไดทางขึ้น และราวบันไดยังคงอยู่เหมือนเดิม ใช้มือสัมผัสราวบันได เดินขึ้นไป ด้วยหัวใจพองโต เมื่อถึงภาควิชา สิ่งที่เห็นแล้วรู้สึกเหมือนว่า เวลาพึ่งผ่านไปได้ไม่นานเลยนะ เหตุที่คิดเช่นนั้น เพราะ ล๊อคเกอร์ไม้ และโต๊ะนั่งอ่านหนังสือตัวเก่า ยังคงตั้งอยู่หน้าภาควิชา ภาพแห่งความทรงจำก็ปรากฏออกมาอย่างต่อเนื่อง …………รอยยิ้มที่มุมปากปรากฏออกมาให้รู้สึกได้ว่า… ภาพแห่งความทรงจำในอดีตมันมีค่าในความรู้สึกอย่างนี้นี่เอง!!!
ทางเข้าห้องน้ำยังคงมีสิ่งที่คุ้นสายตาอยู่ ห้องน้ำยังคงเหมือนเดิม โถส้วม และชักโครก ก็ยังคงเป็นตัวเดิม
กระจกและอ่างล้างหน้าก็ยังคงเดิม แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปบ้างคือ รอยย่นบนใบหน้า และความแก่ชราของร่างกายและสังขาร
สิ่งหนึ่งที่คาดการณ์ผิดไปก็คือ การไม่ได้พบเจออาจารย์หรือบุคคลที่เคยรู้จักที่ภาควิชาเลยสักท่านเดียว เหลือบมองนาฬิกาข้อมือที่ใส่มาด้วย ทำให้รู้ว่า เหตุที่เป็นเช่นนี้เพราะ…ยังเช้าเกินไปนั้นเอง การคาดการณ์ผิดจึงไม่ใช่อุปสรรค์ที่ทำให้การรำลึกถึงภาพแห่งวันวานลดน้อยถอยลงไปได้เลย
สถาบันการศึกษาแห่งนี้ ช่วยหล่อหลอมความรู้สึกนึกคิด การกระทำ ให้เป็นแบบอย่างต่อสังคม ต่อชุมชน ต่อส่วนรวม ต่อครอบครัว และต่อตัวเอง เพราะนามนี้คือ
..มหิดล ..
นามมหิดล เป็นศรีแก่ชน ผองชาวแพทย์ไทย
เป็นพระบิดา ของแพทย์ทุกวัย เทิดไว้นานมา
พวกเราปลื้มใจ นามพระเกริกไกร ซึ้งในศรัทธา
สถาบันนี้ พระนามนี้มา ศึกษากว้างไกล
ไชโย ไชโย ทั่วกัน เราร่วมสัมพันธ์ ร่วมใจ ในสถาบันนี่ไซร้ ยิ่งยง
นามมหิดล เป็นศรีกมล ผองเรามั่นคง
มานะยามเรียน เพราะเพียรพะวง ประสงค์เทิดทูน
ปลื้มในอุรา ศึกษาได้มา วิชาเกื้อกูล
ครานี้ปลื้มใจ ผลได้สมบูรณ์ ที่หวังปริญญา
จึงมาร่วมวัน ฉลองร่วมกัน สัมพันธ์อุรา
ยามเข็ญมานาน สำราญสักครา ให้สาแก่ใจ
ไชโย ไชโย พวกเรา มาร่วมรักเนา แนบใจ
ฉลองความสดใส ทั่วกัน
ชาวมหิดล ร่วมน้องกมล น้อมใจผูกพัน
มานะจำนง พะวงสำคัญ ร่วมขวัญชาติไทย
บันทึกนี้เขียนที่ GotoKnow โดย แสงแห่งความดี... ใน ชื่นชม....ถนนสายชีวิต
น้อมรำลึกในพระกรุณาธิคุณต่อปวงชนชาวไทยไม่รู้ลืม