นิทานเก่าๆเมื่อปี36 ตอน 4 ทุ่ม 50

ก่อนอื่นต้องบอกก่อนนะครับ นิทานเรื่องนี้ผมเขียนเอาไว้ตั้งแต่ ปี 36 จริงๆ เผอิญผมไปรื้อหนังสือในตู้ออกมาดู กลัวว่ามันจะหายหรือปลวกกิน ก็เลยอยากบันทึกเอาไว้ ถ้าเผอิญไปตรงกับนิทานในหนังสือเล่มไหน หรือของใคร ผมขอโทษด้วย เพราะผมเขียนไว้นานแล้ว เรื่องมันก็มีอยู่ว่า มีเมืองๆหนึ่ง มีต้นไม้ที่ชื่อว่า ความตาย อยู่ต้นหนึ่ง ซึ่งเป็นต้นไม้ที่สวยงามเป็นอันมาก ซึ่งได้ให้ดอกออกผลเป็นที่พอใจ ด้วยเพราะว่ากษัตริย์และประชาชน ต่างทำนุบำรุง รดน้ำอยู่เป็นประจำ อยู่มาวันหนึ่ง มีพ่อค้าจากต่างแดน ได้นำพันธุ์ต้นไม้ใหม่ๆ มาขาย ในบรรดาต้นไม้ทั้งหมดก็มีต้นที่ชื่อว่า ความสุข รวมอยู่ด้วย เมื่อกษัตริย์ได้เห็นต้นความสุขเข้า ก็เกิดชอบในจิตใจ จึงซื้อต้นความสุขไว้ เมื่อนำมาปลูกและทำการทำนุบำรุงให้เติบใหญ่จึงเกิดผลขึ้นมา ซึ่งมีรสอันโอชา ทั้งกษัตริย์และบรรดาประชาชน ต่างชอบในรสอันโอชาของต้นความสุข ในไม่ช้าจึงเริ่มเบื่อหน่ายต่อต้นความตาย และสุดท้ายเมื่อไม่มีคนดูแลต้นความตาย มันจึงเกิดความเหี่ยวเฉา และน่ารังเกียจ ซึ่งก็ทำให้มีแต่คนรังเกียจต้นความตายมากขึ้น และนับแต่นั้นมาจนชั่วลูกชั่วหลานแห่งเมืองนั้น ต่างก็รู้จักต้นความตาย ในนามแห่งต้นไม้ที่น่ารังเกียจ จบแล้วครับ อย่าคิดมากนะครับ มันเป็นแค่นิทาน