เล่าเรื่องน้องหมา
ที่บ้านเลี้ยงสุนัขไว้สามตัว ซึ่งได้มาเมื่อประมาณ 5 ปีที่แล้วแต่ละตัวได้มาโดยไม่ได้ตั้งใจ 2ตัวแรกเป็นหมาไทย ชื่อเจ้าหมี(ตัวเมีย) สีดำทั้งตัวแต่ที่ใต้ตามีจุดสีน้ำตาลทั้ง2ข้างดูแล้วเหมือนมีสี่ตาเลยที่เท้าทั้งสี่ข้างมีสีน้ำตาลได้มาเพราะเจ้าของเก่าบอกว่าแม่มันมีลูกหลายตัวไม่มีนมให้ลูกกินสงสารก็เลยนำมาเลี้ยง มันอ้อนเก่งมากชอบรับ -ส่งแขกเวลามีคนมาหามันจะวิ่งไปรับที่ประตูรั้ว สวัสดีแขก(ยืนยก 2ขา)แล้ววิ่งกระดิกหางพาแขกเข้าบ้าน เวลาแขกกลับก็วิ่งไปส่งที่ประตู เจ้าตัวนี้พออายุได้ประมาณ 1ปี มันก็ท้อง แต่ความที่มันชอบกระโดดจากระเบียงบ้านลงมาข้างล่างบ่อย มันเลยแท้งก็พาไปผ่าตัดเอาลูกออกและทำหมันเลย เวลามันหิว มันจะไปนอนเฝ้าตรงประตูห้องครัวชะโงกหน้ามองหาคนแล้วแลบลิ้นเลียแผล็บ เหมือนกับจะบอกว่าขอขนมให้หนูกินบ้างซิ ที่บ้านจะซื้อพวกขนมปังบิสกิตไว้ให้มันกินตอนกลางวัน เพราะที่บ้านให้มันกินอาหารแค่ตอนเช้าและตอนเย็น เจ้าตัวนี้อ้วนมากแต่วิ่งเก่งมาก
อีกตัวชื่อเจ้าโม่ง (เป็นตัวผู้ ตัวมันสีขาวมีสีดำข้างลำตัวเป็นบางแห่ง ช่วงหัวถึงคอเป็นสีดำสนิทเหมือนคนใส่หมวกโม่ง จึงเป็นชื่อมาของเจ้าโม่ง เจ้าตัวนี้ดื้อเงียบ กว่าจะสอนให้สวัสดีได้ก็นานอยู่ ตอนใหม่ๆให้สวัสดีมันทำอาย แต่พอเราหันหลังให้มันถึงทำท่าสวัสดี แต่ตอนหลังๆ มีเงื่อนไขเรื่องขนม จึงสวัสดีได้โดยอัตโนมัติเมื่อเห็นขนม
ตัวสุดท้ายเป็นสุนัขพันธุ์บางแก้วชื่อแพนด้าสีขาวน้ำตาล รอบกระบอกตาสีดำน้ำตาลคล้ายหมีแพนด้าจึงเป็นชื่อมาของชื่อ(ตัวเมีย) เขาเพาะขาย ลักษณะไม่ได้มาตรฐานเขาเลยให้มา เจ้าตัวนี้เป็นตัวแสบประจำบ้าน เป็นจอมเกเร วายร้าย ขี้อิจฉา ขี้อ้อน ขี้หงุดหงิด ปากเปราะ โวยวาย เอาแต่ใจตัวเอง มีครบทุกรูปแบบในตัวมัน แต่บางครั้งมันก็น่ารักมาก ตอนเช้ามันจะคอยมองประตูบ้านว่าเมื่อไหร่เราจะตื่นแล้วออกไปหามัน ถ้าตื่นสายมองไม่เป็นใครมันก็จะเห่าเรียก มันไม่ถูกกับเจ้าหมี เลยต้องล่ามมันไว้ ถ้าจะปล่อยให้มันวิ่งเล่นต้องเอาเจ้าหมีไปขังไว้หลังบ้านก่อน ไม่อย่างนั้นโดยเจ้าด้าขย้ำตายแน่ (มันเคยหลุดไปกัดกันหลายสิบครั้งแล้ว เจ้าหมีมันตัวเล็กกว่าสู้ไม่ไหว แต่มันก็สู้ขาดใจ ใครมีวิธีฝึกไม่ให้มันกัดกันบ้างช่วยบอกหน่อยเถอะ ความจริงก็ไม่อยากจะล่ามมันไว้หรอก สงสาร และที่สำคัญคือมันอิจฉาเจ้าหมีมากถ้าเห็นเราเดินไปทางเจ้าหมีมันก็จะร้องโวยวายมาก เสียงดังเหมือนใครตีมันเจ็บเหลือเกิน คอยมองดูไม่ให้เราผ่านไปทางเจ้าหมีเลย ถ้าเห็นเมื่อไหร่เป็นเรื่องทุกที สงสารเพื่อนบ้านคงรำคาญเสียงร้องของมันมาก เกรงใจจริงๆแต่ไม่รู้จะทำอย่างไร
ที่เล่าเรื่องหมามาก็เพราะใช้เป็นวิธีผ่อนคลายเมื่อต้องเครียดหรือ เมื่อวุ่นวาย ไม่มีสมาธิ ซึ่งเมื่อได้เลี้ยงดูมันก็รู้สึกรัก มันเป็นเพื่อนที่ดีของเราทีเดียว เอาไว้วันหลังจะมาเล่าเรื่องหมาๆให้ฟังอีก
nutim เล่าเรื่อง
ความเห็น (2)
- บันทึกความทรงจำ...ได้กลับมาอ่านบันทึกนี้แล้วทำให้คิดถึงเจ้าแพนด้ามากที่สุด....เจ้าแพนด้าเสียชีวิตแล้วเมื่อ 14 มีค.51...เศร้าจัง แต่จะยังอยู่ในความทรงจำของนู๋ทิมเสมอ...