ผมมีภรรยา 4 คน
ทำอย่างไรกับภรรยาทั้งสี่คน
... เป็นข้อคิดดี ๆ ที่นำมาฝากวันนี้ครับ อ่านแล้วก็คิดถึงความอนิจจังขอคนเราที่สุดท้ายหนีไม่พ้นความตาย ... และอะไรก็เอาติดตัวไปไม่ได้ นอกจากความดี หรือความชั่วที่คนกล่าวถึงเท่านั้น ...
ในสมัยพุทธกาล พ่อค้ามหาเศรษฐีคนหนึ่งมีภรรยาสี่คน เขาหลงรักภรรยาคนที่สี่มากที่สุด จึงมอบสิ่งที่ดีที่สุดให้เธอไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้าแพรพรรณอันงดงามหรืออาหารโอชะ ขณะเดียวกัน
เขาก็รักภรรยาคนที่สาม ภาคภูมิใจในตัวเธอมาก และมักจะนำเธอไปอวด แก่เพื่อนฝูงอยู่เนืองๆ แต่พ่อค้าก็อดกลัวไม่ได้ว่าวันหนึ่งข้างหน้าสาวเจ้าอาจจะหนีตามชายอื่นไป
เขามีความรักให้ภรรยาคนที่สองด้วยเช่นกัน เธอผู้นี้เป็นคนเห็นอกเห็นใจผู้อื่น มีน้ำอดน้ำทนและเป็นภรรยาที่พ่อค้าสามารถไว้วางใจได้เสมอ โดยเฉพาะเมื่อต้องเผชิญกับอุปสรรค ปัญหาใดก็ตาม พ่อค้าก็จะหันหน้าไปปรึกษาภรรยาผู้นี้ ซึ่งเธอก็ช่วยเหลือเขา ด้วยดีมาโดยตลอด
ฝ่ายภรรยาคนแรกนั้นเป็นคู่ชีวิตที่มั่นคงต่อสามี ทั้งยังได้อุทิศตัวสอดส่องดูแลธุรกิจตลอดจนเรื่องภายในครอบครัวได้เป็นอย่างดี
..แต่อนิจจาพ่อค้ากลับไม่ได้รักตอบ.. รวมทั้งไม่ค่อยจะไยดีเธอสักเท่าไร วันหนึ่ง เมื่อพ่อค้าล้มป่วยลง รู้ว่าตนเองจะต้องจบชีวิต ลงในไม่ช้า เขาก็นึกถึง ชีวิตอันแสนสุขที่ได้ผ่านมาและอดรำพึงรำพันกับตัวเองไม่ได้ว่า
เราเองมีภรรยาถึงสี่คนที่รักเรา และเราก็หลงใหลพวกหล่อนมาก แต่เมื่อถึงคราว ที่จะต้องตายลง เราก็ต้องโดดเดี่ยวเอกา... คิดได้ดังนั้น เขาจึงตามภรรยาคนที่สี่มา เพื่อสอบถามว่า
ข้ารักเจ้ามากที่สุด และที่ผ่านมาข้าก็ได้มอบผ้าผ่อนแพรพรรณอันงดงามให้ แก่เจ้าดูแลเจ้าเป็นอย่างดี... แต่ตอนนี้ข้ากำลังจะตาย เจ้าคิดจะตายตามข้าหรือเปล่า ? ....
ไม่มีทาง … หล่อนตอบ แล้วก็จากไปโดยไม่กล่าวอะไรอีก
อนิจจา คำตอบนั้น ช่างเปรียบเหมือนคมมีดกรีดเฉือนหัวใจพ่อค้าเลยทีเดียว
… แล้วพ่อค้าเจ้าทุกข์ก็ถามคำเดียวกัน นี้กับภรรยาคนที่สาม คำตอบนี้คือ…
ไม่! ถึงตอนนี้พ่อค้ากลับรู้สึกเหน็บหนาวร้าวลึกในหัวอก
เขาพูดกับ ภรรยาคนที่สองว่า …
ข้ามักจะหันหน้าไปหาเจ้าเสมอ เมื่อมีเรื่อง ทุกข์ร้อน และเจ้าก็สามารถช่วย ข้าได้ทุกครา ถึงตอนนี้ข้าต้องการความช่วยเหลือจากเจ้าอีกครั้ง เมื่อข้าตาย ลงเจ้าจะยอมตายตามข้าหรือไม่
ขอโทษที่ครั้งนี้ข้าไม่อาจช่วยท่านได้ อย่างมากที่สุดข้าก็จะอยู่จัดการเรื่อง ฌาปนกิจให้ท่านเท่านั้น
คำตอบนั้นเหมือนสายฟ้าฟาดทำให้พ่อค้าถึงกับตะลึงงัน
ข้าจะอยู่กับท่านเสมอ จะติดตามท่านไปไม่ว่าจะเป็นที่ใด นี่เป็นคำตอบของภรรยาคนที่หนึ่ง ผู้ที่กำลังยืนอยู่เบื้องหน้าเขา บัดนี้หล่อนดูซูบลงมากเนื่องมาจากไม่ค่อยได้รับอาหารที่มีคุณค่าพ่อค้าตอบไปด้วยความเสียใจอย่างสุดซึ่งว่า … ข้าควรจะดูแลเจ้าให้ดีกว่านี้...
ฉะนี้ พระพุทธองค์ทรงตรัสว่า
ภรรยาคนที่สี่เปรียบเสมือนร่างกายของเราไม่ว่าเราจะพยายามดูแลให้ดีสักเท่าไรก็ตาม มันก็ไม่จีรัง ขณะที่ภรรยาคนที่สามเปรียบได้ดั่งอาชีพการงาน สถานะทางสังคม และความร่ำรวย เมื่อเราตาย ทรัพย์สินก็ย่อมจะตกไปอยู่กับคนอื่น คิดหรือว่าคนอื่น ๆ
… เขาจะไม่มาเอาฐานะตำแหน่งของเราไป... "
ภรรยาคนที่สองก็คือครอบครัวและเพื่อนๆของเรา แม้เราจะได้อยู่ด้วยกันยามมีชีวิต แต่ถึงที่สุดแล้วเขาจะอยู่กับเราได้อย่างมากที่สุดก็ในงานฌาปนกิจศพ... "
ส่วนภรรยาคนแรกนั้นก็คือจิตวิญญาณของเราที่มักจะถูกละเลยลืมเลือน เพราะเรามัวแต่ให้ ความสนใจกับวัตถุและความทุกข์ทางกามารมณ์ ขณะที่จิตวิญญาณนั้นเป็นสิ่งเดียวที่จะติดตามเรา ไปทุกที่" ...
(ขอบคุณข้อมูลจาก บ้านมหา ดอทคอม http://www.baanmaha.com/community/thread11668.html)
คำสำคัญ (Tags): #กศน.เพื่อนเรียนรู้
หมายเลขบันทึก: 378049เขียนเมื่อ 23 กรกฎาคม 2010 10:50 น. ()ความเห็น (9)
สวัสดีท่าน ศุภัชณัฏฐ์ หลักเมือง ครับ
อนุโมทนาสาธุกับบันทึกธรรมนะครับ
หมั่นพัฒนา ศีล สมาธิ ปัญญา เจริญภาวนาตามหลักไตรสิกขา
เพราะจะเป็นตัวกำหนดทิศทางหลังการจากไป
ขอบพระคุณครับ...
คมมากครับ
ได้ข้อคิดสะกิดใจ
นัยว่าชีวิตคือพยับแดด จับต้องไม่ได้
ชีวิตคือเม็ดฝน หล่นลงแล้วหายไป
คิดแล้วออกจะเศร้าๆ หน่อย
... ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมเยียนคุณ Phornphon และอาจารย์โสภณ เปียสนิท ขอให้ข้อคิดนี้จงบังเกิดและสร้างเป็นสติ และปัญญาแก่ทุกคนด้วยครับ ...
ได้ข้อคิดดีๆๆมากเลยครับ เข็มขัดสั้น ขอบคุณมากๆๆครับ
ขอบคุณครับ อาจารย์ขจิตที่แวะมาเยี่ยมเยียน ... ผมรู้นะว่าเข็มขัดสั้น หมายถึงอะไร ... อย่างไรก็ตามอย่าได้หน้าลืมหลังก็แล้วกัน ... ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ...
ฝากความคิดถึง ถึงภรรยาคนที่ 1 และคนสุดท้าย ( ใช่หรือเปล่า ) ของท่าน ผอ. คือท่านรองโกศล ด้วยนะครับ
เช่นเลย ..... ขอบคุณครับพี่เอกชัย ด้วยความรำลึกถึงเสมอครับ ...