ความเป็นปัจจเจกของคน

ในระบบราชการที่ต่างคนต่างอยู่ ทำให้ต่างคนต่างอยู่ ต่างคนต่างคิด ไม่ค่อยคิดร่วมกัน

จากกระแสฟุตบอลโลก เคยได้ยินคำถามที่ว่าทำไมคนไทย ไม่เก่งเรื่องฟุตบอล ได้คำตอบว่าเพราะคนไทยทำงานร่วมกันไม่เป็น ทำเป็นทีมไม่ได้ เมื่อก่อนก็เคยนึกเถียงในใจ แต่เดี๋ยวนี้รู้สึกด้วยตัวเองว่าใช่เลย

การทำงานร่วมกันเป็นทีมไม่มีใครเด่นกว่าใคร ไม่มีใครเหนือกว่าใคร ทุกคนต้องทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด แต่"นิสัย" ทำให้เราชอบมองแต่"คนอื่น" ไม่เคยแม้แต่จะคิดว่า ต้องทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด

สถานที่ทำงานที่ต่างคนต่างทำ ทำให้คนทำงานต่างคนต่างอยู่ มีพื้นที่ของตัวเอง ห้ามใครล่วงละเมิดรุกล้ำที่"ของฉัน" การสร้าง"วัฒนธรรมการมีส่วนร่วม" จึงยาก ยิ่งคนที่ไม่ปรับ ไม่เปลี่ยน ไม่เรียนรู้ ก็จะยิ่งไม่รับฟังความคิดเห็นของคนอื่นเลย ยึดมั่นแต่สิ่งที่ตนเองคิด และถ้าความคิดของตนเองสำเร็จ ตัวเองคือผู้ชนะ ความเป็นปัจเจกที่มีพื้นที่ส่วนตัวยิ่งทำให้กรอบที่ตีกรอบตัวเองอยู่แล้วหนาแน่นขึ้น โดยไม่รู้ตัว

อดทนนะ ฉันบอกตัวเองว่าต้องให้โอกาสคน และคิดทางบวก ใครจะพนันกับฉันไหมว่า ระหว่าง"ชาวบ้านในชุมชนไร่ใหม่พัฒนา" ที่เถียงกันหัวชนฝา กับ"ครูในวิทยาลัยของฉัน"ที่เอาความคิดของตัวเองเป็นใหญ่ ใครจะเข้าถึง "กระบวนการมีส่วนร่วม" เพื่อทำ KM และพัฒนาโจทย์วิจัยได้ก่อนกัน