อาหารค่ำมื้อนั้น....
เมื่อวันก่อนผู้เขียนได้ไปรับประทานอาหารกับญาติผู้ใหญ่ ซึ่งท่านเพิ่งจะลาสิกขา จากการบวช 1 เดือน เพื่อเป็นศิริมงคลแก่ตนเอง เมื่อครั้งที่ท่านมีอาการเจ็บป่วย และคิดว่าน่าจะเป็นโรคหัวใจร้ายแรง แต่ที่สุดเมื่อตรวจโดยละเอียด ได้รับการรับรองว่า ไม่ใช่โรคที่ท่านวิตก และอาการก็ดีวันดีคืน ท่านจึงขอบวช เพื่อความสุข ความสบายใจหลายๆอย่าง ที่ท่านอธิษฐาน ก่อนเข้าห้องพิจารณาโรค ขั้นตอนสุดท้าย ปัจจุบันอายุ 70 ปีกว่าแล้ว เป็นกำลังให้กันค่ะ
เราเลยพากันมารับประทานอาหารริมทะเลบางพระ บรรยากาศดีค่ะ พลอยให้ใจสบาย และคิดอะไรได้มากกว่าปกติ
บางวัน บางเวลา เราก็อยากมีชีวิตอยู่ตามลำพัง อยากอยู่กับตนเองบ้าง ก็สุดแท้แต่จะหาความพอดีของตนเอง และความคิดที่ผุดขึ้นมา ในขณะนั้น มันเป็นเรื่องเฉพาะ และเกิดขึ้นเอง ที่ใครก็ไม่ล่วงรู้และเหตุผล
การมีชีวิตของผู้คนในโลกนี้ ต่างเหน็ดเหนื่อย กับแรงต้าน แรงบวกมากมาย เหมือนธงโต้ลม สายลมบางครั้ง ก็ทารุณโหดร้าย แต่บางครั้ง ก็โลมไล้ปลอบโยน ไม่มีใครรู้ว่า วันที่ธงนี้จะขาดสะบั้นนั้น จะเป็นเมื่อใด แต่ธงก็อยู่อย่างผู้ท้าทายเสมอ ผู้ไม่ยอมแพ้ ดีจังนะคะ
ผู้ เขียนเดินชมท้องน้ำบนสะพานไม้ ที่ทางร้านทำทอดยาวลงไปในทะเล แรกๆ ใครๆก็พากันเดินสวนไปมา อย่างมีความสุข เมื่อยก็พักที่ศาลากลางทาง แต่พอตะวันพลบค่ำ ต่างก็รีบเร่งเข้าฝั่ง เหมือนจะไม่ไว้ใจในความมืด และศาลาที่พักพิงก่อนหน้านี้ ทำไมต้องปล่อยให้ศาลารู้สึกเปล่าเปลี่ยวเหงาหงอยด้วยนะ หรือธรรมชาติ จะสอนให้สรรพสิ่ง ต้องแกร่งกล้า แม้ยามที่ใครๆ ก็พากันจากไป
ก็รู้ว่า เมื่อถึงเวลา ต่างก็ต้องเดินทางไกลโดยลำพัง
แต่ก่อนจะถึงวันนั้น ขออย่าให้มีวันที่โดดเดี่ยวมากไปกว่านี้เลย
...ได้ไหมหนอ
ความเห็น (10)
- พี่รุ่งรู้ไหม..
- แป๋มชอบภาษาที่พี่รุ่งเขียนมาก
- ไพเราะ งดงาม ให้ความรู้สึกตามจินตนาการ
- หากแฝงไปด้วยธรรมะ และแง่คิดดีๆเสมอ
- โดยเฉพาะท่อนนี้...
- "ก็รู้ว่า เมื่อถึงเวลา ต่างก็ต้องเดินทางไกลโดยลำพัง
- แต่ก่อนจะถึงวันนั้น ขออย่าให้มีวันที่โดดเดี่ยวมากไปกว่านี้เลย"
- ซึ้งๆๆๆๆๆๆ...
สวัสดีค่ะน้องครูแป๋ม
พี่เองก็ชอบสำนวนของน้องครูแป๋ม
บันทึกนี้พี่มีแรงบันดาลใจ
หลังจากการอ่านบันทึกเรื่องสิ่งที่ต้องทำก่อนตายของน้อง
มันรู้สึกเหงาๆเปลี่ยวๆในหัวใจ
และเลยนึกถึงชีวิตของผู้คนที่เกี่ยวข้องด้วย
ที่สำคัญ เป็นการถ่ายทอดความรู้สึกของตนเองด้วย
ดีใจ ที่น้องครูแป๋ม มีความสุขกับบันทึกพี่รุ่ง
เป็นสิ่งเล็กๆน้อยๆที่ให้กันได้
แม้ว่า จะไม่เคยพบพานกันมาก่อนเลย
พี่รู้สึกรักเหมือนน้องจริงๆค่ะ ด้วยความระลึกถึงเสมอ
สวัสดีครับคุณตันติราพันธ์
การมีชีวิตของผู้คนในโลกนี้ ต่างเหน็ดเหนื่อย กับแรงต้าน แรงบวกมากมาย เหมือนธงโต้ลม สายลมบางครั้ง ก็ทารุณโหดร้าย แต่บางครั้ง ก็โลมไล้ปลอบโยน ไม่มีใครรู้ว่า วันที่ธงนี้จะขาดสะบั้นนั้น จะเป็นเมื่อใด แต่ธงก็อยู่อย่างผู้ท้าทายเสมอ ผู้ไม่ยอมแพ้ ดีจังนะคะ
ขอเป็นธงที่ท้าท้าย แม้นสลายตามแรงลมไปตามกาลเวลา ก็ได้ทำหน้าที่ข้าคือธง
บรรยากาศดีมากเลยนะคะ ^^
สวัสดีค่ะคุณวอญ่า-ผู้เฒ่า-natachoei--
เชื่อมั่นว่าคุณวอญ่า-ผู้เฒ่า-natachoei-- จะเป็นธงชัยที่ดี
ธงที่นำหน้า และเป็นหลักให้ใครต่อใครมองเห็นเป้าหมาย
การสิ้นสลายตามกาลเวลา
ไม่ได้ทำให้คุณค่าของธงผืนนั้นลดน้อยลงไปเลยค่ะ
สวัสดีค่ะคุณBaby
ทะเลยามสายัณห์
บางคนก็บอกว่าน่ากลัว
บางคนก็ชื่นชอบ
ฟังเสียงคลื่นเซาะหาดทราย
ก็เพลินดีค่ะ
มีโอกาสมาชลบุรี ขอเชิญนะคะ
- สวัสดียามเช้า ๆ ที่เริ่มจะร้อนรุนแรงแล้วครับ
- ขอบคุณที่เข้าไปทักทายกัน
- วันนี้ไม่มีภาพมาฝากครับ เพราะเน็ตอืดมาก ๆ เหมือนจะสิ้นชีวิต
- วันหลังจะเอามาฝากนะฮะ
- ขอบคุณครับ
อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่รุ่ง
อากาศร้อนๆ ได้ชมภาพงามๆ ผ่านมุมมองพี่แล้ว เย็นใจจริงๆค่ะ
เมื่อถึงเวลา ต่างก็ต้องเดินทางไกลโดยลำพัง
แต่ก่อนจะถึงวันนั้น ขออย่าให้มีวันที่โดดเดี่ยวมากไปกว่านี้เลย
...ได้ไหมหนอ
เพียงหวังว่าแม้อาจจะโดดเดี่ยว หากแต่คงไม่เดียวดาย เพราะมีความทรงจำดีๆ ไว้หล่อเลี้ยงหัวใจ ขอบคุณค่ะ ;)
สวัสดีค่ะคุณนายก้ามกุ้ง
มาทักทายก็ดีใจแล้ว
ภาพงามๆจะตามไปชมที่บล็อกนะคะ
อากาศร้อน แต่ใจไม่ร้อนนะคะ
ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะคุณpoo
เป็นการยอมรับที่งดงามมากค่ะ
เพราะความทรงจำนั้น
นอกจากจะเป็นเพื่อนแล้ว
ยังติดตามเราไปทุกภพทุกชาติ
ขอให้มีความทรงจำที่ดีตลอดไปค่ะ