ความรู้สึกของนักศึกษาคนหนึ่ง
วันแรกที่ได้รู้ว่าพรุ่งนี้ไปฝึกงานกับคนไข้จิตเวช ยอมรับเลยว่ากลัวนะคะ มีใครกล้าบอกว่าไหมว่าไม่กลัว เดินตามหลังอาจารย์อย่างเดียวเลย เดินไปไหนไม่กล้าเดินคนเดียวเลย ต้องไปกับเพื่อนตลอด เมื่อหนึ่งวันผ่านไป สองวันผ่านไป กลับรู้สึกว่าคนไข้เหล่านี้น่ารักมาก เหมือนเด็กๆ และน่าเห็นใจเป็นอย่างมาก คนไข้เหล่านี้ไม่ได้มาจากกรรมพันธุ์เพียงอย่างเดียว แต่ปัจจัยใหญ่ๆเลยมาจากครอบครัว เคยคิดบ้างไหมว่าคนเหล่านี้ต้องเจอกับปัญหาอะไรมาบ้าง คนเหล่านี้น่าเห็นใจเป็นอย่างมาก น่าสงสาร บางคนพ่อแม่ทะเลาะกัน ทำร้ายร่างกาย สุขภาพจิตเขาเสียมาตั้งแต่เล็ก เขาหาทางออกในความคิดวังวนเดิมๆไมได้ จนเขาเหล่านี้ต้องมาเข้ารับการรักษาเพื่อหาทางออกของความคิด สงสัยต้องปรับความคิดใหม่ซะแร้ว ถ้าเราให้โอกาสเขาเหล่านี้ ให้เขาได้แสดงความคิดเห็น ระบายความรู้สึกออกมา และเข้าใจในความคิดของเขา แล้วคุณจะรู้ว่าเขาคิดอย่างไร
ความเห็น (7)
เราเห็นด้วยนะ ที่ผู้ป่วยจิตเวชน่าสงสารแต่ก็น่าเห็นใจคนที่บ้านเหมือนกันนะ เราไม่รู้หรอกว่าตอนอยู่ที่บ้านเขาเป็นอย่างไร ที่บ้านอาจจจะเอือมละอาก็ได้นะ เพราะเวลาที่เขาอยู่โรงพยาบาลเขาต้องทำตัวดีๆเพื่อที่จะได้กลับบ้านไวๆ เพราะจากแฟ้มประวัติกลับมาด้วยอาการที่น่ากลัว คงไม่มีใครเข้าใจเขา ดูแลสนใจเขาหรอก เพราะที่บ้านต่างคนก็มีหน้าที่ต่างกันไปคงมีไม่กี่บ้านที่จะเข้าใจและเห็นใจพวกเขา จึงเป็นหน้าที่ขของเราไงที่จะคอยช่วยฟื้นฟูจิตใจเขาให้มีจิตใจที่แข็งแรง สามารถที่จะเผชิญปัญหาในสังคมอันวุ่นวายนี้ให้มากที่สุดเท่าที่เราจะสามารถช่วยเหลือเขาได้ เพราะทั้งนี้ก็ขึ้นอยู่ที่การร่วมมือของตัวผู้ป่วยด้วย และเรามีหน้าที่กระตุ้นและปรับเปลี่ยนความคิดในแง่ลบเท่านั้น ดังนั้นเราจึงไม่ควรเป็นอีกคนหนึ่งที่จะซ้ำเติมเขา ควรให้การพยาบาลอย่างเต็มความสามารถของเรา ไม่โมโหจนลืมตัว แสดงกิริยาอะไรที่ไม่ดีออกไปเกินคำว่า "พยาบาล"
คนไข้จิตเวชก็ไม่ได้น่ากลัวตามที่เราคิดเสมอไป เเต่ก็อาจจีมีบ้างเเต่ก็ไม่ไช่ทั้งหมด ^___^
ประสบการณ์ก็เเตกต่างไปจากทางฝ่ายกาย
ไม่กลัวแล้วคนไข้จิตเวช มาเลยๆๆๆ
ใช่เลยบอกตรงๆว่าใช่เลยความรู้สึกกลัวเนี่ยมันเข้ามาอยู่ในจิตใจโดยไม่ได้รับเชิญ ถึงแม้ว่าเราจะอยู่เป็นบ้านใกล้เรือนเคียงกันแต่ถามว่าเจอคนไข้บ่อยมั้ยไม่ค่อยได้เจอเลยนานๆถึงจะมีเข้ามาขายของในวิทยาลัย ได้ไปฝึกเลยรู้ว่าเจ้าหน้าที่ต้องดูแลคนไข้ตลอดเวลาทุกคนจะอยู่ในสายตาแต่หลังจากที่ได้ไปฝึกที่หอผู้ป่วยทุกๆวันผ่านไปความกลัวเนี่ยมันก็ลดไปเองโดยไม่รู้ตัวกลายเป็นความสนิทสนมซะด้วยซ้ำเอ๊ะหรือเราจะไม่ต่างกับคนไข้อ่ะ
แช่แป้ง โนบิตะ
เราม่ายกลัวตนบ้าแล้ว 5555 เปนกำลังให้นร้าๆๆๆ
เห็นด้วยกับคุณวริณญานะคะ
คนเหล่าเหล่านี้ไม่ต่างจากคนธรรมดาเลย มันเป็นเพียงแค่ความรู้สึกค่ะ
ขอขอบคุณสำหรับทุกความคิดเห็นนะคะ
วัชราภรณ์ สีสมัย
คนไข้จิตเวชก็เหมือนกับคนธรรมดามีชีวิต มีจิตใจ มีความรู้สึกเหมือนกับเรา เขาก็มนุษย์เราก็มนุษย์ ต่างฝ่ายต่างต้องมีความเห็นอกเห็นใจกัน เพียงแค่มองว่านี้คือมนุษย์เราก็ไม่ต้องกลัวอะไรแล้วนะค่ะ