ผญา (กลอนอิสาน) จากเศษส่วนความหมองเศร้า กะคือเจ้าที่คิดถึง

สายฝนรินฮำย้อย ลมพัดลอย ต้อยยอดม่วง ปานเสียงทวง ปวงคำเว้า บอกว่าเจ้านั่นคิดถึง

พออยากดึง เอาแผ่นฟ้า หม่องไกลตามาจ้อไส่ เป็นจั่งได๋แน่น้อหล่า คิดเห็นหน้าเจ้าสู่วัน

ความสัมพันธ์บ่หวนสิ้น ความถวิลบ่หวนห่าง ไกลเพียงทางวางที่กั้น ใจเฮานั้นหากอยู่เคียง

ได้ยินเสียงเปรี้ยงเทิงฟ้า เมฆขลาล่อขวานค่วง เจ็บในทรวงหัวใจอ้าย คือเป็นฮ่ายมื้อคิดนำ

มื้อฝนพรำอยู่ทางพี้   ลมพัดวีฮอดเจ้าบ่  เศษส่วนก่อความหมองเศร้า  กะคือเจ้าที่คิดถึง น้องสาวเอ๊ยยย

[ฺBy Jan]

เสียงลมกรูพรูพาสายฝนพร่าง        เดินท่ามกลางสายฝนปนความเหงา

เม็ดฝนไล้ลูบตะโบมโฉมนงเยาว์    โอ้อกสาวหนาวเหน็บเจ็บอกตรม

ก่อนนี้น้องเคยมีอ้ายอยู่เคียงคู่        วสันตฤดูมีพี่อยู่คู่สร้างสม      

แต่ฝนนี้ไม่มีพี่ร่วมเชยชม              สายฝนพรมตรมเศร้าเคล้าน้ำตา  

[ดล อุบลฯ]

ผมวามันดีแท่ๆ ที่ผญาเอาหยังยู พวกลูกหลายเฮาที่เกิดไหม่ใยหล่า ซิได่มาเฮียนฮู่ซั่นแล่ว