อริอารยะ...แด่ผู้บริหารจังหวัดเชียงใหม่

ดูเหมือนว่าฉันจะกลายเป็นคนต่อต้านความเจริญไปเสียแล้ว

ความเจริญที่มาพร้อมเสียง จะเป็นสิ่งแรกที่รบกวนอย่างร้ายกาจ

ฉันย้ายตัวเองมาจากเมืองอันไกลโพ้น เมืองที่สงบ ผู้คนต่างพูดคุยกันเบาๆ เสียงยามกลางคืนหากไร้เหตุผลจะถูกแจ้งความดำเนินคดี สุนัขที่เห่าหอนรบกวน หรือแม้แต่เห่าผู้ใดให้ตกใจ เจ้าของก็ต้องรับผิดชอบ

ฉันเลือกย้ายตัวเองเข้าในหมู่บ้านนี้ หมู่บ้านแห่งหนึ่งของจังหวัดเชียงใหม่

ฉันคิดว่าฉันตัดสินใจผิด

เพราะทุกค่ำคืนฉันจะต้องสะดุ้งตื่น เพราะเสียงคนขี่มอเตอร์ไซด์แผดกึกก้องเป็นกลุ่มๆ

เพราะเสียงสุนัขเห่าหอนโดยเจ้าของก็ไม่สนใจลุกขึ้นมาดู

เพราะเสียงการปิดเปิดประตูเหล็กที่ทำรั้วของคนตรงข้ามบ้าน ที่ไม่ทราบทำธุรกิจอะไรต้องขับรถออกจากบ้านหลังเที่ยงคืนของทุกคืน

และฉันก็ต้องสะดุ้งตื่นกับเสียงรถบรรทุกครึกโครม

ยังไม่หนำ ทุกเช้าค่ำ ฉันจะต้องถูกรบกวนด้วยเสียงตามสายที่กระหน่ำแข่งกันพูดระหว่าง นายกเทศบาล ผู้ใหญ่บ้าน และเจ้าอาวาสวัดจนฉันไม่สามารถฟังวิทยุรายการที่ชอบได้เลย

และวันดีคืนดีฉันก็จะต้องทนฟังการเล่นลิเกแก้บนของวัดใกล้ๆ บ้าน

ฉันไม่เข้าใจว่าทำไม การเจริญของประเทศนี้ถึงมุ่งพุ่งไปที่การแย่งชิงการใช้เสียง

ทำไมไม่มีการควบคุมการใช้เสียง ทั้งๆที่เสียงที่รบกวนมากเกินไปคือตัวก่อความเครียด และเป็นตัวกระตุ้นอนุมูลอิสระที่เป็นปัจจัยเสี่ยงของมะเร็งที่กำลังเป็นปัญหาใหญ่ของจังหวัดเชียงใหม่

แต่ดูเหมือนว่าฉันเป็นคนเดียวในหมู่บ้านที่เป็นอริกับอารยะ และฉันก็ไม่ทราบว่า ทำไมฉันต้องจ่ายภาษีให้รัฐ โดยที่รัฐไม่เคยดูแลปกป้องสุขภาพของฉัน

ฉันจึงอยากบอกผู้คนที่คิดเหมือนที่ฉันเคยคิดว่า อย่ามาอยู่เชียงใหม่เลย