บันทึกถึงพ่อ 2 : ภาพแห่งวันวานของพ่อ

พ่อเองก็ไม่เคยเลยที่จะปฏิเสธการให้ความช่วยเหลือแก่บุคคลเหล่านั้น พ่อก็จะตื่นมาและไปช่วยเขา....เพียงแค่ให้เขาสบายใจสบายกายขึ้นเท่านั้นเอง โดยไม่ได้คิดถึงตนเองสักเท่าไหร่เลย

เรื่องราวของพ่อไม่ได้เป็นเรื่องราวที่ติดตาตรึงใจสำหรับพวกเราลูกๆ ของพ่อทั้งสี่คนเท่านั้น หากชาวบ้านในหมู่บ้านเราต่างกล่าวขานตรงกันว่าภาพของพ่อและการปฏิบัติตนของพ่อที่เป็นมาโดยตลอดนั้นจะยังคงติดตาตรึงใจพวกเค้าไม่เสื่อมคลาย

ในหมู่บ้าน...พ่อไม่ใช่เป็นแค่พ่อของลูกๆ อย่างพวกเราสี่คน แต่พ่อเป็น “พ่อเนียน” ของคนเกือบทั้งหมู่บ้าน เพราะเมื่อเวลาที่เด็กๆ คนไหนป่วย ผู้เป็นพ่อแม่ปู่ย่าตายายก็จะนำเด็กเล็กๆ เหล่านั้นมาให้พ่อผูกข้อมือรับเป็นลูก แม้ว่าไม่ป่วยก็ตามก็ยังหอบลูก หอบหลานมายกให้เป็นลูกของพ่อ พ่อฉันเลยมีลูกๆ เป็นร้อยเป็นพันคน ฉันจึงมีพี่น้องเป็นร้อยเป็นพันคนเช่นกัน จะยกเว้นก็แต่คนรุ่นเดียวกับพ่อที่มักเรียกขานอย่างกันเองกับพ่อด้วยภาษาถิ่นว่า “เข๋า” กับ “เร่า” ในการแทนตนเองและผู้ที่สนทนาด้วย ส่วนคนรุ่นน้องของพ่อจะกล่าวขานเรียกพ่อว่า “พี่หลวง” บ้าง “พี่หลวงเนียน” บ้าง

ด้วยเหตุที่ว่า”พ่อฉันเป็นหมอชาวบ้าน” นั่นเอง คนไข้ของพ่อจึงมีเยอะมาก เพราะพ่อศึกษาเรื่องของยาสมุนไพรจากบรรพบุรุษและก็สืบทอดตำรายาที่ช่วยรักษาอาการคนไข้ให้หายจากการทุกข์ทรมานจากโรคภัยนั้นมาหลายรายแล้ว ที่ฉันภูมิใจในพ่อที่สุดก็ตรงที่พ่อไม่เคยอวดอ้างสรรพคุณตนเอง มีแต่คนพูดกันเองปากต่อปากถึงพ่อในทางที่ดีๆ คนไข้ของพ่อจึงมีทั้งในหมู่บ้าน ต่างหมู่บ้าน ในตำบล ต่างตำบล และรวมถึงต่างจังหวัด พ่อไม่เคยเรียกร้องเอาเงินค่าตอบแทนใดๆ ในการรักษา ในการช่วยเหลือคนไข้ของพ่อ หากคนไข้จะจ่ายเงินให้พ่อก็เฉพาะแต่ค่าตัวยาสมุนไพรที่พ่อไปหาซื้อมาจากร้านยาสมุนไพรเท่านั้นเอง เมื่อคนไข้มาหาพ่อ..พ่อมักจะบอกให้เขาเหล่านั้นไปหาคุณหมอที่โรงพยาบาลก่อนแล้วค่อยมาบอกพ่อว่าเป็นอะไร พ่อจึงจะค้นตัวยาสมุนไพรช่วยรักษาเขาให้ถูกกับโรคที่เขาเป็น ยังเคยมีคุณหมอที่โรงพยาบาลประจำอำเภอเชิญพ่อไปประชุมหมอพื้นบ้านของชุมชนเสมอๆ และมักจะบอกต่อว่า”ไปหาลุงเนียนนะครับ”...ทุกปีทางมหาวิทยาลัยราชภัฏ สงขลา ก็เชิญพ่อไปร่วมทำพิธีไหว้ครูในวันไหว้ครูของเด็กๆ นักศึกษาประจำภาควิชาที่ศึกษาเกี่ยวกับยาสมุนไพรและหมอชาวบ้าน ฉะนั้นการช่วยเหลือคนในการรักษาโรคของพ่อจึงได้รับความมั่นใจจากเหล่าคนไข้ของพ่อเรื่อยมา แต่ก็คงจะเป็นประเภทลางเนื้อชอบลางยาบ้าง ที่บางรายก็หายเลย หรือบางรายก็อาจจะมีอาการดีขึ้นเรื่อยๆ แต่อาจจะนานหน่อย เพราะการรักษาด้วยยาสมุนไพรอาจจะต้องใช้เวลานานกว่ายาของคุณหมอในโรงพยาบาล แต่หากเชื่อมั่นในภูมิปัญญาที่ถ่ายทอดกันมาจากคนในสมัยโบราณล่ะก็พ่อก็จะช่วยรักษาต่อไปเรื่อยๆ จนอาการดีขึ้นๆ ดังนั้นคนไข้ของพ่อจึงมีทั้งคนไทยพุทธและไทยมุสลิม นั่นเท่ากับว่าพ่อช่วยเหลือคนไข้ของพ่อโดยไม่มีการแบ่งแยกเชื้อชาติและศาสนาเช่นเดียวกับคุณหมอที่โรงพยาบาล (และคนไข้ไทยมุสลิมที่มักจะมาหาพ่อก็มักจะเรียกพ่อว่า “เว๊าะ” ที่แปลว่า “ลุง”....จึงไม่มีใครแปลกใจเลย..เมื่อวันที่พ่อเสียกลับมีคนมุสลิมมายืนร้องไห้ที่ศาลาหน้าบ้านและพร่ำพูดว่า...แล้วต่อแต่นี้ไปไม่มีเว๊าะแล้วใครจะรักษาป๊ะของเขาที่มีอาการดีขึ้นๆ ตามลำดับ..) อานิสงส์ในการช่วยเหลือคนของพ่อส่งมาถึงพวกเรา...ลูกแท้ๆ ของพ่อเสมอๆ เช่น คนไข้ของพ่อจาก จ.สตูล มักจะเอาหอยตัวใหญ่ๆ มาให้พ่อเสมอเมื่อมาหาพ่อ นอกจากนี้ยังมีใครต่อใครที่เป็นคนไข้ของพ่อที่ไม่ใช่ญาติก็ล้วนแต่ส่งต่อไมตรีจิตและความช่วยเหลือเกื้อกูลมาถึงพวกเราอย่างให้เกียรตินั้นแก่พวกเราลูกๆ ของพ่อไปด้วย

ภาพกิจกรรมของพ่อยังมีอีกมากมาย ไม่ว่าจะใครต่อใครในหมู่บ้านจะทำการอันใดก็จะมาหาพ่อทั้งแต่งงานก็จะมาหาพ่อเพื่อให้ดูฤกษ์ดีของทั้งบ่าว-สาว รวมไปถึงการไป “ตั้งการ” (เป็นการทำพิธีเพื่อให้งานแต่งของคู่บ่าว-สาวนั้นผ่านไปได้ด้วยดีโดยไม่มีเหตุการณ์หรืออุปสรรคใดๆ ในระหว่างวันงาน) ในวันก่อนงานแต่งนั้น ส่วนใครจะบวชหรือออกรถ(ถอยป้ายแดงทั้งรถยนต์และจักรยานยนตร์) ก็จะมาหาพ่อเพื่อดูวันดีๆ และทิศทางในการออกรถนั้น เสร็จแล้วก็ต่อด้วยการเจิมรถเพื่อความเป็นสิริมงคลแก่รถและเจ้าของรถ บ้างก็มาขอให้พ่อช่วยไปทำพิธีไหว้เจ้าที่เจ้าทางให้ หากญาติใครป่วยหนักอยู่ก็มักจะมาตามพ่อไปช่วยดูอาการให้หน่อย พ่อก็จะขับรถจักรยานยนตร์คันเก่งสีน้ำเงินที่เสียงคุ้นหูของชาวบ้านไปแวะเยี่ยมเยียนคนป่วยนั้นเป็นกรณีพิเศษ หากเค้าใกล้จะถึงวาระสุดท้ายก่อนจากไป ญาติๆ เค้าก็จะมาหาพ่อให้พ่อช่วยไปดู ไปอยู่ใกล้ๆ เป็นเพื่อนคนที่เหลือว่าจะทำการอันใดต่อไป จนแล้วเสร็จพิธีฌาปนกิจศพ

ดังนั้นเกือบทุกครอบครัวจะต้องมีธุระปะปังมาหาพ่อฉันเสมอๆ และพ่อเองก็ไม่เคยเลยที่จะปฏิเสธการให้ความช่วยเหลือแก่บุคคลเหล่านั้น ตั้งแต่เด็กๆ เท่าที่จำความได้ พ่อก็ออกช่วยเหลือคนตลอด บ้านไหนใครไม่สบายก็จะมาตามพ่อไปช่วยดูให้ ไม่ว่าจะดึกดื่นเที่ยงคืนขนาดไหนพ่อก็ยังไปช่วยเขา ขนาดนอนหลับกันไปแล้วทั้งบ้าน...เมื่อมีชาวบ้านมาเคาะประตูร้องเรียกหาพ่อ พ่อก็จะตื่นมาและไปช่วยเขา....เพียงแค่ให้เขาสบายใจสบายกายขึ้นเท่านั้นเอง โดยไม่ได้คิดถึงตนเองสักเท่าไหร่เลยว่า...ในเวลานั้นเป็นเวลาที่พ่อต้องพักผ่อนนะ และพ่อก็จะเล่าเรื่องราวที่พ่อไปช่วยเหลือคนให้พวกเราฟังเสมอๆ บางครั้งพ่อบอกว่าพ่อไปเพียงแค่รับฟังเขาให้เขาได้ปรึกษาปัญหาต่างๆ เขาได้รับความสบายใจขึ้นก็เพียงพอแล้ว สบายใจแล้ว คนสมัยก่อนไม่ค่อยไปโรงพยาบาลกัน เค้าเลยมาหาพ่อ มาปรึกษาพ่อ แต่พ่อก็มักจะมีคำแนะนำที่ดีๆ ให้เขาเสมอ ด้วยหลักจิตวิทยาที่พ่อไม่เคยไปร่ำเรียนมาจากไหน แต่สิ่งที่พวกเราเห็นนั่นคือพ่อใช้หลักจิตวิทยาในการพูดจาและพูดคุยกับเขาเหล่านั้น ใครๆ จึงมักจะพูดถึงพ่อว่า...พ่อไม่เคยพูดไม่ดีกับใครเลยสักครั้ง....ด้วยลักษณะที่พ่อเป็นคนสุภาพ พูดจาไพเราะ และมักเป็นผู้ให้ความช่วยเหลือหรือให้คำปรึกษาแก่ชาวบ้านเสมอๆ

เมื่อในหมู่บ้านมีงานใดๆ ไม่ว่าจะเป็นงานวัด หรืองานของชาวบ้านทั้งใหญ่หรือเล็กก็มักจะมาหาพ่อให้พ่อไปเป็นที่ปรึกษาแล้วพวกเขาเหล่านั้นก็จะขันอาสาเป็นแรงเอง อย่างเมื่อครั้งที่สิ้นเจ้าอาวาสรูปก่อน (ท่านอาจารย์เยื้อน...พระนักพัฒนาผู้เก่งกาจรูปหนึ่งที่เดียว ที่เป็นทั้งเจ้าอาวาสและเจ้าคณะอำเภอในขณะนั้น) พ่อจึงเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงหลักในการออกเดินหาทุน,เรี่ยไรทุนจากชาวบ้านทั้งในหมู่บ้านและในตำบลเพื่อสมทบทุนร่วมกันจัดงานพระราชทานเพลิงศพพระอาจารย์อย่างสมเกียรติที่ท่านมาพัฒนาวัดให้กับหมู่บ้านและตำบลเรา ใครต่อใครก็ร่วมกันสมทบทุนมาด้วยเต็มใจกันบริจาคด้วยเชื่อมั่นในความดี และความซื่อสัตย์ ใจซื่อมือสะอาด น่าเคารพของพ่อนั่นเอง (ดังที่...ท่านเจ้าอาวาสรูปปัจจุบันได้กล่าวไว้ในการเทศนาธรรมในวันฌาปนกิจศพของพ่อนั่นเอง) ฉันจำได้ว่าตอนนั้น....พ่อออกเดินทางทุกวัน เมื่อกลับมาถึงบ้านพ่อก็จะวานให้พวกเราช่วยรวมยอดเงินที่ท่านเรี่ยไรมาได้ จนกระทั่งว่าตัวเลขรวมของยอดเงินเป็นเงินถึงสี่แสนกว่าๆ ท่านจึงเข้าไปแจ้งแก่เจ้าอาวาสรูปปัจจุบันว่าให้จัดงานพระราชทานเพลิงศพท่านเจ้าอาวาสได้เลย เราทั้งหมู่บ้านจึงได้ช่วยกันคนละไม้คนละมือสำหรับงานพระราชทานเพลิงศพเจ้าอาวาสรูปก่อนนั้นด้วยกันอย่างสามัคคี โดยมีพ่อเป็นที่ปรึกษา...คอยช่วยร่วมแก้ปัญหาให้แก่ทุกงาน...งานจึงสำเร็จลงได้อย่างสมเกียรติที่ท่านได้มาพัฒนาวัดในหมู่บ้านและในตำบลของเรา

โดยปกติพ่อไม่ค่อยจะป่วย ดังนั้นเมื่อพ่อป่วยขึ้นมาครั้งใดจึงเป็นเรื่องใหญ่ของคนในหมู่บ้านฉันไปโดยปริยาย เช่นครั้งหนึ่งเมื่อพ่อล้มรถจักรยานยนต์จากการกลับมาจากไปช่วยเหลือชาวบ้าน พวกเรานำพ่อไปโรงพยาบาลชาวบ้านก็แห่กันไปเยี่ยมคนป่วยจนเกือบไม่ได้พักที่โรงพยาบาล (แต่ฉันก็แอบเห็นแววตาแห่งความสบายใจของท่าน...แม้ท่านอาจจะไม่ได้พักผ่อนมากเท่าที่คนป่วยแก่ๆ คนนึงควรจะได้พักฟื้นอย่างเต็มที่ในช่วงระยะเวลาที่ป่วยก็ตาม) และเมื่อกลับมาพักรักษาตัวต่อที่บ้านสวน จำได้ว่าชาวบ้านตามมาเยี่ยมพ่อกันอย่างหนาแน่นอีกเช่นเคย มีรถยนต์จอดกันยาวขนานแนวถนนลูกรังทางไปบ้านสวน จนเป็นที่ร่ำลือกันไปทั่วหมู่บ้าน และอีกครั้งเมื่อพ่อมีอาการหอบจากการที่ไม่ได้พักผ่อนเลย เพราะไปเป็นหมอชาวบ้านจัดการงานศพให้เขาถึง 2 ศพซ้อน วันสุดท้ายคือวันฌาปนกิจศพที่สองในช่วงนั้น ฉันเองต้องถอยรถยนตร์ไปรับพ่อ เมื่อพ่อเดินลงมาจากเมรุที่วัดด้วยอาการหอบ เหนื่อย อ่อนเพลีย เมื่อพวกเราพาพ่อไปโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งในอำเภอหาดใหญ่ในเวลาสี่โมงเย็นกว่าๆ ของวันนั้น และคุณหมอก็ขอให้พ่อเข้าพักรักษาตัวในโรงพยาบาล ก็ไม่วายที่ท่านจะห่วงงานที่ท่านทำยังไม่เสร็จ ถึงกับต้องให้พี่สาวคนโตโทรศัพท์มาช่วยเคลียร์งานให้คนอื่นในหมู่บ้านทำแทน ท่านจึงยอมเข้าพักรักษาตนเองในโรงพยาบาลนั้นในที่สุด ก็เป็นเช่นเดิมทุกครั้ง หากพ่อป่วย...ชาวบ้านที่ทราบข่าวต่างก็บอกต่อๆ กันไป และพากันมาเยี่ยมพ่อ จนพ่อต้องขอย้ายกลับบ้าน ครั้งนั้นคุณหมอไม่ยอมให้พ่อกลับบ้าน...บอกพ่อว่า...หมอยอมได้แค่...ให้ลุงกลับไปรักษาตัวต่อที่โรงพยาบาลใกล้บ้าน จึงมีบันทึกแห่งการสัมผัสโรงพยาบาลดีใกล้บ้านที่ฉันเคยบันทึกไว้ใน อีกสัมผัสหนึ่งกับ..โรงพยาบาลเทพา..โรงพยาบาลดีใกล้บ้าน นั่นเอง

และนี่คือ....อีกบางมุมในชีวิตของพ่อฉันเอง...ที่เป็นพ่อของคนอื่นๆ อีกหลายร้อยคนด้วยเช่นกัน

เขียนใน GotoKnow โดย Lioness_ann
ใน โอ้..ชีวิต...มีอะไรตั้งเยอะแยะ

คำสำคัญ (Tags): #บันทึกถึงพ่อ

หมายเลขบันทึก: 350063เขียนเมื่อ 6 เมษายน 2010 20:52 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 22:43 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน