นกกระจาบที่ไม่กระจอก
นกกระจาบที่ไม่กระจอก
นกกระจาบ ให้ข้อคิดมากมายกับมนุษย์
" จากชีวิตเด็กบ้านนอก ที่อยู่กับธรรมชาติมาตลอด ผมคิดในใจเสมอเมื่อเห็นรังนกกระจาบ มันช่างเป็นความยิ่งใหญ่เหลือเกิน นกตัวเล็กๆนิดเดียว ทำไมถึงทำในสิ่งที่เหลือเชื่อ ทำได้อย่างไร ผมนั่งมองรังนกไป คิดไปเพลินๆ ถ้าจะเปรียบกับคน สะท้อนให้เห็นอะไรหลายอย่าง ความมานะ ความอดทน ความพยายาม ทำในสื่งที่เหลือเชื่อ และกลายเป็นความมหัศจรรย์ ผมไม่รู้(ทราบ)จริงๆ ว่าเจตนา หรือจินตนาการของนกกระจาบคิดอย่างไร....ทำไมต้องสร้างรังสวยงามใหญ่โตขนาดนี้ และที่น่าสังเกตอีกอย่างหนึ่งคือ รังที่สร้างนั้นจะมีลักษณะเหมือนกัน ประหนึ่งมีการออกแบบบังคับมาให้" ปัญหานี้ยังอยู่ในใจผมเสมอมา
ใครมีความรู้เรื่องนี้ ช่วยตอบปัญหาหน่อยครับ..
นิทานเรื่องเจ้าหญิงนกกระจาบ
ภาคแรก
"กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ณ ชายป่าแห่งหนึ่ง มีนกกระจาบสองผัวเมียพร้อมด้วยลูกเล็กๆ อีก ๔ ตัวทำรังอาศัยอยู่บนต้นไม้ใหญ่ แม่นกนั้นคอยอยู่ดูแลลูกอ่อน ส่วนพ่อนกมีหน้าที่บินออกไปหาเหยื่อมาเลี้ยงลูกเมีย
วันหนึ่งพ่อนกบินหาอาหารออกไปไกลถึงกลางบึงใหญ่ซึ่งมีดอกบัวขึ้นอยู่มากมาย ทำให้พ่อนกเพลิดเพลินจนลืมเวลา ครั้นถึงตอนเย็นดอกบัวก็หุบกลีบเข้าหากันและได้ขังพ่อนกเอาไว้ข้างใน ไม่ว่าพ่อนกจะพยายามดิ้นรนอย่างไรก็ไม่สามารถหลุดออกมาได้
ฝ่ายแม่นกและลูกๆ รออาหารอยู่ด้วยความหิวโหย บังเอิญคืนนั้นเกิดไฟไหม้ป่า แม่นกไม่สามารถช่วยพาลูกๆ หนีภัยได้ จึงต้องทิ้งรังไว้จนลูกนกโดนไฟคลอกตายทั้งหมด ส่วนแม่นกนั้นยืนเกาะกิ่งไม้ร้องไห้ด้วยความอาลัยรักลูกๆ ของตน พอถึงเวลาเช้าดอกบัวสยายกลีบ พ่อนกก็รีบบินกลับ ครั้นพบแต่รังที่กลายเป็นเถ้าถ่านรู้สึกเสียใจรีบเข้าไปหาแม่นก แต่นางนกกระจาบได้ตัดพ้อต่อว่าหาว่าพ่อนกมัวไปติดพันนางนกอื่นอยู่จึงไม่ยอมกลับรัง แม้พ่อนกจะพยายามอธิบายอย่างไรนางนกกระจาบก็ไม่ยอมฟัง นางได้ตั้งจิตอธิษฐานว่าหากเกิดชาติหน้าฉันใดจะไม่ยอมพูดกับผู้ชายคนไหนอีกเลย แล้วนางนกกระจาบก็บินเข้าสู่กองไฟตายตามลูกๆ ไป
พ่อนกเมื่อเจอเหตุการณ์เช่นนี้ก็ยิ่งเสียใจมากขึ้นเป็นทวีคูณ อธิษฐานว่าด้วยความสัตย์จริงในสิ่งที่ตนกระทำลงไปโดยมิได้มีเจตนานอกใจนางนกกระจาบ ขอให้ตนเป็นผู้เดียวเท่านั้นที่นางนกกระจาบซึ่งไปเกิดใหม่ยอมพูดด้วย แล้วพ่อนกก็โผเข้ากองไฟสิ้นใจตามไปอีกตัวหนึ่ง..."
ความเห็น (26)
- นกกระจาบคือสัญลักษณ์แห่งความมานะพยายามครับ
- ตอนนี้รังนกกระจาบสวย ๆ ถูกเก็บเอาไปขายเยอะแล้ว
- คนเอาเปรียบนกมากไปหรือเปล่าครับ
- มีความสุขกับวันหยุดครับครูจ่อย
สวัสดีครับคุณครู จ๋อย
นกกระจาบ ไม่กระจอก จริงๆครับ ให้ข้อคิดแก่คนมาก นักหัตกรรมต้นแบบครับ
- ขอบคุณครับ ท่านคุณครูก้ามกุ้ง
- ที่แวะมาเยี่ยมมาทักทาย
- "คนทำไม่เป็นแล้วยังอยากได้ของนก" (ข้อนี้น่าคิดนะครับ)
- ขอบคุณครับพี่วอญ่า
- "นกกระจาบ" ให้ข้อคิดมากมายหลายๆอย่างกับคน แต่คนเคยให้อะไรกับนกบ้าง... กลับมีแต่รังแกนก คิดแล้วก็สงสารนกนะครับ
สวัสดีค่ะ
- สมัยนี้หาดูรังนกยากนะคะ ตอนเด็ก ๆ ไปปีนเอามาเล่น
- คุณยายให้นำไปคืน เพราะเป็นการทำลายที่อยู่ของนก
- บ้านพี่คิม..เป็นคอนโดของนกแล้วค่ะ ทำหญ้ารกเลอะเทอะทุกวัน เพราะเขาไม่มีต้นไม้ที่จะอาศัย
- ขอบคุณครับพี่คิม
- ที่แวะมาเยี่ยม มาทักทาย
- นกกระจาบ ชอบความมีระเบียบ ความสวยงาม ไม่เหมือนนกบางชนิด "สัจธรรม"ครับพี่
- "สรรพสิ่งในโลกนี้ มีทั้งดีทั้งเลว" ต้องเลือกๆดูใช่มั้ยพี่
- โชคดีมีสุขนะครับ
ดูแล้วก็เพิ่มความสงสัยเข้าไปอีก
ทำไมนกจึงสร้างรังได้รูปร่างเหมือนกันหมดทุกรังเลย
เหมือนรูปทรงบังคับของนกกระจาบอย่างไรอย่างนั้นเลย
- ขอบคุณครับ คุณครูนวนใจ
- สำหรับมิตรภาพที่มีให้
- และแวะมาแลกเปลี่ยนเรียนรู้ เรื่องนกกระจาบด้วยกัน
ถึงตัวจะเล็กแต่ศักยภาพล้นเหลือครับ
- ขอบคุณครับ ท่านอาจารย์จารุวัจน์ شافعى
- สำหรับมิตรภาพ
- ใช่แล้วครับ "เล็กพริกขี้หนู"
สวัสดีครับครูจ่อย
อ่านแล้วได้ข้อคิด ได้ข้อสังเกต นักบริหารมักจะพูดว่าจงเป็นพญาอินทรี แต่อย่าเป็นนกกระจอก
คงต้องเปลี่ยนวิธีคิดแล้วกระมัง
นกกระจาบ หาดูยากขึ้นทุกวัน
เขามีรัง มีลูกอ่อนอยู่ในรัง พ่อกับแม่ไปหาอาหารมาป้อน
เป็นพ่อแม่นกที่รับผิดชอบ ช่วยกันสอนให้ลูกบินจนแข็งแรง
ดีกว่าคน บางคน มีลูกทิ้งขว้าง ปล่อยไปตามยถากรรม
ก่อปัญหาให้กับสังคม และประเทศชาติ
ได้ข้อคิดมากมาย กับนกกระจาบที่ไม่กระจอก
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีดีที่นำมาแบ่งปัน
- ขอบคุณครับท่านผอ.พรชัย
- พญาอินทรี หรือนกกระจอก ก็ตายคือกันเด้อ...สิบอกไห่
- เห็นด้วยอย่างยิ่งครับ คุณครูดาวเรือง คนเช่นนั้นแย่ที่สุด
- ขอบคุณมากๆครับที่แวะมาเยี่ยม มาทักทาย
- โชคดีมีสุขนะครับ
เคยสงสัยเหมือนครูจ่อยเช่นกันค่ะ
แอบชื่นชมความพยายาม คาวมอดทนของนกกระจาบอยู่เช่นกันค่ะ ที่อุสาห์สร้างรังอยู่ซะสวยงาม
แต่เสียดายนะคะถ้าคนเราจะไปเอารังของมันมาขายขณะที่มันยังต้องอาศัยรังของมันอยู่ ^^
- ขอบคุณครับคุณBaby
- คนประเภทนั้นใช้ไม่ได้ เห็นแก่ตัวครับ รังแกได้แม้แต่สัตว์เล็กๆ
- โชคดีนะครับ
ขนาดน้องนก ยังถือสัตย์ รักสัจจะ มีขันติ ธรรมะ นะคะครูพี่จ่อย
- ขอบคุณครับน้องpoo
- คนบางคนแย่กว่าสัตว์นะครับ...
ครูไม่ทันเหลี่ยมนกกระจาบ
ที่สังเกตเห็น แทบทุกครั้งเมื่อสมัยเด็กไม่ประสาอยากได้รังมัน ปีนขึ้นไปก่อนจะถึงรังนกกระจาบจะโดนแตนต่อยเสมอ
แสดงว่านกกระจาบมีภูมิปัญญาอันหลักแหลมในการหาการ์ด (เปล่าเสื้อแดง)
สวัสดีค่ะ
- น่าสงสารนกกระจาบนะคะ
- ทั้งกรณีถูกคนขโมยรังมาขาย
- และในนิทานเจ้าหญิงนกกระจาบ
- มาทักทายพี่ครูจ่อยในวันหยุดอีกวันค่ะ.
ถ้าจำไม่ผิด
ที่อยุธยา มีการอนุรักษ์
นกกระจาบและรังนกกระจาบค่ะ
- ขอบคุณครับพี่ครู ป.1
- สวยงามครับต้องช่วยกันอนุรักษ์ไว้นานๆให้ลูกหลานได้ศึกษาตลอดไป
เรื่องมันเศร้าจังนิ
- ขอบคุณครับคุณนนท์
- สำหรับมิตรภาพ
แม่นกกระจาบทอง
เผื่อใครเก็บลูกนกได้ อาจเป็นประโยชน์
เมื่อวันที่ 19/7/54 ไปรับลูกที่ โรงเรียน ตอนลูกจะขึ้นรถ ลูกชี้ให้ดูลูกนกตัวหนึ่งอยู่บนพื้นลานจอดรถสีดินลูกรัง ตัวมันเล็กเท่าหัวนิ้วโป้ง แดงๆ ไม่มีขน ตายังไม่ลืม อ้าปากขออาหารเมื่อเดินไปดู มองดูต้นไม้ที่อยู่ใกล้ๆ (แต่ก็ห่างจากจุดที่นกอยู่มาสัก 5 เมตร) ไม่เห็นรังนก ไม่เห็นมีนกร้องหรือเกาะอยู่ แถวนั้นมีแมวเยอะมาก ไม่รู้ทำยังไง ลูกสาวเลยบอกให้เก็บมาเลี้ยง ก็เลยเริ่มต้นเลี้ยงนกตั้งแต่วันนี้ โดยไม่รู้ว่ามันคือนกอะไร จะเลี้ยงยังไง จะรอดหรือเปล่า และมันมีชื่อว่า "จิ๊ดริด"
เมื่อกลับมาถึงบ้านที่บ้านมีกล้วยน้ำว้าสุกงอมอยู่พอดี เลยขูดเหมือนขูดให้เด็กกินผสมน้ำต้มสุก ป้อนคำเล็กๆ ด้วยช้อนคนกาแฟ แล้วก้ให้นอนในกองกระดาษทิชชู่ ตอนเช้ารีบมาดูปรากฎว่ารอด ก็เลี้ยงต่อไป โดยเริ่มผสมเนื้อไก่ต้มปั่นละเอียดกับกล้วยขูดผสมน้ำต้มสุก สลับกับไข่แดงกับกล้วยขูดผสมน้ำต้มสุก กินสลับวันกัน
นกเริ่มโตขนเริ่มงอก วันที่ 22/7/54 มันเริ่มลืมตาแต่ไม่นาน ที่บ้านไม่มีใครอยู่เลยต้องพามันไปด้วยทุกที่ ไปทำงานด้วย ไปเรียนด้วย พอมันหิวมันก็ร้อง ก็ป้อนอาหาร เวลามันได้กินอาหารมันจะร้อง งื้ด งื้ด เหมือนเสียงลูกหมาดีใจที่ได้กินนมแม่ เป็นเสียงที่น่ารักมาก ไม่เคยรู้มาก่อนเลย แล้วมันก็นอนหลับต่อ แต่นกจะถ่ายออกมาทันทีที่เราป้อนคำแรกเสร็จนะ และเราก็ต้องเก็บท้องเพื่อไม่ให้รังสกปรก "จิ๊ดริด" เป็นนกที่นอนขี้เซา ต้องปลุกจึงจะตื่น หรือเวลาจับทำความสะอาดก็จะหลับอีก คงเพราะยังเด็กเพื่อนแนะนำให้ใช้ผ้าขนหนูให้มันแทนทิชชู่เพราะมันน่าจะหนาว เมื่อทำตามมันดูมีความสุขมาก มุดเข้าไปนอนข้างใน จะโผล่หัวออกมาร้องตอนหิวเท่านั้น มันชอนนอนตะแคง เป็นนกที่แปลก ตอนนี้มันเริ่มมองคนที่ป้อนข้าวประจำเป็นแม่แล้ว เวลาเดินผ่านหรือทำอะไรมันจะมองตามจนคอเหลียว และร้องท้นที แต่กับคนอื่นไม่ทำ ไม่สนใจ เวลาเดินทางจะเอากล่องที่นอนวางไว้เบาะข้างๆ คนขับ มันก็จะมองเป็นระยะ เราจะเล่นทักทายกันโดย แม่จะเรียก "จิ๊ดริด" ก็ร้องตอบ "จิ๊บจิ๊บ" เรียก "จิ๊ดริด จิ๊ดริด" ตอบ "จิ๊บ จิ๊บ จิ๊บ" ถ้าเรียกเบาๆ ก็ตอบเบาๆ เรียกเสียงดังก็ตอบเสียงดัง ลูกสาวชอบใจมาก ตอนนี้จิ๊ดริดขนเต็มแล้วแต่ยังไม่ยาวพอไขยังลอกออกไม่หมด ตรงท้องยังไม่มีขนคลุม ขนหางก็ยังไม่ยาวเต็มที่ ยาวประมาณ 2 ซ.ม ได้ ขนเป็นสีน้ำตาลหญ้าแห้ง ท้องเป็นสีเหลืองทอง ยังเดาไม่ออกว่าเป็นนกอะไร จนวันที่ 2/8/54 ไปถามคุณตาคนนึงแกเลี้ยงนกไว้หลายตัวเป็นนกหงษ์หยก จึงรู้ว่าเป็นนกกระจาบทอง ต้วที่เลี้ยงเป็นตัวเมีย มันกำลังเริ่มซน เริ่มกระโดดไปมาได้ และเริ่มหัดกระพือปีกเล่น ดีใจมากที่รู้พันธ์ ตั้งใจว่าจะไม่กักขังมันไว้กับเรา เมื่อโตพร้อมเมื่อไหร่มันจะไปเมื่อไหร่ก็ได้เสมอ
และแล้วก็เกิดเรื่องเศร้าเกินทำใจได้ เมื่อเช้าวันที่ 4/8/54 เวลาเดิมมาปลุกนก กลับพบว่านกตายแล้ว โดยกางปีกนิดๆ ขาพับแนบกับตัว นิ้วกำเข้า ที่นอนมีมดตัวโต 6-7 ตัวกัดหน้านกอยู่ จับขึ้นมาคอแข็งแล้ว เรียกว่าสติแตกเลย ร้องไห้ เรียกชื่อ "จิ๊ดริด"อยู่นั่น หวังให้เกิดปาติหารย์ ได้แต่คิดโทษตัวเอง คิดอยากให้ย้อนเวลาได้ ในคืนวันที่ 3/8/54 มันหลับแต่หัวค่ำทุกวัน ก็เอาไปวางไว้ที่เดิมหน้าห้องนอน ตอนตีหนึ่งไปดูเห็นมันนอนนอกผ้า ก็เปิดดู มันอึเลยขยับหนีอึตัวเองออกมา ก็จัดการเปลี่ยนแผ่นรองนอนให้ และเอามันนอนในผ้า มันลืมตามามอง แล้วไม่ยอมนอน เลยลูบหัวให้มันจนหลับ เห็นยุง คิดว่าจะเอาไปนอนในห้องด้วยแต่เปลี่ยนใจ กลัวมันหนาว จากจุดนี้ทำให้คิดว่าเป็นความผิดตัวเองที่ประมาทไม่ระวังมดให้มัน ได้แต่ขอโทษและขออโหสิกรรม และอโหสิกรรมให้มันด้วย ตอนเช้าฝังมันไว้ใต้ตันแคฝรั่งซึ่งเป็นต้นไม้ที่รักและเปลี่ยนชื่อต้นไม้นั้นว่า "ต้นจิ๊ดริด"เพื่อระลึกถึงมัน วันนั้นไม่สามารถไปทำงานได้ร้องไห้ทั้งวัน ไปวัดทำบุญกรวดน้ำให้ "จิ๊ดริด" และฟังคำสั่งสอนของหลวงพ่อเพื่อให้สบายใจขึ้น วันนี้ก็ยังทำใจไม่ได้ และจะพยายามคิดในสิ่งที่เป็นบวกกับตัวเอง และ "จิ๊ดริด"
เขียนไว้เพื่อระลึกถึง "จิ๊ดริด" นกกระจาบทองลูกแม่
ทำให้เห็นสัจจธรรมความเป็นจริงอย่างหนึ่่งคือว่า บางครั้งการบอกความจริงก็เป็นสิ่งที่ทำให้ไม่มีใครเชื่อนอกจากตนเองเท่านั้นที่รู้ตัวเอง คือการตรัสรู้ของพระพุทธองค์เป็นที่สุด ด้วยจิตอาริโย
