คนป่วยสอนให้คิด
วันนี้ว่างหน่อยหนึ่งจึงมีโอกาสเข้ามาจารึกอะไรเล็กๆน้อยๆได้บ้าง
วันสองวันก่อนมีโอกาสเข้าไปเยี่ยมคนป่วยที่โรงพยาบาล หลังเยี่ยมแล้วเดินดูคนป่วยแต่ละชั้นที่นอนอยู่บนเตียงเพื่อค้นหาอะไรบางอย่าง
เลยนึกถึงตอนที่ไม่ได้เป็นสมณะไม่เคยปฏิบัติเรียนรู้ธรรมะ
ย้อนระลึกไปว่าเวลาเห็นแววตาของคนป่วยที่แสดงออกมาฉายความทุกข์อย่างบอกไม่ถูกให้เราได้รับรู้ว่าต้องการรับการเยียวยาจากคุณหมอหรือกำลังใจจากคนรอบข้างหวังเพื่อจะหายป่วยไข้
แม้ว่าคนที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยนั้นไม่ได้เป็นอะไรกับเราทางด้านสายโลหิต แต่ในส่วนลึกของหัวใจเรารู้สึกทุกข์หรือเหมือนกับเจ็บปวดแทนเขาไปด้วย
ท่านว่าใหมหละ
นี่เป็นธรรมชาติในจิตใต้สำนึกของเรา(รึว่าท่านไม่เคยเป็น)
เมื่อเห็นใครสักคนทุกข์ทรมาน เราไม่ต้องนึกถึงหลักธรรมหรือไม่ต้องแอบอิงศาสนาใดมากำหนดหรอก แต่ในใจเราจะมีความรู้สึกบางอย่างที่แว๊บเข้ามาทันที แต่เราไม่เคยใส่ใจเพื่อนำมาตริตรองเลยใช่ไหม
แท้จริงแล้วส่วนลึกของใจเรานั้นเต็มไปด้วยความรักความสงสารมากมายยิ่งนัก แต่ทว่า..เงื่อนไขความคิดบางอย่างที่เรายึดติดมันไว้มากั้นขวางเลยทำให้เราข้ามมันไม่พ้นจึงรักเขาไม่ได้อย่างที่ธรรมชาติในใจเราจะรักมัน
...จงแสดงพลังนั้นออกมาสิแล้วท่านจะรู้ว่ารักทุกคนได้จริงๆ..
ธรรมะสวัสดีขอรับ..
ความเห็น (18)
- กราบนมัสการ ยามเช้าค่ะ
- อ่านแล้วก็รู้สึกตามค่ะ เห็นใครเจ็บก็พลอยเจ็บแทนเขาด้วย
"ความรู้สึกร่วม" คงเกิดจากจิตใจที่อ่อนโยนและเมตตาจิต
ของคนแต่ละคน... - คนทุกคนอาจเข้าถึงสภาวะนี้ไม่เท่ากันนะคะ... บางคนจึงเห็นชีวิต
เป็นเหมือนผักปลาเข่นฆ่ากันอย่างง่ายดายโดยไม่รู้สึก...
นมัสการพระคุณเจ้า
- พักนี้พี่คิมก้เยี่ยมไข้ งานศพ และตัวเองไม่สบายเล้กน้อย และการไปตรวจสุขภาพประจำปี
- เห็นเช่นเดียวกับพระคุณเจ้า และรู้สึกเหมือนกันค่ะ
- การที่คนป่วยเห็นพระน่าจะเป็นกำลังใจนะคะ เพราะเราชาวพุทธ แม้แต่เวลาปกติเห็นพระหรือคนห่มผ้าเหลืองเดินมาเราก็รีบนอบน้อมและเหมือนเป็นกุศลทางใจอยู่แล้วนะเจ้าคะ
กราบนมัสการท่านธรรมฐิตเจ้าค่ะ
อ่านบันทึกท่านธรรมฐิตแล้ว ดาวนึกถึงคำที่ว่า "ในจิตใจเบื้องลึกของเรา ล้วนโหยหาความดีงาม" (จำไม่ได้แล้วว่าอ่านจากหนังสือเล่มไหน) หากเห็นคนที่ได้รับความทุกข์ทรมาน คนทั่วไปก็ย่อมมีความสงสาร เห็นอกเห็นใจ...เห็นคนทำความดี ก็ย่อมเกิดความรู้สึกชื่นชม....
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ไม่รู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในใจ จะเป็นความรู้สึกร่วม เป็นธรรมชาติของจิตใต้สำนึกของคนเราหรือเปล่า และจะมีความรู้สึกอย่างเดียวกันทุกคนหรือไม่?...เพราะไม่รู้ว่าคนอื่นๆ เค้าจะคิด จะรู้สึกเหมือนกับเราไหม?
เงื่อนไขความคิดบางอย่างที่เรายึดติดมันไว้มากั้นขวาง
น่าจะเกิดจาก "หลุมดำในใจ" ครับ
นมัสการพระน้องเจ้าค่ะ
อ่านแล้วได้คิด ธรรมชาติจิตสำนึกของคนเราทุกผู้ทุกนามคงล้วนเปี่ยมด้วยความรักเมตตา กรุณามากมายนะคะ ... หากแต่ไม่เข้าใจเหมือนกันค่ะ หรือเค้าอาจจะได้รับประสบการณ์เลวร้ายในอดีต จนมุมดีๆ เริ่มถูกกัดกร่อนไป คงต้องใช้เวลาเยียวยา ถ้าได้มีโอกาสเห็นสิ่งแวดล้อมดีๆ ขัดเกลา เติมเต็มด้วยสิ่งดีๆ น่าเช่นกันนะคะว่า จะช่วยลบจุดด่างดำ ในกายใจให้จางหรือหายไปได้ไหม ...
หากเราทุกคนรักตนเอง และคิดถึงพ่อแม่มากเพียงพอ เราคงส่งต่อความรักต่อไปได้อย่างไร้เงื่อนไข เพราะผลที่เราทำจะย้อนสิ่งดีๆ ความสุขสบายใจ กลับมาหลายเท่าทวี ... หยังหวัง ยังรอ ขอบพระคุณค่ะ
สาธุพี่ครู..
ธรรมฐิตว่าที่เป็นเยี่ยงนั้นเพราะเขาไม่กล้ามองในมุมที่เขาไม่ชอบมากกว่าเท่านั้นงง
พระก็ต้องรำลึกเสมอขอรับว่าจะทำอย่างไรเพื่อให้เป็นพระแท้ให้ได้..
ธรรมฐิตว่าจิตสำนึกคนนะก็คล้ายๆกันแหละดาวฟ้า
เพียงแต่บางครั้งการแสดงออกก็ขึ้นกับปัจจัยหลายอย่างมาประจวบกัน..
..ทั้งนี้ทั้งนั้น..ควรเอาใจเขามาใส่ใจเรา(อตฺตานํ อุปมํ กเรฯ)..ให้ได้ก็แล้วกันเนาะ
ควรเอาใจเขามาใส่ใจเรา(อตฺตานํ อุปมํ กเรฯ)
ดาวขอน้อมรับคำสอน นำไปฝึกฝนปฎิบัติให้จงได้เจ้าค่ะ (^v^)
สาธุ สาธุ สาธุ
- นมัสการพระคุณเจ้า
- ถ้าเห็นผู้คนอ่อนแอหรือคนป่วยรู้สึกสงสารเป็นอย่างมาก
- แต่สำหรับคนที่ไม่ชอบมากๆ
- ทำอย่างไรจึงจะมีความรู้สึกรักเขาได้เจ้าคะ
อาจจะใช่ดั่งท่านรองว่า
สาธุๆๆขอรับพี่ปู
เมื่อเรียนรู้แล้วปฏิบัติดาวฟ้าจะได้ยลยินมันแน่นอนแหละ..
โยมพี่ต้องปล่อยให้ศักยภาพแห่งใจที่แท้จริงแสดงออกมา
โดยอย่าให้เพียงแค่ความไม่ชอบเขามากดดันมันไว้สิขอรับ
จงแสดงพลังนั้นออกมา..
เข้ามานมัสการพระคุณเจ้า
ในโรงพยาบาลมีมวลดอกไม้งามแห่งพระสงฆ์เยอะดีนะครับ...อิ อิ อิ
กราบนมัสการพระคุณเจ้า
- เข้ามาอ่านบันทึกที่ยังไม่ได้อ่าน
- ไปโรงพยาบาลแต่ละครั้งพบแต่คนไม่สบายใจ
- ทุกคนมีความทุกข์ในความเจ็บป่วยของตนเองหรือของญาติๆ
- พบเห็นแล้วต้องปลงว่าเป็นอนิจจัง
- ขอบพระคุณเจ้าค่ะสำหรับการนำธรรมมาใส่ใจ(ฉัน)
เฉกเช่นนั้นแหละอาจารย์
ต้องขอบคุณตังคุณโยมนั่นแหละขอรับที่เปิดใจรับธรรมโดยรอบตัว
สาธุๆๆ