ประสบการณ์เรียนโท

ประสบการณ์เรียนโทของสาววัยสามสิบห้า

บันทึกฉบับนี้ต้องกราบขออภัยหากท่านผู้ใดอ่านแล้วรู้สึกไม่ดี เสียใจที่ถูกพาดพิงถึง เป็นเพียงการบันทึกเพื่อเล่าถึงช่วงหนึ่งของชีวิตเท่านั้น ไม่ได้มีวัตถุประสงค์อื่นแอบแฝงเลย.....สาบานได้จ้า

      เรื่องแรกที่อยากเล่าให้ฟัง คือ ข้าวมันไก่จานละ 60 บาท เกิดมาก้อหลายขวบปีแล้ว ไม่เค้ย.... ไม่เคยกินเลยจิงจิง วันก่อน (5 สิงหาคม 2552) ไปฟังอบรม ACS โรงพยาบาลหาดใหญ่จัดประชุม บังเอิญวันนี้มาเร็วกันไปหน่อย เนื่องจากเด็กๆ (น้องอ. น้องป. น้องด.) จำเวลาประชุมผิดเล็กน้อย (55555) เลยทำตามคำเรียกร้องของเจ้าชีวิตเสียหน่อย (กระเพาะ) เดินเซ่อ..พรี้ไปแถวหน้าโรงแรม ว้าว! เจอร้านอาหารร้านหนึ่ง น่ากินจัง! มีทั้งก๋วยเตี๋ยว โจ๊ก ข้าว กาแฟ ทุกคนเดินเข้าไปในร้าน หันมามองหน้ากัน ตกลงว่ากินข้าวมันไก่ค่ะ เด็กเสริฟถามว่าแยกหรือรวม (ความเข้าใจของพวกเราคือ แยกเป็นจานๆ หรือรวมกินมาเป็นจานใหญ่ 1 จาน) เพื่อความยุติธรรมไม่ลำเอียงพวกเราจึงสั่งแยกเป็นจาน จานใครจานมัน เพราะเดี๋ยวเปียแย่งกินหมด (5555) สักครู่! เสริฟน้ำซุป ตามด้วยไก่เปล่าๆ อีก 4 จาน อึ้ง! มองหน้ากัน เอ๊ะ! แยกแปลว่า แยกไก่ 4 จานหรือเปล่าเนี้ย! เสร็จแน่ ต่อมาตามด้วยข้าวเปล่าอีก 4 จาน เป็นงัยคะคู้ณ กินหมดไม่เหลือที่ว่าเยอะน๊ะ..... ไอ้เปียมันยังไม่พออีก สั่งข้าวเปล่าอีกจาน นัง อ. ก้ออีกคน สั่งกาแฟโบราณเหมือนหน้าตาอีกแก้ว เอาล่ะ คิดค่าเสียหายดีก่า ค่าเสียหาย 278 บาท หาร 4 คน คนละประมาณ 70 บาท งัยล่ะ! ข้าวมันไก่ประมาณจานละ 60 บาท อิ่มอื้อเลยจ้า.............อาอาอา

น้องน.....กวาดเลย ขึ้นต้นประโยคอย่างนี้อย่าคิดว่า หญิงน...จะเป็นกุลสตรี เรื่องกวาดบ้าน กวาดเรือน นะจ๊ะ เป็นเพียงประโยคที่หลุดจากปากหล่อนเวลานั่งอยู่ในรถยนต์จ้า... น้องด. เล่าให้ฟังว่า เวลาเข้าโค้งหรือเลี้ยวมุมแคบๆ มีรถมอไซด์หรือคนอยู่ข้างๆ มุมที่จะเลี้ยว เธอมักบอกว่า “กวาดเลยน้อง กวาดเลย” เป็นงัยล่ะ! ต่อไปอย่าไปเดินหรือขับมอไซด์เกะกะแถวนครฯ นะ....อาจจะถูกกวาดโดยไม่รู้ตัว....อาอาอา

อเมริกาโน่ รู้จักมั้ย? ถ้าไม่ได้มาเรียนครั้งนี้ คงเชย-แหลก-ราน เลยล่ะ... (5555) เพราะไม่รู้จักอเมริกาโน่...กลับจากฝึกวิชาวิกฤต (รพ.หาดใหญ่) ทุกคนสามัคคีกันง่วงนอนอย่างแรงเลย ทุกคนในรถ (น้อง ป.) ลงความเห็นกันว่า ไปซื้อกาแฟที่แคนทีน รพ.มอ.ดีก่า ทุกคนตกลงได้แล้วว่า เอาอะไร มอคค่า เอสเพรสโซ่ ชาเย็น โอเค “แล้วป.ล่ะ” พี่ปูถาม ไม่เอาดีกว่า เอ หรือเอาอเมริกาโน่ดีกว่า “อะไรคืออเมริกาโน่ล่ะเปีย” พี่ปูถามน้องด้วยความเชย มันจะขายเหรอ พี่ไม่เคยเห็นที่เขียนไว้ที่ป้ายเลยนะ เปียตอบด้วยความมั่นใจว่า ขายซี แล้วมันคือกาแฟอะไรล่ะเปีย ป.ตอบด้วยความมั่นใจว่า “ไม่รู้เหมือนกัน แต่เคยเห็นที่ร้านกะท่อมข้างทางเขียนป้ายไว้” ตายแล้วยายปูเชยจังขนาดร้านกระท่อมข้างทางยังขายเลยเฮ้อ! เมื่อเดินไปซื้อกาแฟ ทุกคน (ปู น้องด. น้องอ.) พกความสงสัยไปเต็มเปี่ยม เอาล่ะเป็นงัยเป็นกัน ด.ถามคนขายดีกว่า ทายซิ! คำตอบคืออะไร “อ๋อ อเมริกาโน่คือกาแฟใส่น้ำตาลอย่างเดียวค่ะ” กาแฟใส่แต่น้ำตาลมันคือ โอเลี้ยงนี่หว่า! แก้วล่ะ 20 บาทค่ะ 5555 โอเลี้ยงแก้วล่ะ 20 บาท อร่อยมั้ยล่ะ ป.? รสชาติต่างจากโอเลี้ยงแก้วละ 5 บาทมั้ย! ....อาอาอา

 

[ผศ.ดร. เมธา สุพงษ์]

การเรียนคือการลงทุน ทั้งเวลาและเงินทอง อีกทั้งได้เรียนรู้สิ่งใหม่ๆ อย่างน้อยงานนี้ก็ได้รู้จักว่า "อเมริกาโน่คือกาแฟใส่น้ำตาลอย่างเดียว” ฮา เป็นกำลังให้ครับ