สวัสดีครับ ผมได้ห่างหายจากการเขียนบันทึกลง blog ไปนานแรมปี แต่ก็มีแอบเข้ามาเรียนรู้บ้างเป็นบ้างครั้งครับ....
ช่วงเวลาที่ห่างหายไป ก็ไม่ได้ไปไหนครับเพียงแต่ท่องอยู่ในยุทธจักของการเรียนรู้นี่แหละ ลองทำโน่นทำนี่ตามแต่โอกาสที่ได้ทำ...ยิ่งทำไปยิ่งได้เข้าใจถึงความสำคัญ และความมัมส์ต่อการเรียนรู้และจัดการความรู้จากสิ่งที่ได้เรียนรู้...มารู้ตัวอีกที..แย่แล้ว..ผมเผลอเสพติดเขาเข้าไปเต็มที่ซะแล้ว...แทบจะพูดได้ว่าผมได้ลองนำเอากระบวนการเรียนรู้และการจัดการความรู้เข้าไปเป็นเครื่องมือ และเป็นส่วนหนึ่งของกระบวนการพัฒนางาน พัฒนาองค์กร โดยที่ผู้ร่วมกระบวนการก็สนุกกับสิ่งที่เรา...
ปีกว่าๆที่หายไป...ได้ลองลงมือทำจริง แบบเรียนรู้ไปกับการกระทำ บางครั้งก็วกกลับมาตามดูหลักวิชาการบ้าง...ทำให้ผมมั่นใจได้ว่า...
....การเรียนรู้ไม่ได้เป็นภาระที่เพิ่มจากงานประจำ แต่เป็นสิ่งที่ช่วยพัฒนาให้ทำงานได้ดีขึ้น
...การจัดการทำความรู้ก็ไม่ใช่ภาระที่เพิ่มขึ้น แต่ยิ่งทำยิ่งได้เรียนรู้ และยิ่งมีความรู้ มีทักษะเพิ่มขึ้น
ทั้งการเรียนรู้และการจัดการความรู้เป็นกระบวนการที่ทำให้คนรู้จักเรียนรู้ที่จะแสวงหาความรู้มาใช้ในการปฏิบัติงานนั้นให้สำเร็จได้ดีกว่าเดิม ซึ่งการใช้ความรู้จำเป็นต้องมีการสังเคราะห์ ประยุกต์ใช้ให้เหมาะกับสถานการณ์ และเมื่อทำไปแล้วจะเกิดความรู้ที่ต่อยอดจากความรู้เดิม...แบบไม่มีที่สิ้นสุด..
ที่สำคัญเมื่อเรียนรู้มาแล้วต่องลงมือปฏิบัติครับ หลายๆครั้งผมได้รับคำถามว่า "การจัดการความรู้เริ่มต้นอย่างไร " ตอนนี้ตอบจากใจจริงครับ "เริ่มต้นที่ลงมือปฏิบัติ" ทำไปเรียนไปแล้วจะเข้าใจเอง และที่สำคัญ การจัดการความรู้ไม่มีผิดไม่มีถูก ครับ..และการจัดการความรู้...เป็นกระบวนการที่ทำอย่างต่อเนื่อง..จนเนียนไปกับการทำงานในชีวิตประจำวัน ด้วยเหตุนี้แหละตอนนี้ผมติดงอมแงมจนถอนตัวไม่ขึ้น..เพราะผมเผลอไปเสพ KM เข้าไปเต็มที่ล่ะครับ....
สวัสดีค่ะ
ผมเผลอไปเสพ KM เข้าไปเต็มที่ล่ะครับ....
อืม...แล้วมันติดเหมือนยาเสพติดป่าวคะ
อิอิ
ขอบคุณค่ะ
ขอบคุณครับ คุณNatcha Chalermklang
สารภาพครับว่าติด...แต่คงไม่ไปเลิกที่ถ้ำกระบอกอย่างแน่นอนครับผม....
ยินดีที่คุณกลับมาคะ
แฟนคลับเดิมอาจหายไป แต่ก็มีเพื่อน ๆ ใหม่ ๆ เยอะมากค่ะ
ไว้จะไปตามเพื่อน ๆ เก่า ๆ มาและบอกว่าคุณภูคากลับมาแล้ว
อิอิอิ