ณ โรงเรียนแห่งหนึ่ง ในงานเลี้ยงส่งผู้บริหาร แขกผู้มีเกียรติมาร่วมงาน
มากมาย หลังจากพิธีการเสร็จสิ้นเป็นช่วงบันเทิง มีการร้องเพลงคาราโอเกะบนเวที
พิธีกรสาวได้เดินไปประสานงานกับบรรดาแขกเหรื่อผู้ยิ่งใหญ่ทั้งหลาย
เพื่อชวนให้ร้องเพลงบนเวที จนกระทั่งเดินไปเชิญชวนนายอำเภอ
พิธีกร : ท่านนายอำเภอคะ กรุณาให้เกียรติร้องเพลงให้พวกเราฟังสักหนึ่งเพลงนะคะ
นายอำเภอ : โอ๊ย!!! อาจารย์ ผมร้องเพลงไม่เป็นจริง ๆ ผมเกิดมายังไม่เคยร้องเพลงเลย ให้ผมร้องเพลงสู้ให้ผมไปล้างขวดล้างจานแถวนี้ดีกว่านะ.... ขอบคุณที่ให้เกียรติผม ผมร้องไม่ได้จริง ๆ อาจารย์ไปเชิญคนอื่นเถอะนะ (พูดพลางก็ยกมือไหว้ขอบคุณ .... )
คนฟังได้แต่อมยิ้ม ท่านช่างมีวิธีการปฏิเสธที่น่าเห็นใจจริง ๆ .....
สวัสดีค่ะ
ผมร้องเป็น
แต่ไม่ชอบร้องโชว์ใคร
รู้ความสามารถตัวเองดีครับ เดี๋ยวคนเขาจะทนฟังไม่ได้
นานาถึงร้องทีครับ...
น่าเห็นใจนะค่ะ...ก็ท่านนายอำเภอร้องไม่เป็นจริงๆ
ครูนกเองร้องได้ค่ะ..แต่ก็ไม่ควรจะร้องให้ใครฟังจำนวนมากสงสารผู้ฟัง
บางคนก็ชอบร้องค่ะ.. เพราะไม่เพราะเป็นเรื่องของคนฟัง
ว่าจะทนฟังไหวไหม...
สวัสดีค่ะ
ป้าเหมียวเขาต้องเชิญลงจากเวที เพราะถ้าได้ร้องล่ะก้อ ไมค์ข้าใครอย่าแตะ อิอิ
เหมือนคนที่บ้านคุณครูวิไลเลยค่ะ อย่าไปเชิญเขาร้องเพลงเชียว เผลอเป็นหนีกลับบ้านซะงั้น (ชนิดไม่ร่ำลาใครด้วย)
สวัสดีครับ คุณครูธรรมทิพย์
เมื่อครั้งเป็นผู้สอนเป็นเหมือนท่านนายอำเภอ ซื้อเหล้าไว้รอเลย จ้างเขาไปร้องแทน
ตอนนี้ก็พอไปวัดไปวา เหมือนตั๊กแตนชลดาว่า ในเพลงนักร้องงานเลี้ยง
หากท่านมาอยู่แถวบ้านกอก็ดีสิค่ะ
สงสัยขวด จานคงจะสะอาด
เพราะที่นี่มีแต่คนอยากร้องไม่อยากล้างขวด อิอิ